Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Yen81

Nowy Rok - Podsumowanie poprzedniego.. Bilans... U mnie zdecydowanie na minusie  Ubyło mi ponad 16 kg i 88 cm w obwodach. Zmieniłam rozmiar z 46 na 42... dziś nawet udało się spokojnie wbić w sukienki w rozmiarze L 

Jeszcze dużo pracy przede mną, ale zapał jest i entuzjazm.

Wierzę, że w wakacje będę mogła założyć dokładnie takie ubrania, jakie tylko będę chciała.. a nie te, które na mnie będą pasowały.

A tu fotki:

Z dziś i sprzed ok 6 m-cy.

Po wczorajszym dołku psychicznym.. dziś jest lepiej... Przeczytałam Wasze wpisy.. pokrzepiły mnie.. dodały sił.. i utwierdziły, że to, jak się czuję... nie jest spowodowane zawiścią.. zazdrością... tylko deprywacją moich potrzeb... Wszystkich stawiałam wyżej, niż siebie.. no i się przelało... 

Przespałam się z tematem.. no i już wiem, że w najbliższym czasie organizuje sobie jakiś wyjazd, albo do Przyjaciółek, albo do jakiegoś SPA. Rozmawiałam o tym z mężem.. i jak najbardziej poparł mój pomysł.. też uważa, że dobrze mi to zrobi, jak wyjadę, zrelaksuję się.. i z nowymi siłami wrócę na łono rodziny.

IMPERATYW - SDM

Będziemy szli nieprzerwanie
w ulewie, skwarze, huraganie
przez chwiejne mosty, grząskie bagna
chaszcze, pustynie i mokradła

Będziemy szli przez zamiecie
przez grudnie, marce, czerwce, sierpnie
upalne lata, mroźne zimy
będziemy szli - nie zawrócimy

Z wiarą w następny zakręt drogi
co znów okaże się nie ten
w tajne przymierze z Panem Bogiem
w naszego trudu jakiś sens

Będziemy szli bez wytchnienia
upadający ze zmęczenia
bez gromkich fanfar i okrzyków
bez pozy dumnych wojowników

Będziemy szli - wbrew logice
powolnym marszem całe życie
będziemy mówić, że już dosyć
i dalej, dalej, dalej kroczyć ...

Z wiarą w następny zakręt drogi
co znów okaże się nie ten
w tajne przymierze z Panem Bogiem
w naszego trudu jakiś sens

No i dziś było ważenie :) Kolejne nadprogramowe kilogramy odeszły :) i oczywiście centymetry. Jestem szczęśliwa, że udaje mi się trwać w diecie.

Historia pomiarów od: 7 listopada 2014 do 19 grudnia 2014

No i wyszło szydło z worka.. jestem złą żoną.. i jeszcze gorszą matką... Nie cierpię się tak czuć... Wiem, że to zupełnie irracjonalna.. ale nie umiem sobie poradzić..

Ale od początku....

Mój mąż pracuje w całkiem fajnej firmie.. Dobrze zarabia, jest doceniany.. spełnia się zawodowo.. No i dziś zakomunikował mi, że po Nowym Roku wyjeżdża na tydzień na "szkolenie"... na Teneryfę.... A ja.. Ja zostaje sama z dzieciaczkami... i nie umiem sobie poradzić z tymi wszystkimi uczuciami.... bo na wakacjach nie byliśmy już od kilku dobrych lat... bo zawsze coś.... 

Czasem mam poczucie porażki... Chcę świetnie funkcjonować w rolach "matki, żony i kochanki", chciałabym organizować swoje życie w taki sposób by dzieci i kwiaty kwitły pod moim dotykiem, a mąż po powrocie z pracy zastawał piękną i pachnącą żonkę chętną do wieczornych figli, zrelaksowaną i zadowoloną z życia. Chciałabym mieć siły by od rana bawić się z dziećmi w przeróżne gry edukacyjne i inne twórcze, kreatywne zabawy..

A co jest...

Nie jestem super wspierającą żoną, która dzieli sukcesy męża i nie zazdrości.. mam takie krzywdzące, niesprawiedliwe poczucie winy za to, że czuję się oszukana tym, jakie naprawdę jest małżeństwo i macierzyństwo.. Czasem życie rodzinne nie sprawia mi przyjemności, a nawet nudzi, drażni i chcę mi się nim rzygać. Marzy mi się czas bez dzieci, pieluch i ciągłego niedospania.. i bez tego obezwładniającego poczucia bezradności.. Mam totalnie powyżej uszu dni, które są jednakowo szare i puste, wypełnione problemami... mam czasem dość tego (i uważam za niesprawiedliwe), że mój obiektywnie dobry mąż jeździ sobie na szkolenia za granicę, a ja jestem uwiązana w domu, przewijając pupę Młodemu i znosząc fochy Julki.

Ech... musiałam gdzieś to z siebie wyrzucić.... 

Jak w temacie zaszalałam :) Kupiłam sobie gorsecik.. ładny.. czarny... zawsze o takiej garderobie marzyłam :) ale jakoś nie miałam odwagi kupić.. no a potem to już jakoś za duża się czułam i bałam się, że wszędzie będę wypływać. A teraz... zaryzykowałam i kupiłam na allegro na próbę swój pierwszy gorset :) Celowo nie kupowałam tych drogich.. bo bałam się, że być może mój po ciążowy brzuch będzie gdzieś spod niego wypływał :) Ale jestem mega zaskoczona.. tak bardzo pozytywnie.

Już nie mogę się doczekać, jak go ubiorę.. i do tego ładne pończochy :) i mina męża zapewne bezcenna ;) Hmm.. tylko mam mały dylemat... kto mi go zawiąże :P

Fotka słaba :) ale i tak się sobie w nim podobam.. tak nieskromnie powiem :P

Niedziela była.. dziwna... 

Pojechaliśmy cało rodzinnie do cioci - siostry mojej mamy. Zjedliśmy obiad.. Jak dla mnie było go zdecydowanie za dużo.. w drodze do domu dostałam strasznych rewolucji żołądkowych.. Mąż musiał zatrzymywać się na 3 stacjach benzynowych :/ a do Wrocławia mieliśmy raptem 50 km.. Podejrzewam, że do owych koszmarnych problemów z brzuchem przyczynił się fakt, że zjadłam sporo mięsa... którego nie jem od prawie 1,5 miesiąca.. a że mój wegetarianizm nie ma żadnego podłoża ideologicznego (zauważyłam, że gdy nie jem mięsa jakoś lepiej się czuję), to nie chciałam grymasić podczas obiadu (ciotka ma 65 lat, w ich domu rodzinnym nigdy się nie przelewało... i myślę, że mogłaby mój wegetarianizm traktować jako fanaberię... a po co zgrzyty).. W każdym razie żołądek bolał mnie do 4 nad ranem.. strasznie cierpiałam... myślałam że mi kuper rozerwie :( 

Ale wracając do pobytu u cioci... Czasem nie zdajemy sobie sprawy, jakie rzeczy potrafią w nas poruszyć najgłębiej ukrytą nutę.. 

Ciotka do kawy podała takie bułeczki/pączki (w naszym domu nazywano je oponkami), które smaży się na gorącym oleju... Moja 5 letnia córeczka jak je zobaczyła.. od razu krzyknęła, że babcia Marysia takie robiła... a mnie w gardle gula stanęła... bo bardzo często z mamą wspólnie smażyłyśmy te oponki.... i jeszcze mocniej dotarło do mnie, że już nigdy tego razem nie zrobimy... a ja nawet nie zapytałam mamy o przepis.. bo zawsze wydawało mi się... zdążę.. że Ona zawsze będzie..

Wiem, że trzeba każdy dzień przeżywać tak, jak miałby to być nasz ostatni dzień w życiu... I często powtarzać słowa "KOCHAM".. ich nigdy nie jest za dużo....

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko to co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie ze nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak uroczystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stad odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się nie umierać
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i co co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnia czy ostatnia pierwsza

Jan Twardowski