Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Kamuflaż...

Mj syn ma teraz 166 mca tak do jego pierwszych urodzin byłam nieszczęśliwa, chyba jakiś baby blues czy coś i dopiero po roku od narodzin faktycznie obudziłam się jakby z jakiegoś strasznego snu. No i schudłam 13 kg może to też pomogło.

No łatwo nie jest.. Ale stało sie. Możesz albo odejść od męża i zostawić mu dziecko, albo postarać ułożyć sobie z nim związek i zaakceptować dziecko

Komentarz został usunięty

Przeczytałam kilka Twoich wpisów i jestem przerażona. Idź do psychologa. Jestem w Twoim wieku, mam 7 letnie dziecko. Pogoniłam faceta, który nie dawał nam nic wartościowego. Miałam również wzloty i upadki. Również uważam, że nie jestem stworzona do macierzyństwa, ale jestem mamą i musiałam się z tym pogodzić. Zarówno ze zmianami w swoim ciele jak i życiu. Tobie życzę tego samego.

Hej. Nasze dzieci są chyba w podobnym wieku. Długo czułam się tak jak ty co ja zrobiłam itd. Ale widzę że córka z dnia na dzień jest mądrzejsza i łatwiejsza w obsłudze że tak powiem. Więc głową do góry. A jeśli chodzi o ciało to masakra. Ale nie poddaje się. Będzie lepiej. Potrzeba tylko czasu i cierpliwosci

Ty idź do lekarza bo chyba masz depresje a taka utrzymuje się długo i może się pogłębić. Nikt za ciebie nie pójdzie, czasem dziewczyny nie chcą pójść bo albo wstyd albo nie chcą się przyznać bo myślą ze to oznaka słabości. Nie bądź głupia i idź bo szkoda twoich pięknych lat, macierzyństwa i związku. Idź czym szybciej bo pózniej będziesz płakała jak się będziesz obwiniać. Wszystko w twoich rękach. Życzę powodzenia !!!! P.s. to nie twoja wina ze tak się czujesz - cieżko być matka i to bardzo - szczególnie jak ma się takie dziecko które mało śpi i jest bardzo wymagające - ale urośnie i będzie ci dawało dużo radości.... Kochaj je tylko i mu to okazuj - to wraca.

Podrośnie, pójdzie do przedszkola i będzie lepiej. A gdzie Ty pracujesz na te nocki ,jeśli moge zapytać? I czemu powiedz mi do tego psychiatry się nie udasz???

za Chiny ludowe nie rozumiem po co Ty sie na dziecko zdecydowałaś 9pisałaś, że nigdy nie chciałaś mieć dzieci, a dziekco nie jest wpadką)... jedyne co mi przychodzi do głowy to to, że jestes rozpieszczoną mimozą, która nie potrafi podejmowac odpowiedzialnych i inteligentnych decyzji, tylko jestes jak taki mały głupiutki piesek, któremu rzuci się kość na głęboką wodę pełną wirów - a ten nie pomyśili tylko wskoczy za kością "bo jedyne co się liczy na ten moment to to, ze ma na tę kość chęć";) (dokładnie tak jak ty kiedyś na dziecko) ps. A dziecko mozesz zawsze oddać do adopcji, bedzie miało większe szanse na to, że ktoś się ucieszy z jego istnienia;)

Powodzenia

ja tez nie mogę zrozumieć co ci do głowy strzeliło z tym dzieckiem ;D ja sobie często zadaje pytanie czy już bym mogla zostać matka i nawet jak mam mega wzrost instynktu czy mąż marudzi, ze chce dziecko to zawsze mi się przypomina jak wolna, niezależna i dzięki temu tez szczeliwa jestem teraz ;) myślę ze gdybym musiała dałabym rade ale nie czuje, ze chce...no i po co sobie tak już komplikować życie ;):) mozna jeszcze chwile pożyć na luzie ;) dziecko oznacza tez dla mnie starość i rezygnacje z własnych priorytetów wiec ciezko byłoby mi się zdecydować a ty się zdecydowałaś zaraz po ślubie??...masakra...byłaś wtedy inna zupełnie czy to była totalnie nieprzemyślana decyzja...bo ja o macierzyństwie myślę od kilku lat i wciąż mam wiele wątpliwości...wiadomo czas uciekała i do 30 już niedaleko wiec trzeba podjąć jakieś decyzje ale przed 30 nie brałam w ogóle dziecka pod uwagę...

Przeczytałam Twój cały pamiętnik i naprawdę w pełni Cię rozumie, bo to samo przezywałam i tak jak piszesz NIKT TEGO NIE ROZUMIE! Ja kobieta pelna werwy, caly czas aktywna i ma siedziec w domu bo tak wypada .... ja poradzilam sobie w taki sposób ze poszlam do psychologa i uwierz mi w koncu zakochalam sie w swoim malym i przestalam go winyć za swoją izolacje!!

Bedzie jeszcze lepiej jak zaczniesz udawac milosc do dziecka! Nie pozwol aby byl smutny przez Ciebie. Dziecko pojdzie do przedszkola i bedziesz mogla dalej byc w pelni szczesliwa egoistka. Kazdy ma swoja droge

Przypominasz mi moja kolezanke ktora wszystko dostwala na tacy i zycie tez jej nigdy w dupe nie kopnelo.Mieszkanie dostala, kase na remont tez,maz swietnie zarabial urodzila dziecko i tez nagle wielka tragedia bo nie jest juz pepkiem swiata.Tez sie wiecznie uzalala.Teraz jest sama jak palec.Nie ma ani jedej kolezanki, maz nia gardzi.Pisala mi pare razy ze chce sie spotkac ,ale podobnie jak inni nie chce mi sie spotykac z takim gburem.

super że pracujesz, kup sobie jakies fajne rzeczy za to wiesz o czym ostatnio marzę z rzeczy domowego użytku? http://www.agito.pl/parownica-do-ubran-philips-steam-go-1200-w-gc320-55/pd/DVGYYMBBM/?utm_source=google&utm_medium=cpc&utm_term=&utm_campaign=PLA_All_Products&gclid=Cj0KEQjw3-W5BRCymr_7r7SFt8cBEiQAsLtM8mJauIwBTYQXrM6zhT-gMPrwfsHkATVDCf2NXtib-F0aAh7x8P8HAQ moj facet ma tyle koszul a to by tak ułatwiło życie :P

myślę że to stan przejsciowy i to przejdzie ;) tego ci oczywiście życzę! ;* pracuj nad tym żeby tak się stało!

Tez tak mowilam jeszcze rok temu, az sama nie moge uwierzyc - tez sie cieszylam powrotem do pracy i wiesz co, to byla na tamten czas dobra decyzja - dziecku nie stala sie krzywda a mi bylo lepiej. Macierzynstwo to nie twoja bajka, ale juz w niej jestes i tego nie zmienisz - trzeba to zaakceptowac, bo czasu nie cofniesz i jesli w koncu pogodzisz sie z ta sytuacja to bedzie ci lzej - wiem z wlasnego doswiadczenia, ale zajelo mi to 4 lata.

kiedyś,może już za rok ?- Twój zdrowy i śliczny Synek wlezie ci na kolana ,da umorusanego czekoladą buziaka i narysowane własnoręcznie serduszko na kartce na dzień mamy....Ciekawe jaki to będzie sen ..?

mimo wszystko fajnie, że ruszyłaś się z domu...a czym zajmujesz się w pracy...