Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Lęk, przerażenie i bezsilność

Dobrze że jeszcze pamiętasz co znaczy "normalnie". Ale spokojnie, powloli będzie się to zamazywać i pogodzisz się z nową normalnością :)

Jesteś z mojego miasta. Jak widzę w weekend co się dzieje, jak ludzie chodzą „stadami” bez maseczek, to jestem załamana. U mnie leki trwają pół roku. Biorę leki. Ale wierze, ze ta zaraza minie. Jest podobno około 900 koronawirusow. Popatrz sars trwał 2,5 roku, a my po roku szczepimy! Wierze, ze wróci dobroć, pomoc innym. Może skończy się ten skrajny egoizm, ze tylko ja i ja. Moi dziadkowie przeżyli wojnę. Przetrwali. My tez przetrwamy. Będzie jeszcze dobrze. Życzę Ci siły!

A ja chcę w końcu zyć normalnie, móc pójść na imprezę czy na obiad do restauracji. Denerwuje mnie ten terror maseczkowy na każdym kroku. Jestem młoda, chcę ładnie wyglądać, a nie chodzić z zakrytą prawie całą twarzą. Poza tym pracuję w miejscu, że mam codziennie kontakt z ludźmi i jakoś ten "mega groźny" wirus jeszcze mnie nie dopadł ani nikogo z mojego otoczenia. Ciekawe.

Istnieją niestety wciąż ignoranci którzy nazywają to covid srovid,frustrują się jak dzieci bo maja nosić maseczkę.Wypieraja fakty,tworzą nieskończone teorie spiskowe.To właśnie tego mam dość najbardziej,ignorantów.Boje się również ,że to nie skończy się szybko,te nowe mutacje,to że szczepionki nie będą skuteczne eh..

Ja mam od jakiegoś czasu poczucie, że śmierć jest częścią naszego życia i nikt nam nie obiecywał, że dożyjemy późnej starości. Uważam też, że są gorsze rzeczy niż śmierć, bardziej boję się np. cierpienia tego fizycznego i psychicznego. W zeszłym roku sama wylądowałam na oimoie i bardzo nie chciałabym tam wrócić. Mało się o tym mówi ale ciężka choroba jest przeżyciem trochę traumatyzującym i po pandemii wielu z nas będzie potrzebowało też pomocy psychologicznej. Podziwiam Cię bo nie wyobrażam sobie pracy w szpitalu i wierzę że jest to bardzo obciążające i dla Was pomoc psychologiczna powinna być absolutnie zagwarantowana.

Nie obawiam się wirusa. Bliska mi osoba pracuje w selgrosie i jakoś przez rok ani ona ani jej rodzina ani koleżanki nie zachorowały a przewija się tam tysiące osób

Nie zmienisz tego ty czy ja, możemy za to pomagać dobrym słowem czy uczynkiem a sami dbać o własne zdrowie. Bo tu gdzie jesteśmy to nie tylko waga i obwody ale zmiana dotychczasowych nawyków na kolejne lata. Trzymaj się i powodzenia

Doskonale Ciebie rozumiem. Powoli chyba do nas dociera, że to nie stan przejściowy, że ta sytuacja na zawsze zmieniła nas i świat. Postarajmy się , aby ta zmiana była na lepsze. To zależy od nas.

Przeczytałam Twój wpis i w pełni się po nim podpisuję. Nic nie będzie normalnie. Psychika wysiada wielu ludziom a to dlatego że jesteśmy uczeni że wszyscy są zdrowi szczęśliwi i nie pochylamy się nad biedą choroba osób nas otaczających. Przemy do przodu po więcej. Niszczymy bez żadnej odpowiedzialności przyrodę. Nie można zwrócić uwagi na niszczenie mienia bo to spotyka się z agresją i nie daj boże można oberwać. Za mało uczy się w domu o dobru ogółu tylko indywidualizm i zachowanie się bo mało. Tak może ten okres to czas próby by coś zmienić. Bądźmy dobrzy dla ludzi i dla tego co nam matka ziemia oferuje. W ludziach jest dużo ale to dużo głupoty. Ale w nas musi być nadzieja oby nas nie opuściła czego sobie i wszystkim życzę. Zdrowia pozdrawiam serdecznie

Przykre to, ze cos takiego nas spotkalo. Jak mowisz, jestes na pierwszej linii frontu i odczuwasz to zdecydowanie bardziej. Trzymaja sie! Ja licze na to, ze bedzie lepiej. Sa szczepionki, pracuja nad dostosowaniem do mutacji, lekarze maja duzo wieksza wiedze (niz rok temu), jak pomoc pacjentom i prowadzic leczenie... troche powialo optymizmem. I tak, raczej nie wrocimy do tego co bylo, ale ja niektore zmiany widze pozytywnie. Staram sie dostrzegac to, co wyplynelo z calej tej sytuacji i mozna zaliczyc na plus, do reszty sie dostosowuje . Zdecydowanie przeraza mnie ogrom glupoty, niedoinformowania poszczegolnych ludzi, ktore teraz widac az nazbyt. I najgorsze, ze ciezko z tym walczyc. Czuje sie niemoc i rezygnacje.

A ja mimo wszystko zachowałam jakieś resztki optymizmu, mimo że moja mama zmarła na covid (a trzy lata temu lekarze wyciągnęli ją ze stanu beznadziejnego - niewydolność wielonarządowa, woda w płucach, zatorowość płucna, saturacja na poziomie kilkunastu procent) że z tego wyjdziemy. W dziejach ludzkość przechodziła przez pandemie, które jak "czarna śmierć" zabiła 75-80% mieszkańców basenu M. Śródziemnego, czy "hiszpanka", gdzie zmarło do 100 milionów ludzi i to przede wszystkim młodych. Mam, może głupią, ale nadzieję, że wyjdziemy z tego wszystkiego odrobinę mądrzejsi, że inaczej popatrzymy na życie, na wartości, że z większym szacunkiem będziemy odnosić się do drugiego człowieka i przyrody.

Wydrukować, i w ramki oprawić. Dawać do przeczytania każdemu debilowi usiłującemu zaprzeczyć rzeczywistości. Trzymaj się, naprawdę ❤️ Bardzo bym chciała Cię jakoś pocieszyć. A z tym nietoprzem to lipa podobno, już dawno zdementowane 😁

Trzymaj się i nie trać wiary... to ciężkie czasy i jeszcze długo będą trwały, trzeba nauczyć się w nich żyć, co nie jest wcale łatwe...

Też miewam podobne odczucia ostatnio... A nie mam styczności z chorymi na Covid w stanie ciężkim. Życzę ci dużo sily, to na pewno trudny czas dla służby zdrowia. Wierzyć mi się nie chce że społeczeństwo do tego stopnia ignoruje stan służby zdrowia. W ogóle ciężko mi pojąć co mają w głowach niektorzy- w Niemczech dziś były protesty przeciwko obostrzeniom, migawki z telewizji przerażające. Jednak z doświadczeniem wojny bym tego nie porownywala-obecnie caly świat walczy z jednym wrogiem, łatwiej to zaakceptować niż gdy sasiad występuje przeciwko sąsiadowi. Przynajmniej to są moje odczucia.

Przytulam mocno. Covid to nie zarty. Trzeba dbac o siebie i innych jak tylko mozna. Szkoda, ze jest bardzo duzo ludzi glupich i nieodpowiedzialnych.

A potem przychodzi Karyna i bije pianę na forum, że to taki spisek i mistyfikacja... Zdecydowanie jest do doopy, też ze strachem obserwuję kto zostanie wyeliminowany :(

Zgadzam się z tobą.. niestety to już zawsze rzuci cień na życie na postępowanie.. jest jak wojna, niby minie niby można żyć normalnie ale ludzie którzy przeżyli i pamiętali wojnę mam wrażenie że juz nigdy nie żyli normalnie tzn tak jak pokolenia które jej nie doswiadczyly. Np mój dziadek mi mówił że jeszcze przyjdą czasy że ludzie będą głosować tak jak za wojny itp i że teraz to wszystko mamy a wcześniej niczego nie było... I ja jako dziecko tego nie rozumiałam... Ale w tym roku rozumiem to az nadto... Jak oglądam np jakieś programy podróżnicze i widzę jakieś festiwale i tłumy ludzi to aż mam dreszcze a jeszcze rok temu to było normalna sytuacja...

Nic dodac nic ujac. Badz silna. Nie dalabym rady pracowac w szpitalu.