Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czas robi swoje...

Jeśli masz choć trochę wątpliwości i cenisz sobie swoją niezależność to nie pakuj się w macierzyństwo...ja akurat mam takie samo zdanie na ten temat jak Tallulah...jeszcze przed ślubem myślałam o dziecku, ale fajnie nam się Żyło, podróżowaliśmy, od niczego i nikogo nie byliśmy uzależnieni, nic nie musieliśmy...aż tu w zeszłym roku okazało się, że jestem w ciąży...3 dni płakałam i nie były to łzy radości, po tych trzech dnia zaczęłam się na siłę przekonywać, że będzie fajnie...mój mąż twierdził, że gorsze rzeczy ludziom się przydarzają...cały czas próbowałam sobie wmówić, ze będzie dobrze, że będzie fajnie...ale nic nie czułam, nie obudził się we mnie instynkt macierzyński, powiedzieliśmy rodzicom, którzy wpadli w zachwyt na tę wiadomość i znowu próbowałam sobie tłumaczyć, że skoro dziadkowie tak się cieszą to ja też powinnam...ale nie potrafiłam się cieszyć nic a nic...chciałam żeby brzuszek już było mi widać, że może jak będzie to dla mnie takie namacalne to coś poczuje...w 10 tygodniu zaczęłam krwawić, szpital i okazało się, że dziecko już nie żyje...płakałam i to bardzo, bo jednak było to moje dziecko i nie chciałam, żeby spotkał je taki los, ale gdzieś w głębi czułam ulgę, że los zdecydował za mnie...nigdy w życiu nie chciałabym doświadczyć tego jeszcze raz, czasami myślę, że po prostu udało mi się...nic nie poradzę na to, że nie ruszają mnie małe dzieci, kobiety w ciąży, że nie mam zupełnie instynktu macierzyńskiego...nic a nic...dlatego też bardzo lubię czytać pamiętnik Tallulah bo mam wrażenie, że czytam o sobie, z tym, że ona ma odwagę głośno o tym powiedzieć i przyznać się, że macierzyństwo to nie jej bajka...jesli się zastanawiasz nad dzieckiem to kup sobie lalkę, niech ryczy w nocy, wstawaj do niej kilka razy, karm przewijaj, nie wysypiaj się i zobaczysz czy o to Ci chodziło...

Mam prawie 27lat i mnóstwo moich kolezanek już powychodziło za mąż i część z nich ma dzieci, niektóre nawet dwójkę. A ja? Mam narzeczonego, stabilną pracę, lubię podróżować, czytać mnóstwo książek, uczyć się i rozwijać jednak czegoś mi brakuje nie wiem właśnie, czy na pewno dziecka? Każdy się pyta kiedy będziemy mieć dziecko, moi rodzice, przyszli teście i w zasadzie cała rodzina, ciotki, wujkowie, itp itd - wiadomo jak to jest na spotkaniach rodzimych, świętach, zawsze tak było że pytają kiedy ślub, później dziecko a później kiedy drugie do pary i bla bla bla do znudzenia aż niedobrze się robi.... Lubię dzieci, bardzo dobrze się z nimi dogaduje, ale... no właśnie... nigdy nie miałam styczności z niemowlakami, i mały dziećmi w sensie takimi co jeszcze nie umieją np. mówić, chodzić itp., duże dzieci czasami pilnowałam u siostry narzeczonego jak chcieli gdzieś wyjść, tylko, że to dzieci starsze lat 10+ więc wiadomo jest inaczej, jednak gdy po kilku godzinach wracaliśmy do domu to cieszyłam się, że mogę w końcu odpocząć albo coś sensownego porobić ( z nimi najczęściej w coś graliśmy w jakiś monopol albo w karty, zamówiliśmy pizze, włączyliśmy tv i jakoś czas zleciał), jednak to tylko było kilka godzin i już byłam lekko zmęczona więc nie wiem jak by to było gdybym miała swoje? Moja mama niby mówi, że swoje to się kocha tak jak ona nas kocha (mam młodszego brata), a innych dzieci to do tej pory nie cierpi, że swoje to się po stópkach całuje, po pupci i kocha nad życie. Kiedyś zapytałam ją szczerze czy żałuje, że nas urodziła? że gdyby nas nie było to miałaby więcej kasy, nie była by uwiązana itp itd a ona mi powiedziała, że co jej po kasie, ale nas by nie było, a tak ma chociaż dzieci, ja już z nią nie mieszkam od 3lat - wyjechałam do narzeczonego 250km dalej... ale mimo wszystko dziwi mi się, że ja nie chce mieć dziecka "do kochania". Gdyby można było urodzić a później w razie czego cofnąć czas ale wiadomo tak się nie da niestety... Pewnie gdybym miała to bym kochała nad życie i robiła wszystko co w moje mocy żeby dziecko było szczęśliwe ale... cały czas się zastanawiam czy właśnie tego chce? Dlatego czytam chociażby Twój pamiętnik, i niestety takich matek nieszczęśliwych i niespełnionych jak ty mimo, że na pewno Kochasz swojego Synka jest cała masa, szczęśliwych niby też.... stąd ten dylemat... może odpuszczę temat i poczekam do 30 chociażby...

wiesz ja do tej pory zastanawiam się czy to był chłopiec czy dziewczynka, do kogo było by podobne, kim by zostało w przyszłości i mimo, że żałuję poniekąd że stało się jak się stało, bo nie chciałam żeby moje dziecko umarło, to nie chciałabym kolejnego i wiem, że zrobię wszystko żeby do tego nie dopuścić...przykre to co napiszę, ale poczułam ulgę, kiedy poroniłam i wtedy w szpitalu pierwszy raz od 8 tygodni normalnie spałam...