Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Żal, smutek,

to za mało  powiedziane. Wiem, wiem, Mama miała 87 lat, była schorowana, nie miała woli życia, ale to  zakończyło także pewien etap w moim życiu. Zostałam sierotą, chowając w przeciągu pół roku dwoje rodziców.  Okropna uroczystość w czasie epidemii! Tylko pochówek, kilka słów od kapłana, żadnych kondolencji ze strony bratowej, bratanka. Żadnych słów nad grobem od rodziny, byle jak po prostu.  Odbierając wieńce spotkałam dziewczynę z mojego dzieciństwa, z domu, w którym mieszkaliśmy z rodzicami do czasu naszych związków małżeńskich, do czasu przeprowadzki rodziców. Odebrałam to jako  zatoczenie koła historii, bo tej osoby nie widziałam  od kilkunastu lat, a Mama ostatnio chciala wracać do tamtego domu. Opiekunka Mamy pytała, czy widziałam zdjęcie ostatnie, które zrobiła bratowa. Pytanie retoryczne i tyle. Pochówek trwał 15 minut, wracaliśmy do domu jak zbite psy, noc koszmarna, na dodatek nad morzem strasznie wiało Data pogrzebu też symboliczna, bo Ojciec zmarł 15  dnia miesiąca. Dziś zamówiłam niszczarkę, aby zacząć porządkowac papiery . Nie byłam  w mieszkaniu rodziców od 9 kwietnia, będe tam w sobotę, aby zacząc porządkować sprawy spadkowe. Nauczona doświadczeniem po takim spotkaniu po śmierci Ojca, jestem mentalnie przygotowana na ataki, na ich odpieranie , na lekceważenie  zniewag. Jak powiedzial to nasz syn, jeżeli jeste przekonana, że robiłam wszystko dla dobra Mamy, to mam mieć w .... nosie czyjeś pretensje. Tyle. Dziś zrobiłam zupe tajska, za duzo dałam pasty, wyszła ostra jak cholera, az musiałam wypić pół litra wody.  Oddaję ją dla bezdomnych, z opisem, że jest b. ostra. W nocy wiatr poprzestawiał na balkonie wszystkie kwiaty, musiała je zabezpieczyć , bo nadal wieje. Ale za to pranie wyschło  natychmiast.  Teraz moje zycie będzie prozaicznie łatwiejsze, ale bez Mamy, bez słów:" moja kochana córeczka"  Nic to, trzeba iść dalej.