Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Babok.Kukurydz!anka

Jak co roku, sama życzę sobie co nieco na urodziny oraz sama kupuję sobie prezent. Od męża dostałam jakiś czas temu kalendarz adwentowy Rituals, a od znajomych owoce i wino. Zaś sama sprawiłam sobie coś, nad czym dłużej się zastanawiałam. Aparat. 

Aparat, który wybrałam - Panasonic Lumix LX15 ma dość nietypowy obiektyw. Aparat jest kompaktem, więc mieści się w kieszeni - w przeciwieństwie do mojego Canona Powershot Sx70 HS, który jest dość duży i ciężki - a mimo to ma obiektyw, który posiada bardzo duże "oko", dzięki czemu wpada dużo światła na matrycę. Sensor jest 1 celowy, więc zapewnia dobrą jakość zdjęć, a sam obiektyw można dodatkowo sterować ręcznie - czego brakowało mi dotąd w aparatach. Aparaty z wymiennymi obiektywami mają możliwość sterowania ręcznego, ale u kompaktów nie jest to częsta cecha. Minusem jest brak wizjera, a posługiwanie się wyświetlaczem w słoneczny dzień może być trudne i irytujące. 

Zobaczymy w praktyce jak się sprawuje - chciałabym go jako aparat na wakacje oraz aparat do fotografii przy słabym świetle, np. w nocy. Mój SX70 HS niestety ma małe możliwości jeśli chodzi o obiektyw i ciemne otoczenie. Świetnie radzi sobie w dobrym świetle i ma genialny zoom 65x, ale gdy jest już trochę ciemniej to potrzebuje trochę zabawy i często zdjęcia nie są satysfakcjonujące. 

Ponadto kupiłam kilka dupereli na Temu. Zależało mi na torbie-organizerze do wełny i szydełek. Na razie używam plecionego kosza, ale ma on sporo ostrych zakończeń i może mi poszarpać koce, które teraz robię. Wsród zamówionych rzeczy są:

- klips na kapelutek [na wakacjach chodziłam często z kapeluszem w dłoni, bo nie było go gdzie schować] [niecałe 2e]

- fizelinowe torebki-doniczki. Wysiałam ostatnio pomidory i alstromerie i w ten sposób będę miała więcej możliwości upychania w domu roślin bez przynoszenia z ogrodu setki doniczek. [1,50e]

- top a'la stanik. Pomyślałam, że może być fajny latem, kiedy będę nosić więcej bluzek odsłaniających ramiona [5e]

- torba-plecak na przybory do haftu [30e]

- pasek do spodni - mam już jeden i jest super [1,80e]

- top [4,50e]

- torba na kierownicę [brakowało mi tego przy wycieczkach rowerowych] [1,7e]

- rękawiczki sportowe [4,7e]

Trochę ze sobą walczyłam, by nie zamawiać wełny online. Oczy mi się świeciły na wiele melanżowych włóczek, ale postanowiłam jednak bez dotykania niczego nie kupować. Tę wełnę na koce kupiłam poprzez macanki i teraz jak dziergam to czuję, jak fajne w dotyku będą te koce. Nie chcę się przejechać na fajnym kolorze, który będzie się elektryzować lub będzie drapał. 

A jak jesteśmy przy kocach - zaczęłam drugi - dla przyjaciela.

Tak, wiem. Jestem atencjuszką, a urodziny były wczoraj. Co roku składam sama sobie życzenia na ten kolejny rok życia. A w tym roku chcę, aby się spełniło:

• 60 kg
• 1000 km biegiem
• spokojne wakacje z mężem
• ukierunkowanego leczenia psychologicznego
• oszczędzić maksimum pieniędzy na ogród
• nauczyć się relaksować/medytować
  
• czytać więcej fajnych książek
• biegać z Adrianem Kosterą do 31 maja
• zrobić kocyk temperaturowy dla siebie i przyjaciela
• chodzić regularnie na siłownię i poprawić mobilność
• opanować objadanie się

To tak skromnie tyle.

Nie miałam wczoraj czasu, aby napisać jak przystało. Po pracy wpadli znajomi i siedzieliśmy tym razem nie nad kawą i ciastem, ale nad herbatą i owocami. Mąż zaproponował, że teraz, jak wszyscy znajomi pilnują talerzy, to może jednak ciasto nie jest dobrym pomysłem. Zostałoby pewnie, a ja dojadałabym je cały weekend. Zatem były owoce i warzywa z humusem. W prezencie dostałam od znajomych parę butelek wina [w styczniu nie piję wcale, więc postoją] oraz kosz owoców i bon do drogerii. Bon pewnie zejdzie za długi czas, bo dopiero co dostałam od męża kalendarz adwentowy Rituals.

Siedzieliśmy dość długo i w zasadzie od razu po wizycie poszliśmy spać. Dziś znów zabiegany dzień, bo rano uciekłam z łóżka na siłownię, aby zdążyć przed moimi dalszymi spotkaniami - jest otwarta tylko do 14-tej. Później miałam umówiony pedicure i na koniec jechałam do koleżanki na wspólne haftowanie. Nasze style kocyków są zupełnie różne. Rozmiarem też się będą różniły.

Dostałam przy okazji prezent urodzinowy i wróciłam do domu. Wieczór mam już tylko dla nas, z małym biegiem na bieżni w międzyczasie. Wyzwanie biegania z Adrianem Kosterą nadal trwa, choć wczoraj nie mogłam pobiec z uwagi na gości wychodzących o 22. Ale to nic. Lecę dalej.

Pierwsze 10 dni prezentujesz się tak. 

Jak widać, w Polsce, czyli po lewej, temperatury są niższe niż w Holandii. Temperatura za dnia u mnie nie spadła jeszcze poniżej +1 stopnia. Obecnie mrozy się skończyły. Dziś rano było - 6 ale za dnia będzie +2. Używam temperatur maksymalnych, więc nocnego mrozu nie będzie widać na kocyku. 

W niedzielę zaczynam kocyk dla przyjaciela. 

Mam infekcję pęcherza. Zostaję dziś w domu, tylko muszę jechać do przychodni zawieźć mocz, aby dostać antybiotyk. Już widziałam zawartość kubeczka - mętny jak rozgotowany rosół, zapach też się nie zgadza. Nie powinno być problemu z antybiotykami. A Polacy w Holandii mawiają, że lekarze tutaj tylko paracetamolem leczą. G prawda. Często Polacy idą do lekarza z kaszlem czy katarem, więc dostają to z czym przyszli. Mi lekarz antybiotyków jeszcze nie odmówił.

Ale... szczęście w nieszczęściu - zostaję w domu z moim nowym projektem. Kocykiem temperaturowym. Pisałam o nim już wcześniej. Tutaj: https://kolekcjonermarzen.word... Najpierw próbowałam nowe wzory, później sprawdzałam grubość włóczki, aby na końcu spróbować łączenia kolorów. Nawet mi to wyszło. Policzyłam rządki i jeśli użyję wełny tak grubej jak ta żółta merino - kocyk będzie miał ponad 2 m długości. Zaś kremowa wełna dałaby rozmiar 4,3m. Jakkolwiek świetnie robiło się grubą wełną, niestety nie jest mi potrzebny koc, który ciągnie się na 4 metry. Może za rok, jak będę łączyć dwa półrocza obok siebie i koc będzie o połowę krótszy? 

Kolejnym etapem był wybór skali temperatur. Jakie były by właściwe? Postanowiłam robić równolegle dwa zapisy na jednym kocyku. Jedne z temperaturą z miasteczka, koło którego się wychowałam, a drugi z temperaturą mojej wsi. Różnica jest niekiedy spora - jak choćby wczoraj, kiedy było ponad 10 stopni różnicy. 

Skale są w różnych paletach barw. Najpopularniejsza jest tęcza i taką wybrała Annet. Ja robię dwa kocyki równocześnie. Dla siebie i dla kolegi w Polsce. Właściwie można by powiedzieć - przyjaciela. Za rok kończy 40 lat i chcę zrobić mu kocyk z zapisem jego 40-tego roku życia. W odcieniach niebieskiego, bo lubi on niebieski. 

Sobie zaś zrobię bardziej jasny. Wybrałam wełnę, jak kupowałam dla mamy włóczki i spośród tego co zostało kupiłam po motku z zakresu różu, pomarańczy, zieleni, z jednym niebieskim i kremowo-siwym. Moja skala przechodzi co 3 stopnie, a dla P co 5. Niestety nie było tyle odcieni niebieskiego, więc musze pracować z tym, co mam. Dla siebie planowałam 15 kolorów, ale 13 też musi być wystarczające. Będzie mniejsza zmienność.

Wełna, którą kupiłam to 58% wełna i 42% poliakryl. Nie powinna więc drapać ani się kulkować. Kocyk robię na szydełku 4,5. Nawet kupiłam nowe szydełko, bo nie miałam takiego rozmiaru. 

Zrobiłam kocyk z temperaturami do 8 stycznia. Już na tym kawałku widać, że pogoda w Polsce jest zupełnie inna niż pogoda w NL. Dokończyłabym rządek, ale rozładował mi się laptop, na którym oglądam serial, i zorientowałam się też wtedy, że jest już po 23-ciej. Szerokość koca robię taką samą, jak koc, pod którym siedzę. Czasem siedzę pod nim z mężem, więc ten kocyk powinien być odpowiednio szeroki dla nas obojga. Nie mierzyłam ile to cm. Muszę jeszcze zobaczyć w Internecie jak wykańczać nitki, aby nie było widać łączeń. Na razie zostawiam wiszące nitki. W sobotę idę do Annet, więc pewnie też ma ona swoje sposoby.  

Strona z kolorem białym to strona Polski. Widać, że jest zimniej. U nas [a przynajmniej w mojej części kraju] temperatura w dzień nie spadła jeszcze poniżej 0. Mimo to mój mąż powiedział, że mam zakaz chodzenia na lodowisko, póki nie wyzdrowieję. Wydaje mi się, że jeszcze nie robili lodowiska we wsi, bo wciąż jest na minusie tylko w nocy. 

Kocyk dla Przyjaciela zacznę dopiero w niedzielę. Wtedy są jego 39-te urodziny. Skończę go 12 stycznia 2025. 

Koleżanka w pracy zapytała, czy zrobię jej kocyk dla jej dziecka. Będzie rodzić w maju. Zgodziłam się i zaznaczyłam, że ona płaci za wełnę - robić mogę, bo mi się spodobało, ale nie jestem chętna do sponsorowania niczego. Dziecko urodzi się w maju, więc wtedy wystartuję z pracą. Pierwszy rok życia dziecka, to może być fajna pamiątka dla malucha jak wyrośnie. 

Dziś dla mojej wioski będzie zielona nitka, a dla Polski - niebieska. 

Poszłam znów na siłownię. Czułam, ze mam zakwasy, ale nie chciałam siedzieć w domu. Pojechałam więc do miasta wywołać zdjęcia, które przygotowałam na wieczór klubowy - więcej pod spodem postu - a potem do drugiego miasteczka na siłownię. Zamykali o 14-tej, a ja wychodziłam nieukontentowana o 13.45. A dlaczego? Bo miałam ochotę na długą trasę na orbitreku, a zamiast tego ledwie dałam radę na maszynach. Kolano od października nie daje mi spokoju. mam wrażenie, ze ostatni tydzień jest gorzej. Zrobiłam dwie serie, zamiast trzech.

Rodzice mają w tym roku 40-tą rocznicę ślubu. Co można dać w prezencie ludziom po 60-tce, którzy mieszkają na wsi i całe życie urabiają się po łokcie? Złożyliśmy się z bratem i kupiliśmy im bilety na PGE Narodowy, aby zobaczyli na żywo Metallicę. Myślałam początkowo nad Kravitzem, ale tata powiedział, że średnio zna jego muzykę. Zaś mama uwielbia Metallicę. Mam nadzieję, że będą się dobrze bawić.

To jest stary demot. Obecnie bilety, które jeszcze zostały w sprzedaży [i nie są to bilety Golden Circle ani meet&greet] kosztują 2041 zł od osoby. Co daje 3,5 biletu za średnią krajową. 

Zerknęłam sobie jak wygląda stadion oraz z których miejsc jest dobry widok. Może obędzie się bez lornetek. 

A jak jesteśmy przy widokach. Na najbliższe spotkanie klubowe mamy przedstawić zdjęcie o tematyce "widok miasta/wsi". I tu moje pytanie do Was, bo nie mogę zdecydować. które ze zdjęć przemawia do was najbardziej? 

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

Dziś powrót na siłownię. Prawie nie udało się wyjść z domu, bo zgubiłam bransoletk- klucz. Byłam pewna, że zostawiłam ją w torbie na siłownię. Przeszukałam torbę od wczoraj 3x.. Dom 2x. Wszystkie szuflady. Nic. 

Bransoletkę znalazł mój mąż. Była w torbie sportowej. W paczce z kruidnoten, które podjadam w samochodzie jadąc na siłownię... Ostatnio jem dużo słodkiego i nie podjadałam. I proszę. Bransoletka wpadła do paczki. Ja o szukałam wokół, a była w samym opakowaniu od ciasteczek... 

Shame on you, Anka! 

W koncu pojawiły się loty na wyspę, która nas interesowała. São Miguel. Lata temu polecono nam tą destynacja. Byliśmy w międzyczasie na Isla de Terceira i zakochaliśmy się. Czas wrócić. 

 Wynajęliśmy dom z wanną z hydromasazem na werandzie. Obejrzeliśmy szlaki wedrowek po z oczach wulkanów a mąż przejrzał już restauracje, które gotują obiady w wyziewafh wulkanicznych.

 Termin musieliśmy wybrać tydzień później niż zwykle, gdyż dom na którym zawiesiliśmy oko był zaklepany. Lecimy więc dzień po rocznicy ślubu, ale trudno. Byleby trafić dobra pogodę. Niestety październik daje szansę na deszcze i temperaturę bliżej 19 niż 25 stopni. Jak do tej pory mieliśmy szczęście z pogoda na urlopach. Ttm razem przezornie kupiliśmy 30kg bagażu i weźmiemy więcej ciepłych ubrań. 

Samolot opłacony, dom też, auto wynajęte. Jest na co czekać. 

Jak co roku, obiecuje sobie, aby mówić więcej po holendersku. Mam wrażenie, że się uwsteczniam z braku praktyki. W ttm roku zmieniłam język telefonu na holenderski i postaram się więcej używać tego języka. Także na instagramie.

W 2023 roku zrobiłam kilka nowych dla mnie rzeczy. Takich, o które bym się nie podejrzewała. Poszłam na lekcje tenisa i bardzo mi się spodobało. W sierpniu zaś postanowiłam nauczyć się szydełkować i zaczęłam robić sobie tunikę. Praca nad nią trwa do dziś i miałam po drodze wiele błędów do skorygowania, ale bardzo mi się podoba. to co robię.

W 2024 roku chcę podjąć się nowego wyzwania. Kocyk temperaturowy - temperature blanket. Pomysł wyszedł kilka lat temu od aktywistów klimatycznych - zaczęto robić i prezentować kocyki robione na przestrzeni różnych lat, aby pokazać zmiany klimatu.

Faktycznie, jak widzi się wizualizację temperatur sprzed 10,20 czy 50 lat to widać sporą różnicę. Z roku na rok potrafi być ona mocno widoczna. A o co chodzi? Otóż na każdy dzień roku robi się jedną linijkę ściegu. Kolor ściegu wybiera się z palety, którą się wcześniej przygotowało i która dotyczy skali temperatur.

Kocyk taki może służyć jako narzutka na łóżko lub do przykrycia się w chłodne dni. Zależy od rodzaju użytej wełny i wybranego ściegu. Myślałam nad użyciem camel stitch, basket stitch lub suzette stitch. Chyba ten ostatni do mnie przemawia najbardziej, bo mam z nim jeszcze sweterek do zrobienia, więc będę miała na czym ćwiczyć.

Ponadto zakupiłam jeszcze więcej książek i mam zamiar przeczytać sporą część z nich w nadchodzącym roku. Uzupełniłam półki o Podlewskiego, Severskiego, Bondę. Mam Kinga po polsku, angielsku i po holendersku. Mam kilka książek, których ekranizacje już widzialam oraz dwa różne tłumaczenia Anne z zielonych szczytów [Ania z zielonego wzgórza].

W marcu przyjeżdża przyjaciółka i będziemy jeździć rowerami po Omringdijk. Jest to wał powodziowy, który zbudowano aby osuszyć tereny nazywane dziś Zachodnią Fryzją [Westfriesland]. Podzielimy sobie trasę na kilka etapów i po każdym będziemy wracać na noc do domu. Całość ma 200 km, ale nie ma presji, aby robić to na 2-3 razy, jak byśmy zrobiły to w minionych latach.

W maju jest komunia jedynego dziecka w naszej rodzinie. Pojedziemy więc do Polski na kilka dni i tym razem obiecałam u babci trochę dłużej posiedzieć.

Później chcemy zabrać mojego brata i bratową na tydzień - lub przynajmniej weekend - do Pragi. Bratowa kończy 40 lat i chcemy dać jej fajnych kilka dni w rodzinnym gronie zamiast kolejnego prezentu. Musi ona jednak najpierw porozmawiać z mecenasem, dla którego pracuje, ile wolnego może wziąć. Nie jest więc jeszcze nic zaplanowane, ale wstępnie pomysł został przyjęty.

W październiku będziemy uderzać na urlop. Mamy w planie kolejną wyspę Azorów, ale musimy dograć jeszcze samoloty i dom. Póki co nie ma za wiele lotów ogłoszonych, więc ciężko coś kupić.

Spodziewamy się w nadchodzącym roku również kilku pogrzebów. Niestety ostatnie spotkanie z rodziną uświadomiło nam jak kruchego zdrowia są nasi seniorzy. Nie jestem wierząca, ani też nie jestem fanem pogrzebów, więc w rozmowie z mężem powiedziałam, że tylko do jednej osoby pojadę na pogrzeb. Teściowej. Ale ta ma najdłuższy termin spośród reszty. No i nie starczyło nam odwagi, by zapytać, czy zdecydowali się na respirator czy może jednak nie. Cokolwiek będzie - nie będzie to miła śmierć.

Ze sportowych planów to chciałabym pobiec w Schagen city run 12 maja. Ogólnie chciałabym pobiegać z Adrianem Kosterą [wirtualnie] i kiedy zacznie on etap biegowy 9 stycznia, tak chcę z nim biegać do samego końca w maju. Codziennie, choćby 2 km na bieżni, ale aby pobiegać. Sprawdzić siebie.

Gdy myślę o mijającym roku tak w ogóle to nie mogę powiedzieć, bym była zadowolona. Mam wrażenie, że ten rok wyjątkowo zmarnowałam.

Podjęłam kilka prób znalezienia nowej pracy i utwierdziły mnie tylko w przekonaniu, że jestem nikim i do niczego się nie nadaję. Moja samoocena szura po dnie pełnej maili z odmową spotkania w celu dalszej rekrutacji. Miałam moment z maju, kiedy myślałam, że uda mi się wyrwać z fizycznej pracy i iść do laboratorium. Kiedy myślałam, że mówienie mi, że to nie praca dla mnie i że jest ona poniżej mojego wykształcenia, to że jest to dobry znak. Jednak okazało się, że jak pracodawca mówi "to nie praca dla ciebie" to zamierza to egzekwować a nie całować po rękach, że się przyszło. Z tego co widzę, dziś nadal szukają osoby do tego laboratorium. Więc lepiej nie mieć pracownika niż mieć mnie...

Jak zwykle marzy mi się schudnięcie i jak zwykle mam z tego wielkie nic. Nadal się objadam, nadal nie umiem sobie odmawiać placuszków i ciastek w pracy i nadal wyglądam jak wyglądam. Mały kolaż poniżej pokazuje, jak pięknie przybrałam 10 kilo. BMI weszło na nadwagę.

W marcu/kwietniu robiłam posty przerywane. Jak widać to jedyne, co na mnie działa. W święta też pilnowałam by jeść rzadziej i faktycznie waga nie wzrosła. Dobrze byłoby w nowym roku wrócić do takiego żywienia.

Wiem, że nie mam wiele sobie do zarzucenia. Jedzenie zawsze było moją słabą stroną, brak ruchu - od wielu lat - nie. Garmin mierzy coś, co nazywa intensywnymi minutami. Chodzi o to, że za każdym razem jak wybierasz spacer i schody zamiast samochodu i windy, twoje serce zaczyna bardziej intensywnie pracować. W zależności od wysiłku, będzie to praca na poziomie podwyższonym lub wysokim. Algorytm ma ustawione 150 minut tygodniowo, jak zaleca amerykańskie stowarzyszenie kardiologiczne. Te 150 minut powinno pomóc całemu układowi krwionośnemu, aby funkcjonować prawidłowo i wspierać cały organizm w zdrowej pracy. Wysoki poziom wysiłku jest liczony x2, więc kiedy wybieramy bieganie, a nie spacer, to liczy się to podwójnie.

Powyżej widać, że tylko dwa tygodnie w roku nie miałam zrobionego tego minimum. Może bylam chora? Przemęczona? Lub zwyczajnie mi się nie chciało. Ale fakt, że nawet na wakacjach dużo chodzę. Poza nimi chodzę na siłownię, gdzie spodobał mi się orbitrek, a obecnie próbuję swoich sił ponownie w bieganiu.

A właśnie - 9 stycznie Adrian Kostera zaczyna etap biegania w swoim biciu rekordu Guinnesa na najdłuższy triathlon - i ja zamierzam od 9 stycznia do końca wyzwania - w maju - również biegać. Najwyżej będą to 2km na bieżni w domu, ale mam taki zamiar. W ramach mentalnego wsparcia dla Adriana i spróbowania własnych sił.

W 2023 przebiegłam 375 km. Jest to nieco ponad połowa tego, co przebiegłam rok wcześniej. Na tym polu jestem bardzo niezadowolona. We wrześniu zaliczyłam zapalenie ścięgna w ręku i przerwałam wszystkie aktywności. W październiku urlop - wtedy nie biegam. A potem wykręciłam kolano i wciąż mnie boli. Biegać mogę i lekarz i fizjo powiedzieli jedynie, że jeśli ból mnie hamuje to powinnam przerwać daną aktywność. Noga mnie boli i puchnie jedynie po chodzeniu czy dłuższym przebywaniu w jednej pozycji. Po bieganiu ból czy dyskomfort wcale nie jest większy. Ale początkowo się bałam. Teraz zaś ciężko wskoczyć na konika - lub jak powiedział Michael J Fox w swoim dokumencie - wsiąść do autobusu.

Schodziłam [i zarejestrowałam] 491 km. Jest to dobry wynik w porównaniu z mierzonymi dystansami ubiegłych lat. Jak zwykle na urlopie schodziłam najwięcej, ale również i kupno kijków do chodzenia i wychodzenie na spacery zamiast biegania - miały wpływ. Spodobała mi się ta aktywność i mam zamiar nadal chodzić. Byleby starczyło czasu, bo teraz chcę też więcej czytać!

Z rowerem podobnie jak z bieganiem. Zrobiłam 1000 km mniej niż dwa lata temu i 500 km mniej niż rok temu. Zgonię to na pogodę. To był najbardziej mokry rok w Holandii odkąd jest to mierzone - czyli około 200 lat. Nawet teraz, jak piszę ten post - pada. Miałam jeździć rowerem na siłownię - jak nie deszcz to sztorm. Jak jestem w pracy to zdarza się ładna pogoda, ale jak nadchodzi 16-ta to pada. Mamy w pracy taką koleżankę, która ma zawsze pecha, że o 6 nie pada, o 8 nie pada, ale jak ona wsiada na rower to zawsze pada. Takiej pogody ducha nie ma nikt chyba w firmie - niepogoda na rowerze hartuje psychikę jak dobry kowal.

Ale wracając do mnie - wyprawa rowerowa z przyjaciółką to był jedyny moment, kiedy dużo pedałowałam. I chyba jedyny miesiąc, gdzie nie padało. Odkąd wróciliśmy z urlopu - w październiku - pada niemal non stop. W kwietniu deszcze zmarnowały mi wszystkie tulipany w ogródku. Grzyb miał idealne warunki do rozmnażania się. Maj spłynął deszczem.

Liczę, że 2024 będzie lepszy jeśli chodzi o ruch. Myślę, ze też lepiej dla mojej głowy będzie zaprzestanie szukania nowej pracy. Trzeba pogodzić się z beznadzieją i szukać radości tam, gdzie możemy dokonać zmian.