Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dziękuję kochane:*

Dzisiaj, a właściwie przed chwilą przejrzałam swoją pocztę i dopiero teraz odkryłam kilka przemiłych wiadomości w których pytałyście się mnie, czemu mnie nie ma, co u mnie. Jej jak miło mi się zrobiło. A przy okazji głupio, że dopiero teraz je przeczytałam. Nie wiem co powiedzieć, nie spodziewałam się, że będziecie o mnie myślały poza czytaną notką, że będziecie się martwiły moją nieobecnością. Za to wszystko Wam dziękuję:)
Dziękuję też za to że jesteście,każdej z osobna:*********************
Wiem, że kiedy przyjdzie chwila zwątpienia, wy mnie wesprzycie:)
Piszecie że mam w sobie dużo optymizmu. WIecie, od czasu kiedy zleciał mi pierwszy kilogram, wiele się zmieniło. To był przełom. Zaczęłam wierzyć że można.
Chociaż nie ukrywam że to dla mnie strasznie trudne iść na zajęcia do szkoły, gdzie pełno jest lasek idealnych, przy których ja wyglądam jak ostatnie nieszczęście. Jaki wstyd przeżywam, gdy nie ma wolnych miejsc na auli z boku gdzieś, tylko muszę się przeciskać przez rzędy krzeseł z wielkim trudem. Pocieszam się, że przechodzę te wszystkie upokorzenia po to, by za jakiś czas być dumną z siebie, że schudłam 60 kilo i jestem najszczęśliwsza na świecie:)