Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jak zostałem biegaczem. Część VII: Pierwsze starty

Tydzień później dowiedziałem się, że w końcu lipca odbędzie się Bieg Powstania Warszawskiego. Można było biec jedną lub dwie 5-kilometrowe pętle. Piątka nie była wyzwaniem (zakładając udział na dobiegnięcie, a nie na wynik), z kolei dycha wydawała się jeszcze dystansem z innego świata. Postanowiłem, że czas się sprawdzić i przypomnieć sobie po dziesięciu z górą latach, jakie to uczucie startować w zawodach sportowych innych niż brydż (ostatni raz był na studiach, przepłynąłem ok. 3-kilometrowy maraton pływacki). Zdecydowałem się pobiec piątkę na wynik.

Po kilku dniach w głowie zaczęła jednak kiełkować myśl: zostało jeszcze prawie trzy tygodnie, a tak znowu dużo do dyszki mi nie brakuje… może jednak spróbować? Raz kozie śmierć, pomyślałem i zapisałem się na dwie pętle. Na treningach zacząłem zwiększać przebiegany jednorazowo dystans pod zawody. Zajęło to raptem trzy treningi (dziś wiem, że to nie było mądre…). Dzień, w którym pierwszy raz przebiegłem 10 km  bez zatrzymania, wtedy w lipcu 2012 roku, to drugi najważniejszy dzień w mojej „karierze” biegacza. W nagrodę, wiedząc już, że z tej drogi nie zawrócę, zamówiłem najbardziej wypasiony pulsometr z GPSem, który dobrze mi służy do dziś.

Biegu nie będę opisywał szczegółowo, może kiedyś przy okazji. Powiem tylko, że był wielkim przeżyciem, pamiętam do dziś wszystko z najdrobniejszymi szczegółami, jakby to było wczoraj. Pierwszy medal, powieszony na szyi za metą, to trzeci kamień milowy mojej biegowej historii. Swoją pierwszą dychę pobiegłem po dwóch miesiącach biegania (nie licząc poprzednich lat) w czasie 1:07, co mimo krańcowego zmęczenia było wynikiem gorszym niż na treningach z uwagi na 30-stopniowy upał. Cieszyłem się jak dziecko, bo wiedziałem, że dałem z siebie wszystko (od tamtego dnia wiem, jakie mam HRmax).

Kolejnym etapem był półmaraton. Nie planowałem biec takiego dystansu, ale dowiedziałem się, że w ostatni weekend sierpnia 2012, w terminie planowanych odwiedzin u mojego ojca na Mazurach, dosłownie przed jego furtką przebiegać ma  trasa biegu. Tak jak przy dyszce, wydawało się, że pozostały czas jest zbyt krótki, aby się przygotować do dystansu, który budził duży respekt. Na tamtą chwilę biegałem bowiem 12 km (z jednym epizodem 14.5 km), a do zawodów zostały dwa tygodnie. Wahałem się, ale z pomocą przyszedł mi przypadek. Biegając rano w lesie zabłądziłem i gdy z niego wybiegłem, okazało się, że jestem w sąsiedniej miejscowości. W nogach miałem już 15 km i zacząłem maszerować w kierunku domu, ale rzut oka na zegarek powiedział mi, że w tym tempie nie zdążę na cotygodniowe zebranie w pracy. Nie miałem wyboru, trzeba było podbiec. Pod drzwiami domu okazało się, że debiut półmaratoński mam już niechcący za sobą ;) A potem zostało to powtórzyć oficjalnie i odebrać drugi medal do kolekcji. Było ciężko, walczyłem z kolkami, ale ostrożne rozplanowanie sił przyniosło sukces, a dramatyczny wyścig z konkurentami na finiszu powinni pokazywać w telewizji! Tym razem szczęście było podwójne, bo na trasie spod furtki dopingowała mnie rodzina, a na mecie cała szczęśliwa i dumna czekała moja córka :)