Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
wielki dylemat - co sadzicie?

ja nigdy bym sie nie zgodzila. wiem, ze to tylko 4 miesiace, ale moze w przyszlosci znowu pojawilaby sie taka okazja i co wtedy? kolejne 4 miesiace, kolejne pol roku? ja nie wierze w zwiazki na odleglosc. jestem bardzo zzyta z moim swiezo poslubionym malzonkiem i ciezko mi jak przez tydzien jestem poza domem, a co dopiero miesiace, plus male dziecko…

To nie jest takie proste, gdy dotyczy dwojga kochajacych sie ludzi a juz napewno, gdy jest jeszcze dziecko, do tego male. Wszystko zostaje na glowie jednej osoby, w razie problemow trzeba liczyc na siebie, rodzine i ewentualnie znajomych i nie ma tej bliskiej osoby, z ktora zalozylo sie rodzine. Ja bylam raz, przez miesiac z kawalkiem w podobnej sytuacji i wiem, ze to nie dla mnie. Ty musisz sobie sama odpowiedziec na pytanie jak jest. Mysle, ze tu nie ma prostych rozwiazan, no chyba, ze Twoj men znajdzie inna prace, na miejscu. Za duzo od Ciebie jednak oczekuje w kwestii podejmowania decyzji. To nie jest tylko Twoja odpowiedzialnosc a on nie jest malych chlopcem o ktorym decyduje mama. Jesli juz to raczej powinna byc wspolna decyzja, tym trudniejsza, ze niesie za soba zarowno korzysci jak i straty. Taka ambiwalencja zawsze jest trudna. Pozdrawiam.

ja jestem za wyzwaniamimprobuj.8cie jak zobaczycie ze nie wychodzi mozecie zawsze sie wycofac cos skorygowac a moze bedzie dobrze i bedziecie z siebie dumni najbardziej bola przepuszczone okazje.ba jestem za a i te cztery miesiace razem tez kuszace kto z nas tak ma???

Daj facetowi zyć :) niech sie realizuje, 4 miesiące nie rok :) pomyslec tylko, ze jakieś 100 lat temu mężowie szli do wojska na 20 lat ;) dziecko o tacie nie zapomni jak Ty bedziesz pamietac poza tym, badz kreatywna i zorganizuj sobie czas :) napisz ksiazke, zagraj na gieldzie, zaopiekuj sie bezdomnym zwierzakiem god bless u na facecie życie się nie kończy

Współczuję takiego dylematu ale mam nadzieję,że podejmiecie dobrą dla siebie decyzje

zrób tak, zebyś nie żałowała. A czego możesz nie żałować? Popatrz. Przyjmijmy, że się zgodzisz. A jak dziecko się do tej sytuacji nie przyzwyczai? A jak nie będziecie umieli tego wszystkiego ogarnąć. Ciężko będzie o dobry kontakt ze sobą. A jak coś się popsuje czy nie będziesz żałować, że go nie zatrzymałaś przy sobie i pozwoliłaś odejść? Nie wiesz tego, jak się ułoży w przyszłości. Nie znamy nawet bliskiej przyszłości-np. co będzie jutro. To Wy dla siebie powinniście być oparciem a codziennych potyczkach. Jesteście JEDNOŚCIĄ. I nie przez 4 miesiace tak, a przez 4 nie. Za kilka lat gwarantuje Ci, że doceisz to jesli go zatrzymasz, bo w każdej chwili, z każdym problemem, czy też z każdym szczęściem będziecie razem. I tego żadne pieniądze nie wynagrodzą. Decyzja jest Twoja, ale mam nadzieje, że jakąś mini wskazówkę dałam. Pozdrawiam :)

wiem ,że to ciężka decyzja ale myślę ,że powinniście spróbować . Tak jak pisałaś nie możesz pozwolić na niszczenie jego marzeń i dopuścić o wyrzutów sumienia z tego powodu . Ja bym się zgodziła na próbę choć pewnie zaraz po wyjeździe mojego Ł ryczałabym w poduszkę (straszna ze mnie beksa) ale w środku i tak miałabym poczucie ,że dobrze zrobiłam . A o dziecko się nie martw jeśli będziesz się starała to nie zapomni o tacie :) trzymam za was kciuki i czekam na twoją decyzję :*

moj kolega byl w Iraku przez 9 miesiecy a potem kolejne 3 miesiace w domu. w domu zona z malym dzieckiem zostala...ale dziecko tatusia nie zapomnialo. a bylo to zasluga mamy :-) po 4 latach zrezygnowal sam, bo tesknil za domem i dzieckiem.

Przez jakiś czas też tak żyłam z chłopakiem. 3 miesiące się nie widzieliśmy, a później widzieliśmy jakiś czas, I powiem szczerze, że to zrobiło mega dużo dobrego dla mojego związku, tęskniliśmy jak szaleni, ale też doceniliśmy co mamy i wszelkie wątpliwości się rozwiały, nie wiem co by było gdyby nie te rozłąki. Z tym, że moja sytuacja jest inna, bo nie mamy dziecka. Nie wiem czy bym się zdecydowała na taką rozłąkę, gdybym je miała. Mam bardzo dobry kontakt z moim Tatą i tego samego chciałabym dla dziecka. Dziecku potrzeba obojga rodziców. Mama oraz Tata spełniają inne role w naszym życiu i potrzeba i jednego i drugiegio, żeby je dopełnić. Jak byłam mała też w naszym domu nie było wiele pieniedzy, ale szczescia rodzinnego i obecności rodziców w moim życiu było pełno :) Nie zamieniłabym tego za dostatnie życie , ale moja mama może wtedy powiedziałaby co innego, ja mówię o perspektywe dziecka, to nie ja opłacałam rachunki i martwiłam się o pieniążi ;).ZAstanowiłabym się, czy pieniądze i marzenia rodzica są warte, żeby stracić kontakt z córeczką na tak długi czas. Bez względu na decyzję mam nadzieję, że ułoży Wam się wszystko cudnie. Pozdrawiam :)

wiesz spróbować zawsze mozna a ja wam nie wypali to zwolnic zawsze sie mozna :) j bym probowała :)

Mój mąż tak właśnie pracuje. Mamy kontakt telefoniczny, czasem internetowy. Nie jest źle, najgorzej na początku, ale taka dola żony marynarza. Gdy jest w domu mamy dużo czasu dla siebie, możemy jeździć na długie wakacje, bo jest czas i pieniądze. Mój brat również tak pracuje, w moim otoczeniu jest dużo marynarzy ;)

kasa, kasa, kasa. 20 000, 30 000, 35 000. co jeszcze napiszesz? pieniadze na konto czy czek? a konto w ktorym banku? a ile odkladacie? a czym jezdzicie? no napewno nizej niz mercedes nie schodzicie.... dziewczyno... jestes tylko 4 lata mlodsza ode mnie a jaka przepasc. chociaz, moze to nie idzie z wiekiem.

popieram brzydula77 napisała to co chciałam powiedzieć :) dla mnie żadne pieniądze nie wynagrodziłyby rozłąki,a tym bardziej jeśli macie dziecko

Nie przejmuj się ludźmi którzy mówią w tej sytuacji o pieniądzach. Na samym początku mówiłam że mogę jeść chleb z wodą ale żeby nie jeździł. Jeżeli jest się z drugą osobą związanym to rozstanie jest trudne i żadne pieniądze tego nie wynagrodzą. I nie czeka się na to że przywiezie kasę tylko przytuli przed snem a rano powie dzień dobry patrząc w oczy. Za tym się tęskni a nie za pieniędzmi. Przepraszam może nie powinnam ale myślenie tylko o pieniądzach mnie drażni bo wydaje mi się że mówią o tym ludzie którzy nie doceniają bliskości dwóch ludzi.

nawet sie nie zastanawiaj. marzenie, dobra praca, dasz sobie radę

Tia jasne tyle kasy na m-c a Ty masz "dylemat" juz w to uwierzę ściema!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

To nie decyzja. To akceptacja :) tego potrzebujesz. Początki są straszne. Do dziś pamiętam jak moja miłość pierwszy raz wypłynęła - to był najgorszy raz. Teraz już to zaakceptowałam i teraz czekam bo za tydzień będzie w domu. Ale to nie Ty musisz podjąć decyzje Ty tylko możesz powiedzieć że akceptujesz to że Go nie będzie i będziesz czekać i wspierać jak tylko potrafisz bo ten czas jest trudny dla obu stron. Jeżeli piszesz że dla niego to szansa i wymarzona praca to musisz to zaakceptować i się z tym pogodzić. A dziecko o tacie nie zapomni bo to już będzie należeć do Ciebie to Ty nie pozwolisz jej zapomnieć. Pozdrawiam i gdybyś miała jakieś pytania pisz śmiało.

ciezka decyzja, ale mysle ze chcialabym sprobowac. Jesli taka praca to jego marzenie, dla niego sprobowalabym jak to bedzie.

Powinien pojechac, teraz ze skypem odleglosc nie jest taka straszna:)

Mój mąż pracował rok w Szwajcarii, wracał do domu co 2-3 miesiące na kilka dni. A ja w domu zostałam z trójką dzieci, najmłodszy nie miał jeszcze roku. Wytrzymaliśmy a mały jak słyszał sygnał skypa to wołał tata. córka odrabiała zadania z matematyki i angielskiego z z tatą na odległość. Tęskniliśmy wszyscy, ale ... U nas by nie zarobił tyle. Dacie radę, to jest szansa i spełnienie zawodowe dla męża. A jeśli Wasz związek jest pełen miłości to wytrzymacie. Pozdrawiam