Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dół i reakcja

Tak sobie siedzę i myślę, że mój czas spędzony z cyfrą 9 wydłuża się i wydłuża a już z wagą 95 to się ciągnie i ciągnie. Czy to moja nieprzekraczalna granica? Czy już tak zostanie i w lecie znów będę kombinować co ubrać, żeby jakoś wyglądać, chociaż i tak to nie ma znaczenia, bo zwałki zawsze wystają. I jeszcze dzisiaj siostra przytargała spodnie kupione w SH i z ciekawości stwierdziłam, że przymierzę no i wyszła wielka dupa, bo w udach zaczęły trzeszczeć a w pasie się nie dopięłam. I złapałam doła, że to tak nie leci fajnie wszystko w dół (a jak ma lecieć, skoro ten weekend upłynął mi pod znakiem słodyczy - w sobotę tak strasznie zmarzłam, że nie miało dla mnie znaczenia co jem, byleby w końcu zrobiło mi się ciepło i jadłam głównie tort, cukierki i czekoladę [aczkolwiek może to być przesunięcie z przed okresowych zachciewajek na po okresowe, albo mam wymówkę wymyśloną]). I z tego doła, z tych niepasujących spodni i z tego wszystkiego, to wsiadłam na rower i pojechałam na Wielką Pętlę  I było super. Miejscami. Bo w innych miejscach wiatr wiał prosto w twarz i to były te odcinki pod górkę. Co ja się nagadałam do siebie  Gdyby ktoś mnie widział, to by stwierdził, że nienormalna jakaś. A ja się zagrzewałam do walki, do przejechania jeszcze jednego metra, do wdrapania się na górkę. I uzbierało się wszystkiego 12,5km. 

Teraz zjem kolację, poczytam i do spania. Taki jest plan.