Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Macie ze mną ewidentny problem...

Byłaś już u psychologa chyba. Jak wrażenia?:)

Piszesz, że nie możecie nic zrobić razem, bo jedno musi zajmować się dzieckiem. A próbowałaś zorganizować coś fajnego w trójkę? Też mam malucha, też bywa ciężko, ale gdy miał rok, wpakowaliśmy go w plecak i łaziliśmy po górach, żeby nie siedzieć w domu, albo spacerować pod blokiem. Kupiliśmy krzesełko na rower, śmigamy w trójkę krotkie trasy, naprawdę się da fajnje, aktywnie spędzać całą rodziną czas. Wiem, że praca-dom-dziecko-praca, i masz prawo być zmęczona, ale naprawdę polecam wyjście z domu , ruch, endorfiny, te sprawy...

idzcie na terapie mówie poważnie albo chociaż zacznijcie chodzic na wspólne spacery z małym

Wysłałam ci wiadomość priv - przeczytaj proszę!

Egoistka z Ciebie, wyznająca kult ciała :) Najwidoczniej wcale się tak z mężem nie kochałaś jak Ci się wydawało. Moja siostra po ciąży przytyła 20 kg, ma rozstępy i cellulit, ale nie narzeka, pracuje nad sobą, godzi wiele obowiązków, a Ty marudzisz, na Vitalię jakoś czas znajdujesz

Przynajmniej masz odwagę mówić głośno o tym jak się czujesz. Mam nadzieję że jakoś się wszystko poukłada. Pozdrawiam serdecznie

Wiesz.... ja to ci tylko współczuję. Serio, rozumiem, jak to jest, jak nie ma od męża żadnego wparcia przy dziecku... Jak dziecko ciągle płacze, to każda matka potrafi mieć dość. Rozumiem też żal wobec męża i to poczucie oddalania się... I DOSKONALE rozumiem, że to, że dziecko zdrowe, a mąż nie pije i nie bije ci nie wystarcza. Mi też by nie wystarczyło. Nie wystarcza. Ale na pocieszenie - może być lepiej. Naprawdę może! Ale wymaga to trochę i czasu, i wysiłku - i to dobrze ukierunkowanego wysiłku. Trzymaj się tam :)

Dziecko niczego nie zepsuło. Gdybyś miała wcześniej boskie ciało - to ono teraz by takie nadal było. Gdybyś miała pasje i zainteresowania - to one nadal by trwały. Gdybyś miała wcześniej przyjaciół - byliby przy Tobie. Gdybyś miała udany związek z mężem - to nadal był u udany. Żyłaś w fikcji, totalnej ułudzie. Pojawienie się dziecka to wszystko zdemaskowało. A Ty ... cóż ... Wybrałaś dobie to dziecko jako ofiarę swoich frustracji i robisz tak jak robiłaś wcześniej: wkręcasz się w ułudę: że gdyby nie dziecko to ... Bla bla bla. Spójrzmy prawdzie w oczy: nie urodziłaś go strasznie młodo. Co osiągnęłaś wcześniej poza tym, że raz na chwilę udało Ci się schudnąć? Ja urodziłam pierwsze dziecko w wieku 22 lat, drugie w wieku 27. Mając małe dzieci skończyłam 3 kierunki studiów. Mam super pracę. Zwiedziłam całą Europę. ZAWSZE byłam szczupła. Miałam oddanych przyjaciół. ZAWSZE 2 razy w tygodniu chodziłam na fitnes. Kino, restauracja - to norma. A Ty ??? Tylko jęczysz. Weź dupę w troki i zacznij działać. Nie rób z dziecka porodu swojego impasu, bo wcześniej wzlotów w Twoim życiu też nie było. Przeczytaj swój pamiętnik z czasów kiedy dziecka nie było. Ja przeczytałam i wiesz co tam bylo??? Nic! NUUUUDDDAAA .

Teraz jest Ci ciężko to ciekawa jestem co powiesz za rok-dwa, ciekawski dwu-trzylatek, który wszędzie musi wejść, wszystkiego dotknąć, spróbować i niekończąca sie litania "dlaczego i czemu?" :) Co wtedy... wtedy pewnie będziesz pisać, że głupia byłaś, ze narzekałaś jak był malutki bo WTEDY było super a TERAZ jest fatalnie. Wszystkie wpisy z Twojego pamiętnika są takie... ciągle tylko wspominasz tą mityczną przeszłość, gdzie brylowałaś jak księżniczka na balu... mam tylko wątpliwości czy ta cudowna przeszłość to fakt czy tylko wizja w Twojej głowie, a że problem z postrzeganiem siebie masz od zawsze przyznałaś już sama w jednym ze starszych wpisów: "Najgorsze jest to, że sama kiedyś też taka byłam. Mając 18 lat i ważąc 49 kg, uważałam się za grubą, byłam ciągle niezadowolona ze swojego wyglądu. Teraz, z perspektywy czasu wiem, że byłam doskonała. A wszystkie moje narzekania i lamenty wydają mi się niedorzeczne i śmieszne. " CZAS... ŻEBYŚ Z PERSPEKTYWY CZASU NIE ŻAŁOWAŁA TEGO CO TRACISZ TERAZ. NIE DA SIĘ TEGO COFNĄĆ. Super, ze poszłaś do pracy, że idziesz do psychologa... otwórz się tylko trochę na inne, może okazać się, że nie jest tak źle jak to widzisz. I zgodzę się z dziewczynami, które piszą, że chyba więcej pracy wymaga Twoja relacja z mężem i ona jest większym źródłem problemu niż relacja matka-syn. No ale to Twoje życie. Nie musisz piać z zachwytu nad macierzyństwem ale też nie musisz być naczelną propagatorką bezdzietności, tym bardziej, że los już Cię dzieckiem obdarzył. Olej wirtualny świat i skup się na ludziach, których masz blisko a nie tych po drugiej stronie monitora.

Nie , to Ty masz problem ze sobą. Jest mi zupełnie obojętne co czujesz .Twój cyrk , Twoje małpy.

Wiecznie piszesz, że mogłabyś napisać książkę o tym, czego nie można robić z dzieckiem, ale nie wymieniłaś ani jednej konkretnej rzeczy. Owszem, są rzeczy, których się nie da, ale większość codziennych przyjemności można spełniać, problem polega na tym, że trzeba chcieć i szukać rozwiązań a nie wymówek i dostosować się do dziecka. Obecnie jest mnóstwo możliwości, rynek dostosowuje się do rodziców. Można zabierać dzieci na różne zajęcia dla dorosłych i jest zorganizowana opieka nad dzieckiem, są kąciki dla dzieci, lokale dostosowane dla dzieci. Trzeba tylko chcieć i się dowiedzieć, a nie, jak wspomniałam wcześniej, szukać wymówek.

Powiedziałaś kiedyś synkowi, że go kochasz? Bo ja córce non stop mówię nawet wtedy kiedy jest "gorszy czas" i wiesz co robi kiedy widzi, że płaczę, tuli mnie i głaszcze a ma tylko 10 miesięcy. Ona wie, że ją kocham a twój synek jest 'biedny" w tą matczyną miłość. Bo być, opiekować się nim z przymusu to bez sensu kiedy nie ma w tym twoich uczyć, miłości do niego. Chodzę do fryzjera, na zakupy, na rower i jakoś wszystko godzę mając dziecko, więc nie pieprz bzdur, że się nie da. Mój mąż nago mnie widział po porodzie, baa nawet był przy narodzinach córki i jakoś mój widok go nie odrzuca a mam nadwagę, cycki zwisające jak u murzynki i jakoś go kręcę. A twój pewnie by i ciebie zaakceptował gdybyś mu się pokazała, w końcu urodziłaś dziecko. Przestań już się użalać nad sobą, już ci napisałam wcześniej że jak ci tak źle i ważniejsze jest dla Ciebie własne "ja" i twoje zachcianki, zostaw i męża i dziecko. Sama sobie robisz krzywdę takim gadaniem i postrzeganiem, że dziecko zabrało ci wszystko co najlepsze. Szkoda mi twojego synka, że ma taką matkę jak ty.

Już niedługo piątek...i wyczekiwana wizyta u psychologa!

smutno to czytac... ale ewidentnie cos tu nie gea z Twoim mezem. jak to mozliwe ze nie widzial cie nagiej po porodzie? w ogole macie jakies niezdrowe relacje. jemu tez przydalby sie psycholog

A jak Ty widzisz swoją przyszłość? Jak widzisz swoje małżeństwo?-przecież jeśli nie robicie nic razem, jeśli nie ma między wami bliskości to w końcu wszystko się rozleci... Byc może mąż nie udźwignął tego wszystkiego, być może w ogóle nie jest w stanie Cię zrozumieć ale jeśli chcecie tworzyć rodzinę coś się musi zmienić między wami bo obecna sytuacja do niczego nie prowadzi... Jesteś młoda, on zapewne też i nie sądzę żeby długo wytrzymywał w celibacie... Mam nadzieję, że psycholog postawi Cię jakoś na nogi.

Przeczytałam Twój wpis i mi się zrobiło przykro... Czy Ty przypadkiem nie masz depresji? Rozmawiałaś z kimś? Nie mam dzieci, nie wiem jak to jest, ale na pewno nie możesz być tak zdołowana... Mąż na pewno kocha Cię bardzo, i na pewno nie będzie krytykował Twojego nagiego ciała, tylko się rozmijacie. Może dziecko można zostawić z dziadkami i pojechać gdzieś na weekend tylko we dwoje? Bliskość możesz przeżywać zawsze, to nie jest tak, że urodzenie dziecka to koniec wszystkiego. Głowa do góry, i poważnie, porozmawiaj z kimś, nie bagatelizuj swojego złego samopoczucie i smutku.Trzymaj się!

czytam Twoje wpisy i zastanawiam sie dlaczego w ogole zdecydowalas sie na dziecko? kompletnie nie bylas na to gotowa... dlatego ze inni tego wymagali? bo kolezanki tez byly w ciazy? bo moda? zdecydowanie nie dlatego ze chcialas tego dziecka i chcialas zostac mama. zrozumialabym gdybys wpadla, ok, nie bylas gotowa. ale z tego co widze to byla swiadoma decyzja, wiec dlaczego? naprawde nie wiedzialad ze ciaza zmieni Twoje cialo i cale Twoje zycie? nie bylas wystatczajaco dojrzala. Zal mi Cie, naprawde. mysle ze jedynym rozwiazaniem bedzie wizyta u psychologa, bys moze potrzebujesz terapii antydepresyjnej. nie boj sie isc po pomoc. trwac tu gdzie jestes to zadne rozwiazanie. samo sie nie naprawi...

Mam nadzieję, że któregoś pięknego dnia obudzisz się, przeczytasz swoje wpisy na vitalii i poczerwieniejesz ze wstydu.

Im dłużej czytam, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że Twoim problem nie jest dziecko, a mąż. Zgaduję, że połączyła was wielka namiętność, a po urodzeniu się dziecka zdałaś sobie sprawę, że nic poza nią was nie trzyma razem. Nie odbudujesz relacji, bo tu nie ma co odbudowywać: ciała z przed ciąży nie odzyskasz, obecnego nie tolerujesz, już tej namiętności nie będzie. Prędzej czy później się rozejdziecie, a na pewno znajdzie się facet, który pokocha Twoje ciało takie jakie jest.

odniosę się do tyt.to nie my mamy ewidentnie problem z tobą tylko ty sama ze sobą...prezentujesz tu jak sama wycinek swojego zycia i swoich przemyśle ale dla nas jest to to 1 zamknieta calosc...a poza tym wymien nam co ty takiego robiłaś???