Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czy macierzyństwo może cieszyć?

Tez mam dziecko a za niedlugo bede miala drugie. Moj chlopczyk ma 3 latka. Na poczatku bylo mi vardzo ciezko ale z czasem wszystko staje sie lżejsze. Od poczatku wiedzialam ze mimo iz bezgranicznie kocham mojego syna to nie jestem typowa matka polka i nie dam sie zamknac z nim w domu 24h bo zwariuje,potrzebowalam przestrzeni i walczylam o nia. Moj facet zostal przeze mnie obdarowany obowiazkami przy malym bez dyskusji a ha w tym czasie wychodzilam i biegalam,resetowalam umysl. Chodzilam na silownie,na dyskoteki ( bo skoro on moze to ja tez),na jawe z kolezankami. Zapisalam mlodego do zlobka i wrocilam do pracy. Figure odzyskalam po 9 miesiacach ciezkiej pracy nad soba ( cwiczylam jak mlody drzemal). Czytalam książki siedzac na klopie albo w pracy na przerwie,zrobilam dwa kursy w miedzy czasie wieczorowo. Da sie. To wszystko jest kwestia organizacji i stanowczosci. Walcz o siebie i nie odpuszczaj,jak znajdziesz balans i wrocisz do figury to i dziecko przestanie ci przeszkadzac.

Odpowiedz na pytanie w temacie :TAK:-))))Macierzyństwo może cieszyć,cieszy,uszczęśliwia ,nie zabiera życia,nie kończy młodości,nie powoduje zaprzestania uprawiania sexu,nie tłumi radości życia.Macierzynstwo nie zabrania pójścia na basen,na piwo,do kina.Macierzynstwo nie ogranicza wakacyjnych podróży.Macierzynstwo nie powoduje ze trzeba chodzić w burce i kapać sie w ciuchach.Macierzynstwo nie zabrania(wyobraź sobie) rownież na odrobine egoizmu i szaleństwa.Nie wiem co takiego robiłaś co imponowało innym?Pracowalas w hospicjum?Opiekowalas sie starszymi rodzicami?Zarobilas pierwszy milion cieżko pracując?Gralas na instrumencie w filharmonii a teraz nie możesz? cholerka pojęcia nie mam co takiego moze aż tak imponować czego nie możesz teraz robić.

Czytam komentarze i ze wszystkim sie zgadzam. Ale nie z tym że dziecko nie ogranicza. Bardzo ogranicza. No ale samo na swiat sie nie prosiło i trzeba być odpowiedzialnym. Ja czuje sie ograniczona batdzo, a mimo to jestem szcześliwa i nie zamienilabym tej sytuacji. Uwielbiam spedzać czas ze swoimi dziećmi, brakuje mi troszeczke braku mozliwosci spedzsnia czasu bez nich.Miewam czasami doły i mysle co zrobie jak beda już mogli zostać sami w domu.

Komentarz został usunięty

Szkoda mi Twojego dziecka, to byla Wasza decyzja, ze Ono przyszlo na swiat. Cieklawe czy chcialabys miec taka Matke, jaka Ty jestes dla Malenstwa? A moze taka wlasnie masz?

nie jestem matka, ale wydaje mi sie ze cholernie duzo zalezy od pomocy ojca dziecka. jesli wiesz, ze mozesz na niego liczyc, ze zajmie sie dzieckiem kiedy Ty np idziesz na trening, na lampke wina z kolezanka czy chcesz wziac dluga kapiel, macierzysntwo wcale nie oznacze ze musisz z siebie rezygnowac. Nie wyobrazam siebie w roli cierpietnicy. Wyobrazam sie w roli matki, ale nie w roli niewolnicy wlasnego dziecka. i nawet jesli masz obawy czy tatus sobie poradzi, to odluz je na bok i zrob cos dla siebie zeby nie oszalec. wtedy, gdy dzielicie obowiazki po rowno, macierzynstwo moze byc piekne.

Nie wszystko jest czarne albo białe. A ludzie nie dzielą się ma tych szczęśliwych i nie. Są miliony stanów pośrednich. Każda kolejna nowa rola w życiu, każdy rozwój czy krok naprzód wymaga od nas zmiany, dostosowania się, często też rezygnacji z jakieś części siebie lub przyzwyczajeń. Pójście naprzód wiąże się nieodwracalnie ze zmianą, praca również nad sobą. A zostanie matka chyba szczególnie, bo wiąże się to również z ogromną zmiana emocjonalna, z mojej perspektywy to jest więzienie do końca zycia. Nigdy nie wrócisz do stanu dawnej beztroski i wolności. Dziecko już zawsze będzie obecne i na pierwszym miejscu w każdym planie. Trzeba do tego dorosnąć, bo jeśli nastąpi zbyt wcześnie skończy się typowa reakcja dziecka, które ma dziecko. Czyli tupaniem nóżka, wyciek do księżyca i pretensjami do całego świata. W sumie trudno cie obwiniać za brak dojrzałości, to trochę tak jakby mieć pretensje o brak poczucia humoru.

Nie, nie wszystkie udają.

a co fajnego w tym jak ci dzieciak ryczy nocami i dniami i stale robi pod siebie, co fajnego w tym że biust cuchnie mlekiem i sie deformuje brzuch z resztą też jak u kangura , facet sie zaczyna brzydzić własnej kobiety i si eod niej odsuwa,zdradza ja dziękuję za takie macierzyństwo blee

hmmm...a jakie miałaś oczekiwania gdy zachodziłaś w ciążę? to Ty sprowadziłaś dziecko na ten świat, ono nie wybierało rodziców - odpowiedzialność leży po Twojej stronie. Wiem jak trudno zaakceptować własne ciało po ciąży, bo mam ten sam problem, ale w życiu nie przyszło mi do głowy winić za to syna. Równie dobrze możesz winić za ten stan rzeczy swoich przodków, bo tendencja do rozstępów jest genetyczna. To bardzo dobrze, że idziesz do psychologa - to krok we właściwą stronę. Mam wrażenie, że jeśli zaakceptujesz siebie to i macierzyństwo będzie Cię bardziej cieszyć. Od momentu gdy mały człowiek się rodzi faktycznie świat matki zmienia się o 180st. Przyjdzie czas, że znów będziesz mogła robić co chcesz, ale to dopiero za kilka ...lat. Teraz pozwól sobie cieszyć się z sukcesów swojego dziecka, z jego rozwoju i postępów. Nie wiń go za swoje bolączki, bo niestety to może się odbić na Tobie w późniejszym czasie. ..i w końcu pogadaj z mężem o tym jak on Ciebie postrzega po ciąży, czego on się spodziewa, bo może nie jest tak jak Tobie się wydaje. Teraz jesteś matką jego dziecka, a to niesie za sobą konsekwencje. Acha...a masz kogoś kto mógłby zająć się brzdącem na kilka godzin raz na jakiś czas, żebyś Ty mogła zrobić coś dla siebie? jeśli tak, to doceń i wykorzystaj ten czas na to co lubisz.

Ja powiem tylko jedno, ciesz się z tego co masz i zacznij to doceniać. Życie w jednej chwili może się odwrócić. Po co tracić codziennie czas na narzekanie i szukanie dziury w całym. Ciesz się małymi rzeczami. A że ciążą zmieniła Twoje ciało, no cóż tak bywa. Wiele z nas (w tym ja) zmaga się z rozstępami, kilogramami i jeszcze innymi dolegliwościami. Trudno się mówi, trzeba widzieć coś więcej niż czubek własnego nosa.

Dzieci wiecznie nie będą małe. Tak po pierwsze. Sama mam ich troje, jestem pełnoetatową mamą. I choć czasem mam dość, w życiu nie pomyslałabym jak ty. Czytając twoje wpisy odnoszę wrażenie, że dziecko dla ciebie to zło konieczne. I żeby nie było nie chce cię oceniać. Może psycholog? Nikt w twoim otoczeniu nie widzi, że coś z tobą nie tak?

Tak, macierzyństwo może cieszyć, pod warunkiem, że widzi się coś więcej niż czubek własnego nosa. Konsumencki styl życia i zwykłe wygodnictwo powoduje ciągłe niezadowolenie, bo dziecko przeszkadza w życiu "jak z obrazka". Bałagani, ślini się, obgryza nowe meble...no! Koszmar:)

Nie rozumiesz bo NIE KOCHASZ:(

Możesz mieć tylko żal do osób które wmawialy ci ze będzie łatwo a ty w to uwierzyłaś! Ja już wiem że moje życie stanie na głowie ale właśnie tego chce!

Właśnie zapytałam brata, co sądzi o kobietach, które żałują, że urodziły dziecko, uważają, że je ogranicza itp. Jego odpowiedź brzmiała:"mają rację".

Aha i nie mieści Ci się w głowie że można całkowicie zrezygnować z siebie, ale z tego co piszesz to Ty to właśnie zrobiłaś. A jesteś jedną z nielicznych takich kobiet. Męczennica.

A czy wmawianie dobie że każdy udaje Cie uszczesliwia?

O ile jestem w stanie zrozumieć, że Ty się źle czujesz w roli matki itd. to twierdzenie, że wszystkie kobiety "wmawiają sobie i innym, że są szczęśliwe" i że "odebrały sobie wszystko" to już lekka przesada... na szczęście dla wielu kobiet dziecko to dopełnienie a nie konieczność rezygnacji z siebie a już tak na sam koniec to nie dzieciak ogranicza Ciebie tylko Ty sama.

"Nie mieści mi się w głowie, że można całkowicie zrezygnować z siebie, ze swojego życia, odebrać sobie wszystko, na rzecz małego roszczeniowego człowieczka i jeszcze się z tego cieszyć. "- po prostu jest jedna prosta odpowiedz...... Ty nigdy nie kochałaś prawdziwie....Jak się kogoś kocha to zawsze dobro tej drugiej jest wazniejsze. Czy można być szczęśliwym???? Mam 11 miesięczną córkę i kocham ją nad życie i jestem szczęśliwa naprawdę a nie dla "udawania"