Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
EDK 94,3 kg (+0,4 kg)

Półtora tygodnia temu miałem przyjemność uczestniczyć w Ekstremalnej Drodze Krzyżowej. Pozwolę sobie pominąć wątek religijny, a poprzestanę na tym sprawnościowym.

Ekstremalna Droga Krzyżowa to z założenia wyzwanie. Ma minimum 40 km i startuje się wieczorem, by maszerować całą noc. Jest to spore wyzwanie. Ponieważ przebiegłem parę maratonów postanowiłem sobie nieco utrudnić życie i wziąłem dość ciężki plecak na plecy. 

Wspaniałe wydarzenie zarówno pod względem duchowym jak i sprawnościowym. Można się sprawdzić fizycznie. Ja zrobiłem kilka błędów, które kosztowały mnie wiele cierpienia pod koniec. Na początek wpadłem na pomysł, że skoro tak fajnie się biega w butach biegowych to i maszerować się będzie fajnie. Pomyłka. Okazało się, że już po kilku kilometrach buty zrobiły mi blazy (bąble, czy jak to zwał). Do tego miałem na sobie tylko jedną parę skarpetek - myślę, że dwie uratowały by mnie od powyższych niedogodności.

Droga była fajna wśród osiedli, ale również pól i lasów okolic Mysłowic. Tak jak wspomniałem końcówka była wyzwaniem - stopy, a w sumie podeszwy przy każdym kroku paliły żywym ogniem, do tego doszedł ból bioder - masakra. Gdyby nie moja towarzyszka podróży, która się przyłączyła w pewnym momencie i swoją obecnością mnie mobilizowała, to ta droga zajęłaby mi o wiele więcej czasu o ile w ogóle bym ją skończył. 

Końcowy etap to było dosłowne koncentrowanie się na kolejnym kroku na zasadzie: lewa - prawa. Wymęczyło mnie to strasznie, ale było też wspaniałym przeżyciem. Całonocna wędrówka, często samemu albo w małej grupce. 

Spodobało mi się na tyle, że planuję zrobić sobie wyprawę na podobnych zasadach, ale w górach.

Rano jak dotarłem do domu drzemnąłem się dwie godzinki i pojechałem na festiwal-konkurs piosenki w którym startowała moja córka. Wróciłem do domu późnym popołudniem. Jak padłem na łóżko to wstałem następnego ranka, w sumie na chodzie. W międzyczasie, kiedy rano spałem przed festiwalem, żona z córką poprzebijały mi blazy i w niedzielę byłem na chodzie. Za to na koncercie cały zespół córki się ze mnie śmiał - z tego jak chodzę :). Faktycznie było się z czego śmiać bo nawet nie można było tego nazwać chodem. W zespole w większości są moje byłe lub obecne uczennice sztuk walki.

Taka właśnie przygoda przydarzyła mi się ostatnimi czasy.