Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
JESTEM W CIĄŻY, ŻEGNAM SIĘ Z V...

...ale tylko na kilka miesięcy. Może zacznę od początku. Potwierdzam, jestem w ciąży... 8 tydzień i z tego co już się zdążyłam zorientować, to nie ja jedna tu zaciążyłam. Na początku byłam przerażona, nie macie pojęcia jak bardzo, aż wstyd mi przed samą sobą, że takie okropne myśli przychodziły mi do głowy, ale zrzucam to wszystko na karb szoku, stresu i szalejących hormonów... jedno wiem na pewno, nigdy nie zrobiłabym krzywdy mojemu nienarodzonemu dziecku. Po 3 dniach jak już emocje mi trochę opadły zaczęłam się cieszyć, moja rozpacz z powodu ciąży zamieniła się w strach o zdrowie mojego maleństwa, do tego stopnia, że mój mąż powiedział, że odłączy internet, bo ciągle tylko wyszukiwałam informacji co może się mojemu dziecku przydarzyć i wydarzyć, a że jak jeszcze nie wiedziałam o ciąży to łyknęłam 4 tabletki ibupromu, bo tak bardzo mnie brzuch bolał. Gdybym tylko wiedziała o moim maleństwie, mogłabym się zwijać z bólu a żadna siła by mnie nie zmusiła do zażycia tego świństwa. W sobotę zaprosiliśmy moich rodziców i teściów i mój kochany mąż oświadczył, że nasza rodzinka się powiększy. Reakcja moich rodziców, szczególnie mojej mamusi bezcenna. Na początku niedowierzanie, radość, łzy szczęścia, szok, nawet nie wiem jak to opisać. Nie spodziewali się takiej informacji to jest pewne. Moja mamusia zachwycona, bo w końcu będzie miała zajęcie, w końcu w domu będzie wesoło. To już wiem, że na pewno z radością zajmie się maluchem, już planuje co, gdzie i jak. Teściowie są bardziej powściągliwi w okazywaniu uczuć, ale też się cieszą, zwłaszcza, że to ich pierwszy wnuk. Ale moi rodzice oszaleli ze szczęścia, co prawda mają dwie wnuczki, ale rzadko je widują i wiadomo, takie dzieci nie czują więzi z dziadkami, natomiast moje będzie od początku bawione przez dziadków. Oddałabym wszystko co mam za zdrowie mojego maluszka, wiem, że to już zakrawa na paranoje, ale cóż taka jestem i tak bardzo się boję. Kochane czytam Was, nawet jeśli nie zawsze komentuje, staram się zdrowo jeść, unikać słodyczy, co prawda trochę gorzej z aktywnością fizyczną, ale to dlatego, ze bardzo źle sypiam, budzę się 2-3 w nocy i jedyne o czym marzę po powrocie po pracy, to położyć się spać. Nie mam zwyczajnie sił na ćwiczenia, ale mam nadzieję, że jak trochę opanuje swoje emocje i pogoda się poprawi to ruszam z kijami, zdecydowałam, że biegać nie będę, choć na początku taki miałam zamiar.

No nic to, póki co kończę, choć na pewno się nieraz odezwę, ale mam skierowanie do poradni patologii ciąży więc muszę się zbierać.

Mam nadzieję, że będzie 3mać za mnie i malucha kciuki!!!