Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zasada nr 8. Przysłowia prawdę Ci powiedzą.

A ja nadal mam problem aby uwierzyc, ze to jest tak wazne. Znam powody, dla ktorych waze za duzo (o wiele za duzo)- jadlam za duzo I glupio. Natomiast w okresach gdy bylam szczupla, sniadan prawie nie jadlam. Moja mama (lat 68, tzw tendencje do tycia) jest szczupla od 16 roku zycia (z przerwa na ciaze) a jej typowy dzien to: sniadanie: jogurt naturalny i owoce, lunch: np. kawalek kurczaka (maly), kolacja: wielka porcja np makaronu z truskawkami, deser. Zawsze tak ma. Podobnie ludzie zyjacy w krajach srodnomorskich, z uwagi na temperatury, najwiekszy posilek jedza wieczorem. A nie sa narodem grubasow! Dlatego mysle, ze bilans kaloryczny i to co jemy (plus ruch) jest bardziej istotne, niz to kiedy zjadamy najbardziej konkretny posilek. Zreszta sama to sprawdzam od kilku tygodni (wrocilam do zdrowego odzywiania), najwiecej jem wieczorami.

No właśnie co do śniadań ... ja jem śniadania od zawsze. A przynajmniej od podstawówki gdy to jako dziciak nie zjadłam śniadania i z nerwów przed kolejnym sprawdzianem i braku posiłku robiło mi się czarno przed oczami i mdlałam. Śniadania jem do dzisiaj a i tak przytyłam i zazwyczaj mimo regularnych posiłków popołudniami ciągle chodze głodna. W pracy staram się jadać pożywne posiłki.( pracuję w biurze). W czym tkwi więc problem ?

Swoje odchudzanie rozpoczęłam od wprowadzenia śniadania.Teraz nie ma możliwości aby wyjść z domu bez niego.Wprowadziłam jeszcze jedno:przed śniadaniem wypijam w ciągu godziny dwie szklanki wody albo cieplej ziołowej herbatki.Jelitka działają pięknie-czuję się nawilżona od środka.Pozdrawiam Cię pięknie.Z przyjemnością zaglądam aby Cię przeczytać:)

Cała prawda jak zawsze zresztą :) Sprawdziłam to na sobie. Jak miałam 6 lat i poszłam do przedszkola to jeszcze jadłam kasze z butelki :D Ale codziennie mnie bolał po niej brzuch w przedszkolu więc odmówiłam jedzenia czegokowliek rano i to byl jeden z najwiekszych bledów bo rano nie jadłam nic, potem dopiero kolo 10 czasem pozniej byla mala kanapeczka a po powrocie do domu czyli od 16 ciał szał nie mogłam sie najeść jadłam wszystko co wpadło w zasięg mojego wzroku i tak bylo do 18 lat. Wtedy zaczełam powolutku wprowadzać sniadania bo moj zoladek sie buntował wiec jadlam kromkę chleba posmarowaną cienko masłem, potem zaczelam dojadać po pierwszej lekcji aż do teraz kiedy śmiało rano rzucam sie na jedzenie i dzieki temu naprawde nie bywam glodna w ciagu dnia nie mam ciaglego poczucia ze bym cos zjadła :)

Śniadanie najważniejsze !

Masz 100% racji. Od jakiegoś czasu przestawiam się na jedzenie śniadania. Na początku musiałam w siebie wmuszać, ale widzę, że powoli nie mogę się bez niego obejść. Trzymam kciuki za Ciebie :)

jak zawsze mądrze... tylko ja jak zawsze głupia ;/ muszę zapanować też w końcu nad sobą.... pozdrawiam :)

U mnie bez śniadania ani rusz, jak nie zjem nic rano to potem ból głowy przez cały dzień gwarantowany.

racja w całej rozciągłości

RACJAAAA....u mnie raz lepiej raz gorzej ale pomalusiuuuu wychodze z mega doła i się ogarniam, no ale zmiany nie przyjdą z dnia na dzień...cierpliwosc to cnota ktoś kiedys powiedzial ;) a co do sniadań to popieram. Ja jak sobie taką owianeczke z rana walne ;) to potem caly dzien jestem syta tylko sobie podjadam jakies jabko na obiad jajeczko i super :) Będzie z Ciebie cudowny dietetyk :)

Widziałam też kilka razy takie wpisy lasek, które przez dzień jedzą max 700kcal, a potem płacz, bo miała kompuls - jabłko, ciemna bułka, trochę gorzkiej czekolady i jeszcze coś, co ja w ogóle do kompulsu nie dałabym. Sama miałam i napad obżarstwa nie kończył się na tych rzeczach, to nawet nie była rozgrzewka. W tamtym okresie jadłam ok 1000-1200kcal, zdarzało się mniej, więcej, ale napady były. Teraz jakoś nad tym panuje, z czego jestem dumna :) Też bez śniadanie nie wyjde z domu, choćbym miała się gdzieś spóźnić, muszę zjeść, napić się kawy albo herbatki zielonej i umyć zeby. Swoją drogą, widze że dietetyką studiujesz - moje marzenie! Na studia muszę sobie zarobić, bo zaoczne jednak drogie są... więc chyba pójde do policealnej na dwa lata, a studia turystyka i dietetyka (jeden kierunek) i tańsze.. :) Obrazek świetny :D

Bardzo madry wpis! Ja zawsze mialam problemy ze śniadaniem, ale na szczęście juz sie skoczyly (:

Ja również długo uczyłam się jeść śniadania, na szczęście w końcu weszło mi to w nawyk ;)

Ja też tak mam, jak na śniadanie zjem porządną owsiankę, bez cukru i mleka, ale za to z róznymi otrębami i nasionami lub swój chlebek razowy z kostką twarogu - to II śniadania nie mogę zjeść, nie ma opcji, bo jestem taka najedzona, że nie potrzebuję go. Nie myśląc już o wieczornym podjadaniu, wtedy jem skromną kolację, najczęściej białkową !

Hmm, myślę, że tutaj wiele do powiedzenia ma również JAKOŚĆ spożywanego jedzenia. Jeżeli człowiek napcha się cukrem, to siłą rzeczy będzie go dopadał wilczy głód, prawda? W końcu poziom glukozy będzie skakał jak szalony. W moim przypadku owsianka na śniadanie nigdy się nie sprawdzała, a tym bardziej z owocami. Nie jestem w stanie zjeść rano nic słodkiego, na samą myśl mam zawroty głowy. Natomiast jajecznica z łososiem i górą warzyw - jak najbardziej. ^^ Swoją drogą, tak sobie myślę, że jako Dietetyczka Na Diecie jesteś w lepszym położeniu, niż Twoje szczupłe koleżanki z uczelni... W końcu przechodzisz tę samą drogę, co Twoi przyszli pacjenci, więc wiesz, na jakie pułapki muszą uważać i potrafisz poczuć się w ich skórze. Poza tym, wyrobisz sobie na Vitalii dobrą opinię i będziesz mieć mnóstwo pacjentów już na starcie. :P

Daje do myślenia :-)

Tez miałam ten problem w gimnazjum, ale już się nauczylam jeść sniadania i mysle, ze to nie jedzenie ich wczesniej spowodowalo, ze tutaj jestem ;

Jak jeszcze nie byłam mamusią na wychowawczym i pracowałam to nigdy nie jadłam normalnych śniadań. Moje śniadanie było w biegu najczęściej w samochodzie kiedy jechałam na budowę a pracowałam jako geodeta terenowy. Teraz kiedy nie pracuje zaczęłam jeść normalnie śniadania i widzę że jak się postaram to cały dzień jest naprawdę ok. No i też trzeba mieć trochę samozaparcia bo bez tego to też ciężko.

Rano nie mam apetytu na nic i jak tu jesc sniadania:(

po prostu niektórzy zle uzywają badz nie do końca rozumieją termin ''kompulsywnego objadnia się'' a jest to powazne zabuzrenia odzywiania który trzeba leczyc bo samemu cięzko wyjsc jesli nie zrozumie się zrodła problemu, pozdrawiam