Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Lizbona.

Zaraz po śniadaniu, wyruszyliśmy autostradą Henryka Żeglarza do Lizbony. Zwiedzanie stolicy Portugalii zaczęliśmy od dzielnicy Alfamy i katedry Se. Została ona wybudowana w miejscu dawnego meczetu, dla pierwszego biskupa Lizbony, angielskiego krzyżowca Gilberta z Hastings, w roku 1150. Niestety, częste trzęsienia ziemi, mocno ją uszkodziły. Tylko fasada z bliźniaczymi wieżami i cudną rozetą zachowała się ze swym dawnym, romańskim charakterem.

Wnętrze katedry jest surowe, bez bogatych zdobień.

Wśród dziewięciu gotyckich kaplic najbardziej spodobała mi się kaplica Franciszkanów. A w niej chrzcielnica w której ochrzczono świętego Antoniego ( patron Portugalii). Ściany kaplicy są zdobne w piękne azulejos. Portugalia słynie z pokrywania ścian ceramicznymi płytkami, najczęściej w kolorze niebieskim.

Opuściliśmy katedrę i wyruszyliśmy do zamku Sao Jorge. Na ulicach Lizbony tramwaje nie mają wydzielonych torowisk. Tą samą drogą poruszają się wszystkie inne pojazdy :)

Pierwszy nasz punkt widokowy: Portas do Sol, z którego oglądamy wspaniały widok na dachy Alfamy oraz klasztor i kościół świętego Wincentego .

Na pobliskim placu stoi figura świętego Wincentego, patrona Lizbony.

A przez tę bramę wchodzimy na teren zamku Sao Jorge

Zaraz przy wejściu znajduje się pomnik rycerza Alfonsa Henriquesa, który razem z krzyżowcami odbił zamek z rąk Maurów w roku 1147

Z kolejnego tarasu widokowego podziwiamy dachy dzielnicy Alfamy i płynącą poniżej rzekę Tag

a także zrujnowany przez trzęsienie ziemi klasztor karmelitów w którym znajduje się muzeum archeologiczne

oraz słynną windę Santa Justa wykonaną przez ucznia Gustava Eiffela ( ta czarna).

Te mury nie są średniowieczne. Tak jak nasza warszawska starówka, to rekonstrukcja. Zamek został odbudowany w latach trzydziestych na polecenie portugalskiego dyktatora Salazara.

W takim miejscu nie mogło zabraknąć królewskich ptaków.

Schodzimy starymi uliczkami z domami o ścianach ozdobionych muralami, przedstawiających słynnych artystów fado. Pierwszą osobą określaną pieśniarką fado była Maria Severa. Cygańska kurtyzana śpiewająca w dzielnicy Mouraria.

Dochodzimy do Placu Rossio z Teatrem Narodowym

I widokiem na zamek Sao Jorge

Przyznaję, że spacerując po tym placu miałam wrażenie jakbym płynęła :)

Obejrzałam też piękny budynek Dworca Rossio

Po czasie wolnym na spacery, pojechaliśmy do dzielnicy Belem.

Zwiedzanie zaczęliśmy od klasztoru Hieronimitów. Jest to kompleks klasztorny uważany za perłę architektury manuelińskiej. Jego budowę zlecił król Manuel I w roku 1502, jako dziękczynienie za odkrycie drogi do Indii przez Vasco da Gamę. Wszystkie koszty wieloletniej budowy były pokrywane z ogromnych zysków handlu korzennego.

Najpiękniejszy jest portal południowy

Wewnątrz znajduje się XIX wieczny nagrobek Vasco da Gamy. Rzeźby przedstawiają elementy symbolizujące podróże morskie

W kościele znajdują się również nagrobki Manuela I i jego żony Marii wsparte na rzeźbionych słoniach

W kolejnej kaplicy możemy zobaczyć pusty nagrobek króla Sebastiana, który nigdy nie wrócił z bitwy w Al-Kasr al-Kabir. W tej bitwie z Maurami poległo wiele tysięcy jego żołnierzy, a jeszcze więcej zostało sprzedanych do niewoli.

Następnie udaliśmy się pod Torre de Belem, gdzie zostaliśmy poczęstowani słynnymi babeczkami z Belem

Sama wieża jest najwspanialszą budowlą militarną w Portugalii i kolejnym przykładem piękna architektury manuelińskiej.

Teren parkowy wokół wieży jest jednym z ulubionych miejsc spaceru i wypoczynku lizbończyków.

A tutaj olbrzymi kompas z mapą szlaków odkrywców z XVI i XVI wieku, podarowany przez Republikę Południowej Afryki. Jest to mozaika w bruku ulicznym.

Na sam koniec pokażę wam Pomnik Odkryć Geograficznych, który odsłonięto dla uczczenia 500 rocznicy śmierci Henryka Żeglarza. Są na nim przedstawieni najwięksi, portugalscy żeglarze i ich możni królewscy mecenasi. Sam Henryk Żeglarz został wyrzeźbiony z przodu karaweli.

Ciąg dalszy nastąpi...