Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaczynam nowe życie po rozwodzie. Nowe życie jak
układanka puzzli.

Wracam na Vitalię w odmienionych okolicznościach życiowych. Jestem pół roku po rozwodzie. Mąż pozostał moim dobrym kumplem, mogę na niego liczyć. Mamy 9 letnią córcię Julię. 

Ja mam już prawie 35 lat i ta myśl wczoraj mnie przeraziła. Muszę zbudować swoje życie od nowa, praktycznie od zera. Chciałabym zadbać o siebie. Próbowałam dbać psychicznie, jestem po półtorarocznej psychoterapii i rocznych studiach coachingowych. Ale czuję, że wciąż trudno mi się zebrać w całość. Że jestem jak rozsypane puzzle.

Próbuję sobie jakoś pomóc. Mój terapeuta miał wypadek i czasowo nasze sesje są zawieszone. Myślę o tym, jak siebie wesprzeć. co zrobić. Problem jest to, że bardzo dużo wiem, mój poziom świadomości siebie przekracza chyba normy ;-) - ale wykładam się na działaniu. Tkwię w martwym punkcie. Pływam jak drewno unoszone na wodzie.

Tydzień temu byłam u swojej siostry. Jest 7 lat młodsza. Świetnie sobie radzi. Miała kryzys z mężem, ale jakoś go zażegnali.Wrócili do siebie i mają wspólne hobby- zdrowe żywienie i zdrowy tryb życia. Szwagier robił mi wykłady o żywności, dodatkach, nawykach ćwiczeń i biegania. Czułam się jak na jakimś kazaniu. Czułam się źle- strofowana i pouczana. I była to ironia losu, bo chyba sama po tych swoich terapiach, coachingach myślę czasami, że pozjadałam wszystkie rozumy. Teraz wiem przynajmniej, co to za uczucie - być uczniem kogoś, kto pokazuje mi własne ułomności. Jakoś kiepsko przetwarzałam tę wiedzę o sobie, robiła mi wewnętrzny zgrzyt. Szwagier mówił mądre rzeczy, ale to mi przypominało, że jestem bierna, że "pływam" i nic ze sobą nie robię.

Oprócz nieprzyjemnego zgrzytu świadomości udało się jednak wykrzesać ze mnie jakieś pokłady ambicji. Dlatego tu jestem. W nowej sytuacji życiowej to szczególnie ważne, żeby odbudować poczucie wartości, poczuć się pewniej i śmielej. Jednak nie po to tu jestem. Chodzi mi o to, aby skupić się na jakimś celu. Oderwać się wreszcie od myśli, kontemplacji. analiz. Zacząć coś robić. Działać. Poczuć nurt życia. Jeśli zacznę od małych rzeczy, nawyków, reszta powinna się przede mną otworzyć, z czasem...

Wciągnięta przez szwagra na Endomondo, trzy dni biegam. Mam jakieś lekko depresyjne zajawki i jest mi ciężko. Spałabym głownie, czytała książki. Ale dziś rano poczułam, że jest nowy dzień, i że się nie poddam. Zrobiłam wczoraj zdrowe zakupy - masa owoców, warzyw, orzechy, suszona żurawina, śliwki, płatki owsiane. Na kolację, zamiast chleba- owoce. Dziś owsianka na bogato- z malinami, żurawiną, orzechami. Moje synapsy potrzebują witamin. Trzeba dżwignąć ten wychwyt zwrotny serotoniny. Poderwać się od ziemi. Trochę nasłonecznić. Mieszkam prawie w lesie i obudził mnie dziś śpiew ptaków. Chciałabym posprzątać, zadzwonić wreszcie do klientów ( mam ostatnio wielką, gigantyczną niechęć do pracy i wszystko odkładam na później, na wieczne, nieśmiertelne potem ), wyjść po południu na słońce, zjeść zrobiony wczoraj pyszny chłodnik litewski, poczytać książkę Jean'a Christophe Grange i pobiegać wieczorem. 

Za 2 tygodnie mam randkę w Szwecji. Trzeba się ogarnąć, pozbierać, wyjść do nowego życia. Poczuć, że ono przepływa przeze mnie, a nie płynie obojętnie obok.

Pozdrawiam wszystkich, licząc na wsparcie.

Esthere