Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
poniedziałek

Ja sobie z Twojego pamiętnika zbudowałam zupełnie inny obraz. Nie wdzięczność, a przykry obowiązek. I powielanie części błędów w relacjach z synem. Araksol, robisz kolejne kursy, starasz się rozwijać, a jednak mam wrażenie, że nie potrafisz po prostu spojrzeć na siebie (sama lub z pomocą) i zauważyć, co jest problemem. Moi rodzice po prawie 80 latach mieszkaniu w jednym miejscu przeprowadzili się na drugi koniec PL, żeby być bliżej mnie. Mieszkanie na kameralnym osiedlu. Po roku mają genialną sieć wsparcia wśród sąsiadów, znajome ekspedientki w pobliskich sklepikach, taksówkarza i kierowcę busa. Pypcie powinny mi wyrosnąć na języku, bo wydawało mi się, że moja mama jest mało komunikatywna i nietowarzyska. A to taki bullshit, byłam głupia i ślepa. Ci ludzie nie pomagają mojej mamie dlatego, że wyczekują na majątek, czy dlatego, że są wdzięczni, ze ich nie oddała do domu dziecka.

Nie nawiązujesz, więc trudno się spodziewać korzyści wynikających z relacji.

No chyba nie bardzo Ci z tym dobrze i stąd ten wpis dzisiaj. Narzekasz, ale gdy wychodzi, że powinnaś coś zmienić, to nagle to, na co wcześniej narzekałaś, okazuje się być ok.

Jakimi młodszymi osobami, bo piszesz, że masz codzienny kontakt tylko z K i S? Robisz coś z tymi młodszymi? Rozmawiasz o ich sprawach, patrzeniu na świat, spotykacie się na kawie, wspólnym gotowaniu, spacerach, wycieczkach?

Zgadzam się z Twoim komentarzem w 100 procentach.

To jakie jest rozwiązanie w przypadku kiedy rodzic wymaga opieki 24/7 a dziecko ma swoją rodzinę i pracuje na pełen etat a na opiekunkę/pielęgniarkę nie stać? Zastanawiam się czy w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego jak wygląda opieka nad osobą lężącą albo taką z demencją czy alzheimerem. Druga rzecz Ty nawet nie byłaś w takiej sytuacji a tak zero jedynkowo patrzysz i oceniasz. Niestety ale w większości przypadków co zasiejesz i jak zadbasz to do Ciebie wróci.

I uważasz, że 3 razy dziennie i wystarczy? Gdyby ktoś z moich bliskich był leżący nie chciałabym dla niego takiej opieki 😞 przecież to jest kwestia toalety, zapobieganie odleżynom, karmienie. Nie zostawiłabym kogoś w takim stanie samego na tyle godzin 😱 to widzę, że mamy skrajnie różne wyobrażenia o opiece.

Niestety ale są takie przypadki, że zwyczajnie nie da się opiekować kimś bliskim samemu i uważam, że najlepszą opcją jest wtedy dom opieki. I nie ma co tego oceniać tak negatywnie. A jeżeli samemu zostaje się na starość i nawet dzieci się nie interesują to niestety ale w większości przypadków sami ci ludzie sobie na to zapracowali. Widzę u Ciebie problem ze zrozumieniem więzi i relacji, nie mówiąc już o ich tworzeniu. Mam wrażenie, że Ty patrzysz na relacje w kontekście korzyści, a nie bliskości i serdeczności.

Przecież tych ludzi siłą nikt tam nie zamyka. Nie są ubezwłasnowolnieni przecież.

Bywa i tak. Ja tego zachowania nie popieram, ale ktoś tych ludzi tak wychował i teraz na starość ma co ma.

Najłatwiej jest tak powiedzieć. W takie rzeczy to ja nie wierzę.

Rodzice sami decydują się na dzieci. Jeżeli człowiek wie, że nie będzie w stanie zająć się dzieckiem odpowiednio to po co się na nie decyduje? Po drugie jeżeli są więzi i dzieci kochają swoich rodziców to nie będą się migać od pomocy. Po trzecie pomoc ma być adekwatna do potrzeb. Jeżeli rodzic wymaga calodobowej opieki to oddanie go do domu opieki to nie miganie się. Za coś żyć trzeba. Mylisz całkowicie pojęcia. No i ja nie atakuję np samotnych rodziców, którzy znaleźli się w złej sytuacji i muszą dużo pracowac, ale starają się nawiązać z dziećmi relacje i poprawić sytuację, a Ty już wszystkich wrzucasz do jednego worka i kompletnie nie rozumiesz z czego wynika taki stan rzeczy. Jeżeli ktoś kocha swoich rodziców, a niestety rodzic jest w takim stanie, że nie może zostać sam to często konieczność oddania rodzica do placówki jest dla niego trudna, ale to jest właśnie pomoc i zatroszczenie się. A nie zostawienie go samego i zaglądanie kilka razy dziennie jeżeli w tym czasie ktos taki może sobie zrobić krzywdę. No ale przecież to lepsze, bo jest w domu a nie w placówce. To rolą rodzica jest wychowanie i stworzenie więzi i relacji. Dziecko nie jest za to odpowiedzialne. Co do osobowości psychopatycznej to jakoś są osoby, które mimo tego nigdy się nie staczają, a wręcz odnoszą sukcesy z życiu, nigdy nie mają zatargów z prawem. Ciekawe, co?

Geny nie determinują całego życia. Łatwiej jest powiedzieć, że się czegoś nie da niż zacząć działać i się postarać, bo trzeba się trochę wysilić.

Ja o chlebie ty o niebie. Myślę, że spiszmy protokół niezgodności bo się nie dogadamy.

I dlaczego ludzie mieliby być wdzięczni za to, że w domu dziecka nie wylądowali? Sprowadzasz kogoś na świat, więc się nim zajmujesz, dopóki nie będzie umiał się sobą zająć.

Wdzięczność jest dobra. Wymaganie wdzięczności już nie.

Jak najbardziej. Rodzice mają prawo wydziedziczyć i przekazać dorobek materialny według własnego uznania. Czy zrobią krzywdę rodzonemu dziecku którego dosięgła oziębłość i bliskość nie sądzę. Chyba że sam liczy tylko na materialną stronę tego świata.

I słusznie bo to trzeba dokonać dobrego wyboru. Ale masz zabezpieczenie na starość.