Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O słońcu miłości mojej! O workoucie w pociągu. I
o tym, gdzie byłam jak mnie nie było!

Cześć krokodyle! Jak Wam mija ten obłędnie słoneczny dzień? Chyba wszystkim naładowało baterie, w moim pobliskim parczku wylęg jak na oddziale geriatrii! Nie ma ławeczki bez szczęśliwych, wystawiających twarze do słońca seniorów :D Dzieci biegają, matki nie nadążają, studenci popijają piwko w zaroślach, żyć nie umierać!

Pobiegane, porozciągane, pojedzone. tylko nie nauczone :d Zamiast tego ślęczę na Vitalii i staram się motywować podupadłych na duchu, bo dziś wyjątkowo czuję, jakbym mogła udźwignąć jeszcze tysiąc dusz. Daj mi rząd dusz! Jak pisał klasyk- a ja ich nauczę ćwiczyć Jak piszę ja.

Byłam w domu rodzinnym w którym internet trzeba nosić wiadrem, więc wybaczcie, że nie pisałam zbyt dużo i zaniedbałam pamiętniki ;) Powróciłam do Krakowa bo w domu nijak nie idzie się uczyć, plus lekko toksyczna atmosfera i naprawdę choćby skały srały nie da się nawet zebrać własnych myśli. Z roku na rok odkrywam że chyba jestem samotnikiem. Bardzo towarzyskim samotnikiem, to możliwe? Przekonuję się, że tak

Miało być jeszcze o bardzo nietypowym workoucie :D a rzecz miała się tak- dzień szósty lutego dnia pańskiego dwa tysiące czternastego. Zapakowana jak Rumun zasiadam w pociągu relacji Kraków-dom, trasa 7 godzin 15 minut, panie prawie jak samolotem do Amieryki, ale jedziemy. Mało nas, mało nas do pieczenia chleba w tym pociągu, nawiązałam dwie bardzo dziwaczne znajomości ale koniec końców wszyscy pasażerowie w całym wagonie wysiedli a ja wciąż miałam 1,5 godziny drogi. Już nie było co robić, od krzyżówek dostałam oczopląsu, książkę skończyłam, uczyć się nie chciało. Zjadałam co miałam do zjedzenia i tak siedziałam w pustce, rozmyślając i oglądając czarny nocny krajobraz przetykany od czasu do czasu jakąś latarnią w oddali.
I nagle myśl szalona- a gdyby tak... Wzrok prędko bada możliwości przedziału- a więc mamy półki, na których można się popodciągać, mamy kawałek podłogi, czego trzeba nam więcej, szabadabo? No czego?
Squaty, lunge'e, unoszenie nóg. Od czasu do czasu pociągiem zarzuciło, więc i balansowanie miałam zaliczone, chwiejąc się na jednej nodze, przypomniałam sobie co śpiewa Artur Rojek, że życie to surfing, więc sobie surfingowałam wymyślając coraz to nowe ćwiczenia które zajęłyby możliwie mało przestrzeni a maksymalnie zmęczyły mięśnie. Potem wyłożyłam się na kanapach, że tak nazwę te lekko przestarzałe siedziska pociągowe, obciągnięte starym welurowym materiałem, i ćwiczyłam mięśnie brzucha. Nie wiem kiedy zeszło 40 min. Kilka wdechów, wydechów i po wszystkim.
Ty to jesteś postrzelona, myślę do siebie, ciekawe czy ktoś kiedykolwiek ćwiczył w pociągu :D Jeśli tak, chciałabym go poznać. My, wariaci musimy trzymać się razem :D
Potem przeszedł konduktor i nieco podejrzanie spojrzał na moją zaczerwienioną twarz, gdy już siedziałam spokojnie i udawałam że jestem stuprocentowo normalnym pasażerem :D

W domu też udało mi się zachować ćwiczeniowy rytm, Bóg zesłał nam wspaniały luty żebyście nie mogły jęczeć tych swoich wymówek, że np, pobiegałybyście ale śnieg. Także pogoda jak w Soczi, można było biegać do woli, korzystając wreszcie z normalnego powietrza. Jak bardzo mi tego było trzeba!
Dokończyłam też Jillian. Czy widzę różnicę? Delikatną. Coś tam w mięśniach drgnęło.
Przemykając z łazienki do pokoju w majciochach usłyszałam za sobą głos matki z salonu-
PUPA CI SIĘ UNIOSŁA!!!
no kurde, wolałabym jednak żeby matka nie oglądała mi dupska, ale skoro faktycznie się uniosła, to nie będę się przecież gniewać :DD
Także wierzę, że zmiany są, choć jeszcze tak widocznych nie dostrzegam.

I wiecie co? (teraz pora przemyśleń. Weźcie książkę Paulo Coehlo, usiądźcie na niej, bo do niczego innego się nie nadaje, zamknijcie oczy i medytujcie ze mną nad sensem życia i Vitalii) Ostatnio myślę sobie- nie ma jak spokojne tempo. Nie wiem czy mnie dobrze zrozumiecie, bo mija miesiąc czy dwa a u mnie nie ma wielkiego spadku ani w kilogramach ani w centymetrach a mnie to... cieszy
Celem moim jest lato. Do celu idę spokojnie. Wiem, że gdybym się katowała i ujrzała spektakularne efekty, spoczęłabym na laurach. Że gdybym trzymała rygorystyczne diety po dojściu do krótkodystansowej mety chciałabym wrócić do jedzenia- byle duużo, szybko i niezdrowo. A tak- nauczyłam się jak jeść zdrowo. Nauczyłam się jeść warzywa. Nie wyobrażam sobie życia bez aktywności ruchowej. Zmieniam się po mikrokawałeczku każdego dnia i to jest zmiana na lepsze. Małe kroczki. (Jak masz duże stopy to kroczki będą odpowiednio większe :DD) Bez dramatyzowania, bez posiadania wagi (sic!), bez obłędu w oczach.
Dzięki temu mam w sobie spokój jakiego nie miałam nigdy i optymizm, który się nie kończy. Nie wariuję. Dużo się uśmiecham. Żyję i daję innym żyć.
Przesłanie- nie dać się zwariować. Robić swoje, robić to wytrwale ale powoli. Nie szarpcie się jak konie, bo potem jedyny efekt jaki ujrzycie- to piana na ustach. A ja wolę pianę na białej kawie. Bez cukru.

I jakoś mi dobrze i błogo. Żeby tylko nie ten egzamin, który mam w piątek, byłabym najszczęśliwsza pod słońcem, tym które nam dzisiaj tak ładnie świeci.

Niech świeci i Wam! Pamiętajcie, nie wariować dziewczyny, bo kto wariatkę zechce?