Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Alcobaca.

Alcobaca to następny punkt programu. Przyjechaliśmy tu, żeby podziwiać największy w Portugalii kościół, słynący z gotyckiej architektury. Alfons I Zdobywca, ogłosił się królem Portugalii w roku 1139. Rok wcześniej sprowadził do siebie zakon cystersów, obiecując im że wybuduje dla nich potężny kościół. Było to zagranie polityczne, bo cystersi mieli dobre układy z papieżem, który poparł starania Alfonsa I o niezależną od Hiszpanii koronę. Swoje zobowiązanie Alfons I zaczął wypełniać dopiero po zwycięstwie nad Maurami. Oraz odbiciu Lizbony, w czym pomogli mu angielscy krzyżowcy udający się do Ziemi Świętej. Budowa opactwa trwała siedemdziesiąt lat. Osiągnięty efekt był i jest imponujący.

Po obu stronach głównego wejścia stoją marmurowe figury świętego Benedykta i świętego Bernarda.

Bardzo mi się spodobała w swej elegancji i prostocie nawa główna.

Wszyscy zwiedzający odwiedzają nagrobki króla Piotra I i Ines de Castro. Ale też ich historia przypomina romans skrzyżowany z horrorem. Otóż, po śmierci żony i spłodzeniu swojego następcy, Piotr sprzeciwił się woli swojego ojca, króla Alfonsa IV i odmówił ożenku z kolejną księżniczką hiszpańską. Związał się nieformalnie z ukochaną dwórką Inez de Castro, z którą mieli kilkoro dzieci. Rosnąca pozycja Inez nie spodobała się królowi. Swego syna wysłał na wojnę, a do Inez posłał trzech siepaczy. Po powrocie z wojny Piotr nie zdołał nawet odnaleźć grobu ukochanej. Lecz już dwa lata później, po śmierci Alfonsa, wstąpił na tron i dopadł jej dwóch z trzech zabójców (tylko dwóch bo trzeci przezornie zwiał wcześniej za granicę). Torturami wydobył z owych dwóch oprawców informację, gdzie pochowali Inez. No i tu zaczyna się horror. Piotr posadził rozkładające się zwłoki Inez na tronie i podczas ceremonii jej koronacji rozkazał wszystkim dworzanom, całować dłoń ukochanej. Następnie przewidująco polecił zbudować dwa sarkofagi. Jeden dla Inez a drugi swój. Te piękne, marmurowe nagrobki ustawione są stopami do siebie. Według legendy, król wymarzył sobie, że w Dzień Sądu Ostatecznego, jako pierwszą zobaczy ukochaną.

Przedstawiam detale nagrobków

Kolejnym miejscem wartym obejrzenia są Krużganki króla Dionizego, które świadczą o zamiłowaniu cystersów do prostoty.

A to ja, pod drzewem pomarańczy, na dziedzińcu wśród krużganków.

Trasa zwiedzania doprowadziła nas do Sali Królów. Jej ściany ozdobione są azulejos ze scenami założenia opactwa oraz figurami kolejnych portugalskich królów:

W tym refektarzu mnisi spożywali posiłki:

A w tym piecu podobno można było upiec całego wołu:

Dla wygody, wodę do kuchni, doprowadzano, specjalnymi urządzeniami w stylu akweduktu.

Na zakończenie, cudnej urody, manueliński portal przy wejściu do zakrystii.

W czasie wolnym miałam ogromną przyjemność napić się kawy i zjeść specjalne, o sekretnej recepturze, ciastko. Oto reklama wyboru ferowanych przez kawiarnię specjałów.

Miałam też czas na posłuchanie występów solistów, śpiewających w bramie wejściowej prowadzącej do opactwa cystersów.

Na zwiedzanie samego miasteczka pozostało już niewiele czasu. W drodze do autobusu zrobiłam parę zdjęć, bo miałam Zorkę pięć

Przed nami Nazare:)