Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
"Detoks" zatrzymał kilkutygodniowe objadanie się,
ale...

Po przykrych doświadczeniach sprzed sześciu dni, kiedy zjadłam ponad pół kilograma czekolady na raz (i po raz pierwszy w życiu zemdliło mnie po czekoladzie) poczułam, że naprawdę przesadziłam z tym swoim obżarstwem, że nie mam już siły się tak męczyć, że chcę coś zrobić ze sobą, żeby już tak nie cierpieć.

W takich sytuacjach alkoholik idzie na detoks.  Albo wszywa sobie w tyłek esperal. Albo jedno i drugie. Tak bardzo bym chciała, żeby ktoś sprawił, że nie będę się już przejadać. Położył mnie na jakimś oddziale psychiatrycznym, przypiął pasami do łóżka, podłączył kroplówki i trzymał z daleka od czekolady. Ale dla jedzenioholików detoksu nie ma. W każdym razie nic mi o tym nie wiadomo. Zresztą pewnie i tak bym nie poszła. Z różnych względów...

Więc detoks zrobiłam sobie sama, spożywając przez dwa dni tylko niektóre produkty. Generalnie oparłam się na owocach, warzywach (głównie surowych), nabiale i tłuszczu – w określonych ilościach. I chęć na niezdrowe obżarstwo przeszła jak ręką odjął.

Co nie znaczy, że problem jest rozwiązany.
No bo nadal nie potrafię jeść „normalnie”. Nawet nie wiem co to znaczy to „normalne jedzenie”. Całe moje dorosłe życie to przechodzenie z jednej skrajności w drugą: od niedojadania do objadania. Przy czym objadania jest zdecydowanie więcej.

Nie potrafię zjeść jak „normalny człowiek” dwóch kanapek. Ja muszę od razu cztery, albo sześć. Co ciekawe, marchewek ta tendencja nie dotyczy, tylko węglowodanów i produktów przetworzonych. Zupełnie jak bym miała jakiś swoisty rodzaj „uczulenia” na pewne pokarmy, które objawia się tym, że im więcej ich jem, tym bardziej ich pożądam i tym bardziej uodparniam się na ich działanie. Tak, zupełnie jak ten alkoholik, który im więcej wypije, tym bardziej ma się ochotę upijać dalej, choć każdy inny normalny człowiek na jego miejscu dawno by już przestał.


No więc mam za sobą „detoks”, ale… co dalej?