Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Żyję :)

Mam nadzieje, że ten pobyt w szpitalu to nic groźnego. Co do dr Brody to nie widzialam się dawno z nim, wiem, ze ma sie operowac wiec bedzie mial jakąś przerwe w pracy. Jak go spotkam to nie omieszkam pozdrowic a Tobie zycze zdrówka.

całuski dla rodzinki <br> dałam w pamiętniku zdjęcia moich pociech jak jesteś ich ciekawa :D <br> no i czekam na kolejną facebookową pogawędkę :*

zwierzęcych i ludzkich - zwariowałabym, serio, serio!! Nie mogłabym funkcjonować wśród sierści i takiego zamieszania. Ja muszę mieć porządek żeby odpocząć tak naprawdę. I tak sobie myślę - jakie to szczęście, że nikt z was nie ma alergii...hehehe

Sama dobrze wiesz, że nie każdy jest taki otwarty jak ty. Rodzice adopcyjni są różni - jedni mają poczucie winy, inni wstydzą się, że musieli adoptować, jeszcze inni najchętniej by się nie przyznali do tego, że dziecko urodził ktoś inny. O tym, że Marysia jest adoptowana wszyscy wiedzą, bo matka tego nie ukrywała - zresztą jak ukryć na małej wsi? A podejrzewam, że gdyby mogła to by ukryła. Świata poza dzieckiem nie widzi i czasem myślę, że kiedyś może się rozczarować, bo rozpieszczą małą i jak się okaże, że nie spełni jej oczekiwań to nie poczuje się do winy (przecież to ona ją wychowuje), ale np obarczy geny. Wiesz o co mi chodzi, prawda? Wiem, że teściowa jej głowę przez lata suszyła, że nie może mieć dzieci. Mój żart był po prostu nie na miejscu i tyle. Wiem, czuję, że prawiłam jej przykrość. Ale z drugiej strony - nie miałam takiego zamiaru. To było przekomarzanie się z dzieckiem. Chyba powinnam z nią o tym porozmawiać, ale nie zrobiłam tego od razu a teraz bez sensu odgrzebywać to od nowa. Zresztą, zobaczę jak się sprawy potoczą:) Fajnie, że się odezwałaś kobieto:) Laska jestem, nie??? Hehehehe....

Fakt, nietypowy tryb życia prowadzisz, ale widać, że czerpiesz z tego wiele radości. Pozdrawiam serdecznie.

ale nie wiem na pewno, bo nigdy nie miałam tylu domowników:-) Bardzo się cieszę, że u Ciebie same dobre wieści! Gratulacje dla Wielkiej Matki, która takie Wspaniałe Dzieci wychowuje!!! Ja chyba muszę dać radę, choć kusi mnie by się poddać i zalec w depresji kontemplując sufit. Ale mój syn mnie potrzebuje, więc nie mogę zalegać na kanapie. Córeczka moja ma tyle swoich spraw, że może nawet nie zauważyłaby, że matki nie ma, a Kruk jak samotny wilk chodzi swoimi drogami...Biorąc pod uwagę Twoje wyzwania, to moje przy tym jak Kasprowy przy K-2. :-)) Dziś świeciło słońce i tego się będę trzymać.

ze zdrowa jestes! To dla mnie najwazniejsze!!!O reszcie sukcesow-nie wspominam, bo zazdroscic nie wypada! No, chyba, ze tak -pozytywne..ale czy w ogole -istnieje -pozytywna zazdrosc?

szczerze Cię podziwiam,że masz się dobrze w takim "domu wariatów" ;-)Mnie chaos zabija.Pozdrawiam ciepło:)

Dom wariatów to mało powiedziane, zgłupiałabym przez dwa dni ale skoro Tobie z tą całą menażeria dobrze to tak trzymaj.Jak zdrówko?

Witam:)) W pierwszych słowach pozdrawiam serdecznie:)) Czytam sobie Twój wpis i jestem pełna podziwu, to dopiero znaczy żyć w biegu, ale na prawdę fajne to Twoje życie Mariolu:) Widzę też trochę podobieństw z moim żywotem hehe. Też studiuję, też pracuję w ubezpieczeniech obecnie, a dziś jadę z dziećmi po naszą sunię, która jest Yorkirm i ma kilka tygodni:) Piesek dołączy do rybki i królika, więc może nie tak duże jak Ty, ale też posiadam zoo w domu hehe. Życzę Ci kochana wszystkiego dobrego i niezmiernie się cieszę, że u Ciebie już dobrze ze zdrówkiem. Buziaki i do następnego sklikania:))

fantastycznie ze masz kipiace zycie rodzinne i poczucie ze zyjesz, wkrada mi sie zazdrosna nuta!:) pozdrawiam!

wariatka ...ale pozytywna ...a z tą książką ...to już ci dawno mówiłam .... może wykorzystaj Anię ty będziesz nagrywała na dyktafon a ona bedzie spisywała... heheheh ...A tak mi się wyobraziłas na wsi w domu z bali ...a jakoś tak ,...wcale nie wiem dlaczego....

po wakacjach zwariowana kobietko! Pozdrowienia dla młodej lekarki!

Mariolko, pozdrawiam serdecznie. Odkąd pamiętam zawsze miałaś pomysły nie z tej planety:)) Ja poza aktualizacją paska wagi i zaglądaniem czasami do ulubionych kilkunastu pamiętników, zaniechałam pamiętnikowe wpisy. Przynajmniej narazie:))

To już wiem dlaczego z domu uciekam ....... u mnie jest nudno! Żyj chwilą. Bardzo Ci jej zazdroszczę.

prawie jaku Grocholi. Musisz kiedys to wszystko opisac :)

Dom życiem tętniący :-)