Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nowy tydzień :))

W ramach popołudniowej rozrywki wpadlismy na chwilke z wizytą do mojej przyjaciółki, która ma synka dokładnie w wieku Oliwii i 9 miesieczna córkę.
Wredne jest to co napiszę, ale jak tak popatrzyliśmy na zachowanie jej syna to przypomnieliśmy sobie i doceniliśmy jak grzeczne i zrównoważone są nasze dzieci :)
Nie ma dzieci idealnych i nasze też do nich nie naleza, ale w porównaniu do znanych nam ich rówiesników to po prostu mamy anioły.
Moja przyjaciółka na pół dnia oddaje swoje starsze diable do niani, bo jej mąż na razie kształci się i w ciągu tygodnia nie ma go w domu.Jednak po kilku godzinach spędzonych z nim wieczorkiem jest tak zmęczona,że wyzwalaja sie w niej zabójcze instynkty :))
Tyle było przygotowań do tego dość późnego macierzyństwa ( 30 lat) , tyle opanowanych teorii, tyle postanowień i wszystko w porównaniu z rzeczywistościa spaliło ma panewce :) Gdyby teraz trzymać się tych wszystkich pedagogicznych i psychologicznych zasad to małe diablątko powinno na okragło być strofowane, stawiane w kacie i temperowane, a przecież matka to tylko zwykły człowiek, który ma ograniczony nie tylko czas, ale i siły , a przede wszystkim cierpliwośc .
Ech, bardzo jej współczuje ,a jednocześnie podbudowało mnie to odrobinkę czego  nie omieszkałam jej oznajmić :)) Zapomniałam już jak to było , kiedy miałam małe dzieci i jak widzicie ciągle się martwie, że jestem jakaś nienormalna :))  Powoli sobie wszystko przypominam i cieszy mnie fakt, że nie jestem inna :))
Jestem co prawda zmęczona i miewam różne nastroje, lecz staram się mimo wszystko konsekwentnie wprowadzać swoje zasady. Na szczęście dzieci dość szybko uczą sie naszych reguł gry i teraz juz jestem przekonana,że wszystko nam sie uda.
Bo po latach doświadczeń wiem, że konsekwencja jest luksusem dla leniwców  i takich jak my ludzi wygodnych :)
Bedąc młodą mama nie potrafiłam wyegzekwować od dzieciaków najprostszych spraw i często myślałam,że taka postawą sprawiam,że czuja sie bezpieczne i kochane, a to był bład. Przy braku konsekwencji z naszej strony dzieci są zdezorientowane, nie wiedzą co i kiedy im wolno, a kiedy nie wolno , a przez to moga nas lekceważyć i przestać darzyć szacunkiem.Wydawałoby sie, że swoim pobłażaniem, odpuszczaniem win i  kar uczymy nasze dzieci bycia wielkodusznym, a okazuje sie, że w ich oczach jestesmy słabi.Oczywiście nie mam tu na myśli metod wychowawczych, które np. stosowali moi dziadkowie na moim tacie, który to nastepnie z przekonaniem w ich skuteczność próbował wprowadzic do naszej rodziny tj. klęczenie na grochu, wieczorne rozgrzeszanie dyscyplina (rzemienie na drewnianej rekojeści), bicie kablem itp., a kórym to stanowczo sprzeciwiła się moja mama :)

Wiem,że napisano juz prace naukowe na ten temat, ale te słowa piszę jak najbardziej na bazie własnych doświadczeń życiowych. :)) Już widzę, że dzieci (szczególnie Patryk) potrafią nie przekraczać wyznaczonych granic, przypominac o kolejnych, nowych zasadach i nie daj Bóg, jak ona  nie zadziała skutecznie hehehe,  mały łobuz nie omieszka wytknąć mamie  błędu :))

Np. w naszym domu rzeczy dziela sie na przedmioty wspólne oraz na stanowiące własność poszczególnych domowników.Już nawet mała Oliwia potrafi odróżnić czy może sie bawić zabawka do woli  ponieważ nie stanowi ona niczyjej własności (bawi sie nia ten, kto pierwszy weźmie ja w dłoń), czy musi na prośbe własciciela  natychmiast ją oddać :)) Jednak Patryk kilka razy złapał mnie na niekonsekwencji , a często było to powodem mojej nieuwagi, braku skupienia, albo zlekceważeniem problemu :)) Mały, bystry umysłek szybko załatwił mnie własną bronia i nie ukrywam było mi łyso :))

Niewątpliwie ciężko byc  konsekwentnym, bo wymaga ona od nas samokontroli, lecz niewątpliwie przyjemnie jest czerpać korzyści z owoców naszej ciężkiej pracy w postaci ułozonych i dobrze wychowanych dzieci :)) 
Amen :))