Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
..miałaś wtedy 17 lat dziewczyno.."

O tak , wtedy nie martwiłam się swoją wagą . Zawsze byłam szczupła i wyprostowana .Pewna profesor mawiała -chodzisz ,jakbyś kij połknęła.To był dla mnie komplement! Ale też nigdy nie jadałam byle czego ,na prędce ,byle coś było , dbałam . Chyba do 30 r.ż  ,wtedy podjęłam pracę w markecie , pospieszne śniadanie , zmiany , potem późne kolacje w domu sprawiające frajdę po całym dniu .Ale od tamtej pracy minęło już jakieś 7 lat ! A nawyki zostały i jeszcze na dodatek teraz praca siedząca , przy komputerze ,mało ruchu ,niby chodzę piechotą do pracy  i z powrotem ale to wszystko mało ...mało . Wiele razy miałam podejścia do diety ale brak mi wytrwałości , mam słomiany zapał ,wielkie plany ale wykończenia brak .. bardzo chcę teraz inaczej , chcę zmian , bo... nadal się sobie jeszcze podobam ale coraz mniej i dlatego dla mnie to jest ten czas, bo jak nie będę mogła na siebie patrzeć to mogę już nie zrobić nic. Boję się tego stanu ducha i boje się chorób ,które mogę sobie sama zaprosić do organizmu a to już czysta głupota. Ten weekend uważam zatem za szczególny i przełomowy ,poświęcony sobie ...a mam ku temu właśnie możliwości .