Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czy macierzyństwo może cieszyć?

Ja jestem szczęśliwa z moim dzieckiem i chciałabym jeszcze jedno :P co więcej chodzę 4-5 razy w tygodniu na siłownie, zakupy, spotkania z koleżankami i nie czuje się ograniczona przez "małego potwora". A wygląd to nie wszystko- czas to zrozumieć

Oczywiście, że nie można robić WSZYSTKIEGO tego, co wcześniej. A nawet jeśli, to nie tak często. Ale też nie jest tak, że z WSZYSTKIEGO trzeba zrezygnować. A na pewno nie trzeba rezygnować z siebie. I owszem, macierzyństwo może cieszyć. A że ciebie akurat nie cieszy - cóż, niektóre kobiety tak mają. To nie jest specjalnie zależne od twojej woli. Pytanie tylko, co teraz zrobić, żeby się to twoje rozgorycznenie nie odbiło negatywnie na dziecku, które fakt faktem, nie jest niczemu winne.... Mam nadzieję, że chociaż ojciec je kocha.

Komentarz został usunięty

może po prostu macierzyństwo nie jest dla kobiet które są egoistkami tak jak ty? ;)

Never ending story z Tobą. Napisz książkę, a nóż widelec pomoże.

Taak...dalej wmawiaj wszystkim kobietom ze udaja... Mowie z pelna swiadomoscia ze jestem szczesliwa matka i zona,mam fajne zycie i czas na swoje przyjemnosci,kochanego meza ktory mi pomaga we wszystkim i tworzymy naprawde fajna rodzinke. To ze ty masz meza pierdole ktory ma cie gdzies i kiepskie zycie nie upowaznia ciebie zebys wrzucala wszystkie kobiety do jednego wora. Uwierz sa takie ktore nie udaja i kochaja dzieci ponad swoje zycie. Po raz kolejny mowie: szkoda mi twojego dziecka ze ma taka egoistyczna matke ktora widzi tylko czubek wlasnego nosa...

Czytam Twój pamiętnik od kilku miesięcy, nigdy niczego tu nie skomentowałam ale dziś to zrobię. Też jestem matką od ośmiu miesięcy. Każdy ma lepsze i gorsze dni ale widzę że Ty masz cały czas te gorsze. Dziewczyno weź idź do psychologa bo Ty sama sobie z tym nie poradzisz. Mój syn jest dla mnie całym światem i nie wyobrażam już sobie życia bez niego. Wszystko da się pogodzić jeśli się tylko chce.A Ty widocznie nie chcesz tylko zamykasz się na świat i użalasz nad sobą ale nic tym nie osiągniesz. Ja pomimo obowiązków znajduje czas na dietę i ćwiczenia, po kilogramach ciążowych nie ma już śladu. 4 razy w tygodniu ćwiczę i naprawdę efekty są ale na wszystko potrzeba czasu. Nie poddawaj się! życzę powodzenia i więcej optymizmu...

Pewnie ze można. To że Ty czegoś nie czujesz nie znaczy że inni udają. Dziecko nie ogranicza ty sama to robisz

aż się chce życzyć Tobie, abyś na stare lata stała się zależna od swojego dziecka w 100%, a Twój syn nauczony przez Ciebie, że zabrał Ci tyle możliwości i generalnie był przeszkodą we wszystkim działał dokładnie jak Ty teraz ... ale generalnie nie będę Ci życzyć źle, bo nie moją rola jest popukanie Ciebie w czoło, zrozum tylko, że tak może się stać. Mój Staś na 23 miesiące ... czy z czegoś muszę rezygnować ? tylko z alkoholu bo nadal go karmię. Uważam, że jego pojawienie się na świecie był najlepszym co mogło mi się przytrafić, jestem dumna, że jestem matką. Odkąd jest na świecie, jeździ ze mną na wszystkie zawody, biegałam z nim w wózku, byłam w Maroku, weszłam na Morskie Oko, kilka razy byliśmy nad morzem, zdążyłam obronić magisterkę w zeszłym miesiącu ... czy zrezygnowałam z siebie ? Sama odpowiedz sobie na pytanie ... acha a co do figury "po ciąży" zerknij sobie do mojego pamiętnika.

Nie wrzucaj wszystkich do jednego wora, przykre to jest.są jeszcze kobiety, które nie rozkładają tego na czynniki pierwsze, po prostu żyją i cieszą się życiem.dziecko to kolejny domownik, którego się kocha i szanuje, tak jak kot i facet.Kiedy się ma jakąś niszę, jakiś kawałek siebie, to się nie ma czasu na takie analizy.a co ogranicza, to ogranicza, przecież to oczywiste że ogranicza, posiadanie psa też ogranicza.praca ogranicza.trzeba w końcu wziąć odpowiedzialność za swoje decyzje i żyć, bo fajny czas Ci ucieka.i nie chodzi mi o dziecko.

Nie rozumiem Cię, nie potrafię już nawet zrozumieć. Oddaj syna mężowi i dziadkom, rozwiedź się i odejdź jeśli aż tyle krzywdy ci robi ten mały człowiek. Mam córkę, ma 10 miesięcy, początki były bardzo trudne ale nigdy nie pomyślałam, że mi coś zabrała. Kocham ją ponad wszystko tak jak powinna kochać każda matka własne dziecko. Może i wiele rzeczy nie robię choćbym chciała ale mała rośnie, wiecznie małym bobaskiem nie będzie tak samo jak twój syn. Powinnaś się cieszyć, że jest zdrowy, rozwija się a Ty ciągle narzekasz i słyszę "bo ja to JA tam to JA sram to bo brzuch, ble ble ble" . No takie pitolenie. Po co mu taka matka która udaje, powiesz mu kiedyś że go nie chciałaś? Że zabrał ci wszystko? Że przez niego nie mogłaś robić co chciałaś? Zastanów się nad sobą i nad sensem bycia mamą. Jak się nie widzisz dalej w tej roli i masz udawać "wielką miłość" do syna i męża to ich zostaw. Niech sumienie zjada Cię od środka, że nie potrafisz pokochać takiej małej bezbronnej istotki. Jakbyś chciała sobie pomóc już dawno byś coś zrobiła ale tobie lepiej jest ciągle narzekać i użalać się.

O kuuurcze...

W pewnym sensie Cie rozumiem, nie byłaś gotowa na dziecku, zadziała chwila i ugrzęzłaś w niechcianej sytuacji. ALE nie możesz porównywać wszystkich do siebie. Ja jestem szczęśliwą matką, nie pieje z zachwytu nad moim dzieckiem chociaż dla mnie jest ono najważniejsze. I nie jestem z tych co zawsze chcialy męża i dziecko, dzieci ogolnie nie lubie, a na swoje zdecydowałam sie się po wielu latach, przemysleniach wszystkich aspektów i dopiero kiedy wyobrazilam sobie najgorsze scenariusze i mimo, że wiedziałam, że mogą się spełnić wiedzialam że dalej chce miec to dziecko - dopiero wtedy sie zdecydowałam. I taka jest różnica między zadowoloną matką a Tobą. Dziecko to nie kaprys, nie zwierzaczek którego można oddac, niestety sama sobie to zrobiłaś i musisz sobie z tym poradzić.

Mimo ze nie mam dziecka, mam dokladnei takie same odczucia. Nie umiem sobie wyobrazic siebie cieszacej sie ze mam dziecko. Kiedy przebywam w towarzystwie z dzieciakami to zawsze sie w duchu ciesze, ze nie mam tego problemu jakim jest dziecko. Wychodzi po prostu na to ze nie kazdy jest stworzony do tej roli, akurat my nie jestemy.

Ja uwielbiam być matką. Kocham moją córeczkę i nie wyobrażam sobie życia bez niej. Mała mi i mężowi daje dużo radości." Co zasiejesz to będziesz zbierać później". Ja dziecka uczę miłości, szacunku itd. Ty chyba nie umiesz kochać, nie wiesz co to miłość.