Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Po spotkaniu, po znajomości...

Więc jednak umówiłam się na spotkanie z tym facetem.
Publiczne miejsce i spokojna kawa. Pierwsze wrażenie, byle to nie był ten. Jeszcze obok minął mnie facet, który na mnie spojrzał, sympatycznie i zachęcająco więc już miałam nadzieję ale niestety... Ten, który miał nie być tym, okazał się tym. Ubrany w króciutkie, pomarańczowe spodenki, a ja w szaliku:) Ale przecież nie oceniamy po pozorach.
Więc kawa i rozmowa i niemal co drugie zdanie z podtekstem erotycznym, albo choć dwuznaczna aluzją. Przyznaje, że też mam takie poczucie humoru ale co za dużo to nie zdrowo. Pożegnaliśmy się i facet nawet nie odprowadził mnie do auta.
Ogólnie później smsy, rozmowa i wczoraj definitywny koniec.
Rozumiem, że z racji kompleksów i niskiej samooceny mam problem z ufaniem facetom i że potrzebuje może zbyt dużo czasu na nawiązanie bliższej relacji skoro wiele par ląduje w łóżku zaraz po pierwszej randce. No ale kuźwa mam się decydować na coś poważnego po godzinnej kawie? On, że czekał i nadal czeka na znak ode mnie bo on wie czego chce i chce zdecydowanej kobiety a nie koleżanki i że nie będziemy się poznawać!  Powiedziałam mu, że wiem czego chce ale nie wiem czy on jest odpowiednią osobą. Na co on, że czasu na poznawanie jest full.
No to ja się pytam czy któraś rozumie o co chodzi, bo facet jak dla mnie sam sobie zaprzecza. Jakieś łapanie kotka za pomocą młotka.
Facet po 12 latach poprzedniego związku nie pamięta jak się randkuje i buduje więź. Chce związku zaraz, już, natychmiast. A ja klasycznie uciekam...