Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przemyślenia w biegu

Witam :) 

I tak to już ..... od jutra , od poniedziałku , od pierwszego .... i dalej .... ostatni pączek , ostatnie piwko , ostatni raz zjem czekoladę a potem będę już się odchudzać ... potem nastaje ten cudowny okres kiedy lecimy , ćwiczymy , biegamy , liczymy kalorię , zaczynamy latać ponad chodnikami i jesteśmy z siebie takie dumne bo to już 3 dni , dwa tygodnie lub miesiące aż przychodzi BUM i spadamy na chodnik ubijając sobie dupkę i pogrążając się w melancholii zagryzanej batonikiem .... brzmi znajomo ???

Wiecie jak to jest ??? Ja wiem dobrze bo tkwię w takim schemacie od dawna i przy każdym starcie mam więcej do zrzucenia przynajmniej o 1 kg .... i tak kg do kg i osiągnęłam 70 kg zamiast 50 kg , coś poszło nie tak ? Miało być - 10 kg a jest +12 kg od momentu kiedy chciałam wsiąść swoje życie i ciało w swoje ręce ... A czyja to wina ??? Mogłabym długo się zastanawiać i znaleźć tysiące wyjaśnień , pretekstów i obwiniać innych lub zdarzenia losowe o moja własną głupotę ale po co ??? Przecież to nie pomoże a chodzi o to żeby mój ostatnio chory łeb zaczął funkcjonować jak należy , chodzi o to żeby polubić siebie samego i sobie ufać , żyć w zgodzie z własnym ja bo tak na logikę nie zostawię siebie za drzwiami i pójdę sobie hen daleko .

Nie żalę się , tylko tak ostatnio to wszystko układam i dochodzę do wniosku że najwyższy czas wprowadzić jakieś zmiany w życiu nie tylko jeśli chodzi o odchudzanie i odzyskanie kontroli nad ciałem . Doszłam do wniosku że to się wszystko łączy w jedną całość i zamiast koncentrować się na swojej niedoli powinnam popatrzeć dalej i głębiej, poukładać inne sprawy a może wtedy te całe puzzle utworzą właściwy obrazek .

Takie tam moje przemyślenia na początek tygodnia .Czaruje rzeczywistość , chcę normalnego dnia i walczę o taki dzień , koniec depresji i smutków po 6 tygodniach życia jakby we śnie i dręczenia się wszystkim na świecie postanowiłam się zebrać w sobie i wstać w niedzielny poranek . Mimo totalnej niechęci ruszyłam się na bieg , spotkać się z ludźmi i przebiec pomalutku parę kilometrów . Jechałam jak na ścięcie ale dobrze mi to zrobiło , tak sobie biegłam i myślałam , analizowałam i takie oto wnioski układały mi się w głowie jak wyżej napisałam . Czasami trzeba wstać nawet jak się nie chcę  i spojrzeć na świat z innej strony i się uśmiechnąć do siebie .

Na głowę pomogło i to bardzo ale ciało nadal trzyma wodę i waga 70.2 kg co oznacza że przekroczyłam linię krytyczna i podejmuje świadomą decyzje że trzeba działać a nie gadać , nie liczyć dni tylko postawić sobie konkretny cel ;

 "Być szczęśliwą" 

Nie będę Was już dłużej dręczyć na dziś ale szybko wrócę razem ze swoimi celami naszkicowanymi na nowo :)

A na dzis plan jest taki 

MIłego dnia :)