Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Grubaska w białych portkach ;)

Jak powszechnie wiadomo niby czarne  wyszczupla więc od dłuższego czasu moja garderoba opiera się na ciemych kolorach. Czy tak wszystkie wyszczuplają i nie widać zbędnych kg to śmiem wątpić ale jakoś tak w ciemnych barwach czuję się pewniej. Kolorowych ubrań unikam, chyba, że jakieś bluzki ale dól tylko ciemny. Ale ale, mam fajne białe spodnie. KIlka miesięcy temu mogłam pomarzyć, że mi wejdą na tyłek, wchodziły na łydki i dalej nic, teraz wchodzą idealnie, nawet trochę luzu jest. I co? Oto kroczę czasami w nich dumnie po ulicy. Dzisiaj też je założyłam. Początkowo miałam obawy, głównie siedzące w mojej głowie. Że poszerzają, że nogi grubo wyglądają. Ale w końcu uznałam a co mi tam, nie jestem idelana, nie ma ideałów więc co ja będę się przejmować i schizować, że wszyscy na ulicy gapią się na mnie. Duża zasługa w tym mojej mamuśki, która mi powtrza bym rozejrzała się na ulicy wokół siebie, jak chodzą poubierani ludzie, jak widać ich niedoskonałości sylwetki  i mają gdzieś to czy ktoś patrzy czy nie. Mamuśka też powtarza mi, że właśnie to, że  gapią się na mnie grubaskę to tylko wymysł mojej wyobraźni. Wiecie, człowiek myśli, że wszystko kreci się wokół wagi i cały świat z politowaniem patrzy na tę grubaskę. A prawda jest taka, że nawet jak ktoś spojrzy to nie zawsze akurat z powodu tego, że mam zbędne kilogramy. Ale o moich schizach napiszę w osobnym wpisie, tu miało być o spodniach.Także jakiś czas temu zmieniłam podejście i mimo, że nadal czasami watpię to nie daję się i teraz moje spore ( jeszcze) dupsko i grube (jeszcze) uda zdobią białe portki. A co:)