Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kawonanit

Nie upolowałam żadnej kiecki. Za błogosławieństwem panny młodej idę w małej czarnej. Jednak 😅 Z tego wszystkiego, co mierzyłam spodobała mi się jedna sukienka pod względem kroju i koloru. Słownie - jedna! Ale co z tego skoro zanim przestałam się nią zachwycać poczułam pot spływający po plecach i rękach. Wysiedzieć w takiej ceracie kilka godzin? O nie! 

Maraton lekarzowy prawie skończony. Jeszcze okulista i rodzinna, i na reszcie chwila przerwy. Największy nius - od listopada odstawiam leki rozrzedzające krew. Z jednej strony to super wiadomość, do tego dążyłam od prawie roku. Z drugiej zwyczajnie się boję... Muszę również pożalić się na nową ginekolog. Uwierzcie, że baba skomentowała rozmiar moich piersi? 🤦 Fakt, w kontekście mammografii po 40stce, ale ludziki kochane, to można było powiedzieć na tyle innych sposobów... Mam nauczkę, w tej branży trzeba trzymać się panów 😄

Ostatnio trafiłam gdzieś na info, że przy zapaleniu stawów nie powinno się wykonywać ćwiczeń izometrycznych. Zaskoczyło mnie to, muszę wgryźć się w temat, bo celowałam się głównie w nie. I widzę, że muszę wprowadzić zamordyzm. Fajnie, że sporo chodzę, fajnie, że do serialu przyciągam rotorek, ale to za mało!! Powrót do pracy by dużo ułatwił, a to sprowadza się do drugiego punktu z listy priorytetów - ogarniać katastrofę w chwili wystąpienia, a nie próbować zawsze wszystko tak układać, żeby było gładko. Tak się przecież nie da! Mam głupią osobowość, wiecznie przejmuję się tym, co może pójść nie tak i staram się tego uniknąć. Niby okey, niby dojrzała postawa, ale to już poziom obsesji. Wiele decyzji odkładam, bo za dużo się dzieje, bo na coś będzie lepszy czas (np. na pracę), ale ciekawe kiedy to będzie, hę? 😅

Muszę się pilnować. Nauczyć się rozróżniać, kiedy do głosu dochodzi rozsądek, a kiedy zwykły lęk. 

Ja się w końcu ogarnę. Słowo 🙈

Odliczanie trwa tylko nie bardzo coś z tego wynika 😅 Ostatnie dni to istna kumulacja wizyt lekarzowych. Takiego zagęszczenia nie miałam chyba od początku perypetii. W jednym tygodniu cztery wycieczki, a w kolejnym trzy. I znowu, w większość trafiam na ludzi serdecznych, rzeczowych i kompetentnych, ale czasem dochodzi do kontaktu ze stereotypową pigułą i wszystko rozwala system. Jeden lekarz zapytał mnie nawet na co mi ta cała diagnostyka, bo nawet jeśli by mi się przydarzył chłoniak to przecież teraz przyzwoicie już sobie z nimi radzimy... 🫣 Kurtyna. Takie spotkania męczą bardziej, niż powinny...

W między czasie przygotowuję się na ślub koleżanki i jestem załamana asortymentem sklepowym. Już nawet nie chodzi o to, że ciężko coś znaleźć o odpowiednim kroju i przyjemnym materiale, te rzeczy są zwyczajnie brzydkie. Jutro ostatnie polowanie. Jeśli wrócę z niczym to idę w  butelkowo zielonej szmizjerce (podobno nie wypada w tym kolorze i jest zbyt codzienna), albo odstawię się jak do biura. Jakoś nie leżą mi te opcje 😩

Trochę liczyłam kalorie (jest przyzwoicie), ale przydałoby się zwiększyć białko. Chciałabym móc pochwalić się, że zaczęłam ćwiczyć, ale rozłożenie maty i kilka ćwiczeń rozruchowych raczej się nie liczy 😆 ale to już trochę bliżej niż dalej 😊

Jadłospis:

- sałatka z brzuszkami łososia i dwoma grzankami,

- kawa (sama, beznico 😆)

- polędwica z brokułem i ziemniakami,

- dwie kanapki na chlebie żytnim z pieczonym schabem.

1450 kcal... Widzicie Wy to? Niecałe 1500! Wystarczyło nie jeść przegryzacza do kawy. Nie wiem co o tym myśleć, ale chyba wyjaśniło się dlaczego przez rok dosłownego siedzenia na pupie waga mi nie wzrosła. Te moje cugi cukrowe nie trwały zbyt długo. Alkohol rzuciłam totalnie. Jakby się przypilnować tak konkret może udałoby się nieco zbić bez zwiększania aktywności...

Znowu się zapędzam w kozi róg 😅 miałam zadbać o jakość diety, a nie deficyt. No i aktywność miała być dla zdrowia, a nie redukcji 🤣 

Eh... głupia ja.

Menu:

- pieczywo żytnie, pasta z tuńczyka,

- kawa, cynamonka,

- 2 jajka sadzone, ryż smażony z warzywami,

- sałatka z ciecierzycy z tartą marchewką i migdałami.

Ok 1800 kcal.

Aktywność - przeszłam 12 km. Buty tak mnie obtarły, że chyba najbliższy tydzień spędzę w domu 😅

Ostatnio nastąpił mały przełom, Ognik mnie zdiagnozował 😂 Niniejszym natchnął mnie na temat tego wpisu, chociaż nie o nim to będzie. O ile opinia brzmiąca jak "zdarta płyta" jakiegoś randoma z internetu (który ma poważne problemy z czytaniem ze zrozumieniem) średnio mnie wzrusza, o tyle w sytuacji, gdzie bliscy mi ludzie pier**** od rzeczy sprawia, że bywam nieszczęśliwa.

Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że nie zawsze udaje nam się zrozumieć sytuację nie będąc jej głównym bohaterem. Jednak jej nadinterpretowanie bywa krzywdzące. Sprowadzanie wszystkiego do odchudzania i fundowanie nie zawsze wartościowych wskazówek, jest... sama nie wiem jakie. Zwyczajnie szkoda mojego i czyjegoś czasu. Nie bez powodu jesteśmy na tym forum, to oczywiste, że zmagamy się z dodatkowymi kilogramami, za które brałyśmy się nie zawsze z sensem 😄 Chyba, żadna z nas się tego nie wypiera. Wiem też, że dużo z Was zmaga się z różniastymi chorobami i na proces odchudzania patrzy szerzej, nie tylko w kategorii deficytu. Bywają sytuacje, że te sprawy mocno się komplikują. Jasne, chorowanie jest pewnie prostsze mając wagę w normie, ale przyciśnięcie organizmu nie w każdej chwili jest możliwe. Weźmy np. niedobory. Od prawie roku nie jestem w stanie utrzymać sodu w normie. Jestem w punkcie, gdzie rozważam ssanie soli 🙈 nie wiem tylko co na to moje ślinianki!

Chodzi mi o to, że nie wszystko powinnyśmy jeść. Nie zawsze jesteśmy w stanie wejść w redukcję, bo chwilowo może to przynieść więcej szkody, niż pożytku. Nie zawsze też możemy zintensyfikować wysiłek na tyle, by przyniósł wynik w postaci utraty tkanki tłuszczowej. Dlatego szlag mnie trafia, gdy słyszę komentarze typu "może spróbowałabyś chociaż spacerów?" - pyta osoba, z którą podczas spotkania robię zazwyczaj kilkanaście km... "Po takich atrakcjach zasłużyłaś na coś słodkiego" - po tyradzie na temat, że cukier jako pierwszy i w całości powinien opuścić mój jadłospis. "Nie wywalaj z jadłospisu. Wystarczy, że wliczysz w bilans" - gdy opowiadam, że podobno wyeliminowanie pszenicy może pomóc w zmniekszeniu stanu zapalnego, a co za tym idzie dolegliwości. Przykro się robi, kiedy bliscy nie słyszą co się do nich mówi, tylko z góry zakładają, że to kolejna dziwna próba schudnięcia...

Nie wiem, może tylko ja tak mam? Przesadnie reaguję na życzliwość? Ale skoro mnie to męczy i frustruje... Sama oswajam się z diagnozą i zbieram siły na to, co jeszcze nastąpi. Łapię się na tym, że przestaję opowiadać bliskim o tym, czego dowiedziałam się w temacie, bo i tak finalnie skończy się to, że "chodzenie bez kijków nie przyniesie efektów" 😉

Niedawno obchodziłam urodziny. Co oczywiste takie momenty skłaniają do refleksji. Poprzedni rok miał wyglądać zupełnie inaczej. O tym, że nie było różowo już dobrze wiecie, więc pomińmy te kwestie. Pomyślałam o tym, że chciałabym mieć większą kontrolę nad kolejnym. Do zrobienia jest bardzo dużo na szerokim polu. Wypunktowałam to w następujący sposób:

- wrócić do pracy zawodowej. Dopiero niedawno dotarło do mnie, że mogę zacząć od części etatu. Uregulowanie moich perypetii zdrowotnych i nawiązanie relacji z poszczególnymi specjalistami zajmuje w pierniki czasu. Obawiałam się, że na ciągłe branie wolnego z okazji wizyty u lekarza może mi braknąć urlopu do wykorzystania. A branie zwolnienia na takie okoliczności może sprowokować mylne wrażenie u pracodawcy (też wyobrażałabym sobie dziwne rzeczy, gdyby mój nowy pracownik kilka razy w miesiącu znikał z podkładką medyczną). W ogóle wolałabym nie afiszować się w pracy ze swoimi „problemami”, a taką możliwość da mi praca na część etatu – już będę coś robiła, miała zajęcie i jakiś zarobek, a nie będę musiała nikomu się tłumaczyć z potrzeby brania tylu dni wolnych. Będzie to dobry start po tak długiej przerwie.

- zawrzeć przyjazne relacje z lekarzami specjalistami – w optymistycznej wersji w przyszłym roku o tej porze będę miała już ugruntowaną solidną ekipę złożoną z osób, które lubię, którym ufam i chodzę na wizyty kontrolne bez nerwów i stresów. Na razie za nic nie zrezygnuję z lekarza rodzinnego i kardiologa – uwielbiam je! Natomiast cała reszta… no szukam ;)

- schudnąć – nawet jeśli byłby to kilogram na miesiąc to i tak za rok czasu będzie po wszystkim. Ma być rozsądnie i pełnowartościowo. Nie zależy mi na utracie wagi okupionej niedoborami. Nie wiem czy wykonalne jest to zrobić samodzielnie… Znacie może dietetyka klinicznego dobrego w chorobach o podłożu reumatoidalnym? ;]

- zadbać o ciało – ruch i krążenie. Tu mi się marzy konsultacja z fizjoterapeutą lub trenerem personalnym, który mnie nie wpuści w maliny. Stety niestety, zależne to będzie od czasu i płynności finansowej. Liczę na to, że wystartuję jakoś sama i nie zrobię sobie krzywdy.

Tylko tyle i aż tyle. Przyznacie, że lista godna postanowień noworocznych ;D

Odliczam do przyszłorocznych urodzin. Mam niemal cały rok na to, by realnie zmienić swoje życie na lepsze!

Wczorajsze menu:

- śledź z burakami w śmietanie, kromka żytniego,

- kawa, ciastka

- 2 pałki z kurczaka z ziemniakami (pieczone), mizeria,

- zupa z soczewicy.

Jakieś 1900 kcal.

Aktywności brak (trochę wstyd).

Skąd tytuł? Ano jak się okazało po ostatnim przeglądzie, że mam 8 plomb do wymiany... najpierw trafił mnie jasny szlag, a potem się przejęłam. Ale jak tak myślę to od usuwania torbieli z żuchwy plomby trzymały się ładnie i nikt ich nie chciał ruszać. To jak z kosmetykami - jak się kończą to wszystkie na raz. To ja mam tak z zębami, jak się plomby posypały to zbiorowo 😂 śmieję się, ale to będzie bolało, przede wszystkim finansowo.

Od kiedy mnie uświadomiono, że stan moich zębów to nie tylko efekt złego dawkowania antybiotyku w dzieciństwie, ale też syndrom Sjogrena, a co za tym idzie jakość śliny, dostałam małpiego rozumu i myję zęby po każdym kontakcie z jedzeniem. W związku z tym, że może nie być to do końca dobre dla szkliwa siłą rzeczy poprzestaję na posiłkach głównych, a przekąski i przegryzki zaczęłam mieć w głębokim poważaniu. Dobra moja!

Ciekawostka - podobno gumy do żucia i cukierki na bazie ksylitolu dobrze robią na zęby. Czy to znaczy, że powinnam nakupić landrynek? 🤣

Vitalia mi trochę szaleje. Co innego mam na tablicy, a inne rzeczy wyświetlają mi się przez menu (w sensie, że nie wszystkie). Ciekawe ile komentarzy przegapiłam i na nie nie odpowiedziałam 😔

Wczorajsze menu:

- 2 kanapki żytniego z masłem, schabem pieczonym, musztardą i ogórkiem kiszonym,

- kawa, strucla

- kotlet mielony (szynka) z surówką ze startej rzodkwi (śmietana, koperek, sól)

- zupa z czerwonej soczewicy i cukinii

ok 1700 kcal

Aktywność - bieda. Przeszłam tylko 4 km.

Poodliczałabym do czegoś... Do październikowego ślubu koleżanki już bez sensu 🤣 a tak w ogóle to ile u licha się teraz daje w kopertę na ślubie cywilnym? Oczywiście, że ile kto może i uważa, ale chyba jest jakieś taktowne minimum?

Mogłabym odliczać do pobytu w szpitalu, ale jest to bardzo orientacyjna data, która z pewnością się zmieni. Do świąt? Sylwestra? 😂 Trzeba to jeszcze przemyśleć.

Pogoda coraz bardziej taka moja. Nie mogę się doczekać spacerów tych kolorach! W zeszłym roku przegapiłam jesień, bo się bujałam z zapaleniem płuc, potem trafiłam z zatorem do szpitala, a jak z niego wychodziłam to dzwoniłam do męża, żeby mi przywiózł kurtkę zimową, bo już leżał śnieg 😅 W tym roku skorzystam z jesieni! Mojej najukochańszej pory roku ☺️

Na motto życiowe powinnam sobie ustawić "wiem, że nic nie wiem". A skoro to już mamy ustalone, to po co kombinować? Mam irytujący nawyk czekania na przełomy. Na prawdy objawione, które pozwolą mi pokierować życiem. Prawie rok mi zajęło przyswojenie faktu, że tak się raczej nikomu nie przydarza.

Zebrane informacje powinny być dodatkiem do rzeczywistość, a nie jego podstawą. Biorąc pod uwagę choroby zdiagnozowane i te domniemane nie sposób kształtować "normalnego życia". No to skoro jestem już bogatsza o te przemyślenia, powinnam móc zadbać o zwykłą codzienność, a nie tą wyjątkową i odklejoną od normalności. Ale jakoś nie mogę 😂 odurzyłam się faktem, że wiele z moich decyzji nie do końca wynikało z marnego charakteru, a są to najprawdopodobniej objawy (np. przewlekłe zmęczenie). Kiedyś miałam do niego podstawy. Teraz jak mam takie "lajtowe życie", aż nie wypada powiedzieć, że czuję się osłabiona. Przez to wiem, że to raczej te dobre dni będą wyjątkami, a z tym muszę sobie jakoś radzić. Chyba siłą woli, bo jak inaczej? Ale też ile można tak ciągle przekraczać siebie? Co i komu chcę tym udowodnić?

Skoro wszelka strategia padła, przez ostatnie dni nie wymyśliłam nic odkrywczego, wracam do tego, co się sprawdzało w jako takiej rutynie. 3 posiłki dziennie i nie przekraczać 2000 kcal (boję się redukcji i niedoborów). Co lekarz to inna rada co z tym zrobić. Oczywiście najlepiej by było mieć wagę w normie, ale przy tym "nie stresować organizmu" 🤣 Najlepsza była doktorka, która stwierdziła, że jedzenie powinno nam dawać radość i satysfakcję. I dziwnie się słucha takich rad od szczupłej i zdrowej osoby 🤣 wiem, lekarze nie są od odżywiania, kłania się dietetyk kliniczny. Może kiedyś. Na razie mam problem z nagraniem lekarzy, których muszę ogarnąć na cito, a co dopiero szukać dobrego dietetyka. Podstawy znam. I właściwie wiele już z nich wdrożyłam. Zastanawiam się, czy tych kilka punktów, które pomijam zrujnują mi drogę do zdrowia, czy się jakoś prześlizgnę? 😂 Mam tu na myśl np. masło, śmietanę. Zdrowo rozsądkowo to nie, bo w ogólnych rozrachunkach liczy się ilość (a ostatnio jestem dobra w umiar), ale jest to czerwona flaga i łamanie zaleceń. No i klpos. Moja prawa część osobowości czuje się jakby popełniała zbrodnię 😆 

Tym optymistycznym akcentem kończę ten chaotyczny wywód.

Wczorajsze menu:

- 2 jajka na miękko, 2 kromki żytniego, pomidory

- ciasto, kawa

- potrawka z polędwicy z brokułem i ziemniakami

- zupa z kurczakiem i makaronem ryżowym 

Wyszło ok 1800 kcal.

Aktywność - rotor na nogi 40 min.

Tak się zastanawiałam czy się wyzewnętrzniać z pobytu w szpitalu, zdradzać diagnozę i co w związku z tym, ale pomyślałam sobie, że jak piszemy o haszimoto i innych bolączkach, to może i warto wspomnieć o "podobnych nieszczęściach". Chciałabym napisać, że układowe choroby tkanki łącznej są czymś rzadkim w moim wieku, ale nie... wcale nie jestem taka wyjątkowa. Napatrzyłam się na oddziale na osoby dużo młodsze ode mnie. Ba, gdy wędrowałam na badania miałam też wątpliwą przyjemność oglądania dzieci, czasem niezdolnych do samodzielnego poruszania się. Ale może zostawmy ten temat, jakie życie potrafi być wszyscy doskonale wiedzą...

Wracając do tytułu postu. Od chwili gdy wiedziałam, że zawitam na reumatologii na nieco dłużej, zastanawiałam się na czym będzie polegała diagnostyka wymagająca hospitalizacji. Nie ogarniałam myślą niczego poza badaniami krwi i prześwietleniami. No i pomijając tą oczywistość były to jeszcze USG wielu części ciała i... badania jakości łez, ilości śliny, usg paznokci i mój faworyt - test marszu. Myślałam, że wsadzą mnie na bieżnię, albo na rowerek, jak przy teście wysiłkowym, ale nieee. Kazali mi maszerować żwawym tempem po korytarzu, gdzie na stałe na podłodze przyklejona taśma wskazywała dystans 🤣 test łez też mnie totalnie zaskoczył. Pomiziali mnie czymś po oku, do dolnych powiek przykleili papierki z podziałką i kazali płakać przez 5 minut. Eh, cóż to były za atrakcje 😆 Na oddział wracam jeszcze w grudniu na badania, których z różnych przyczyn nie mogli wykonać teraz. Ale pierwszą diagnozę już mam - syndrom Sjogrena. Wydaje się być czymś lajtowym, ale zbagatelizowany może prowadzić do poważnych konsekwencji. Także grzecznie podjęłam leczenie i już wiem, że reumatolog dołącza do listy regularnych wizyt kontrolnych. Poza tym oczywiście niektóre stawy we wczesnym stadium zwyrodnieniowym. O tym pogadam z nimi jeszcze w grudniu. Do tego dojdzie pewnie jeszcze "coś", bo część objawów jest niejednoznaczna, a na podstawie samych wyników krwi nie chcą stawiać diagnoz. I niestety, to co było dla mnie najważniejsze w ogóle się nie wyjaśniło. Nie wiadomo dlaczego miewam duszności i przeszłam zator... Tutaj reumatologia umywa ręce i sugeruje, żeby spróbować szczęścia u alergologa. Jakoś tego nie widzę szczerze powiedziawszy...

W chwili obecnej mam na tapecie okulistę, laryngologa, stomatologa (do oporu, może uda się powymieniać wszystkie plomby do tego czasu), muszę znaleźć prywatnie swoją kardiolog, bo mam z nią do pogadania i przestawić rodzinną na wcześniejszy termin. No i bardzo, bardzo chciałabym wrócić do pracy. Już wiem, że nie ma przeciwskazań i nie zrobię sobie kuku, także zacznę szukać intensywnie.

Oczywiście wszystko w wielkim skrócie i po łebkach. Oczywiście planuję dostosować ogólnie pojęte życie pod nowe realia i będę o tym wspominać jeszcze nie raz. Na razie cieszę się, że jestem w domu, a pobyt w szpitalu mnie nie straumatyzował tak, jak poprzednie. Podejście i specjaliści super! Nie szczędzili na diagnostyce, badań miałam w pierniki. Jestem wdzięczna!

To już tydzień leżakuje na diagnostyce. Na prawdę nie szczędzą badań, jestem pod wrażeniem. Istnieje prawdopodobieństwo, że wyjdę bez diagnozy, bo jednego dosyć istotnego badania nie mogą mi teraz przeprowadzić i zaproszą mnie za kilka tygodni. Ale z grubsza już wiemy... Tylko ja jeszcze nie wiem, co w związku z tym 😅 zapisuje sobie pytania, coby przy wypisie mieć ogarnięte wszystko. No ale to jeszcze kilka dni.

Mam ciekawą obserwację społeczną dotyczącą odżywiania. Jak ludzie mają bardzo w nosie to co jedzą. To, jak często jedzą. I w jakich ilościach.

Pamiętam, że za poprzednich hospitalizacji szpitalne porcje wydawały mi się nie do przejedzenia. Dlatego też teraz uznałam, że ten pobyt będzie służył do takiego usystematyzowania godzin posiłków i absolutnie żadnych przekąsek i łakoci. Sklepik na terenie kompleksu i jego żenujący asortyment też w tym pomaga. Ale! W związku z tym, że teraz leżę w szpitalu "zdrowa" to te porcje nagle wcale nie takie duże 🤣 pierwsze dni były na głodniaka. Jeszcze czasem musiałam opuszczać posiłki ze względu na badania, heh. Teraz już ok. Nawet te kolacje o 17 też przestały być takie dotkliwe, ale taki rozkład godzin chyba jednak nie koniecznie pode mnie. Raczej nie natycha mnie to do kontynuacji systemu w domu.

Miłego i aktywnego weekndu życzę!