Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pierwszy dzień po dłuższej przerwie - co ja tutaj
robię?

Kochani.

Dzisiaj mija pierwszy dzień mojego nowego stylu życia. Zacznijmy od tego, że wstałam powiedzmy "lewą nogą" i pół dnia miałam ochotę przespać. Drugie pół walczyłam ze sobą, ostatecznie  poszłam na kijki  

i później już czas leciał. Z moją córką nudzić się nie sposób. No ale ja nie o mej córce 

Myślę, że się nie przeprogramowałam. Tzn...zawsze jak zaczynałam się "odchudzać" aajjjjjj nienawidzę tego słowa  moje myśli i - cała ja - były skierowane ku temu by dążyć do celu. Chciałam tego, miałam chęci, miałam motywację....etc... 

Teraz tego jakby nie ma. Może to i dobrze, bo po 2-3 tygodniach przegrywałam. Sam fakt, że muszę zrzucić prawie 30 kg jest dla mnie nie do ogarnięcia i zaakceptowania. Buntuję się całą sobą i staram się sobie wmówić, że może nie wyglądam AŻŻŻŻ tak źle.

Wyglądam...

Jeśli chodzi o cały dzień. Nie mam co sobie zarzucić. Trzymam się, ale myślę o jedzeniu. Mam ochotę na coś słodkiego, mam ochotę by siąść teraz przed tv z jakąś fajną przekąską. Te myśli się we mnie kotłują. Staram się być silna. Nie mogę się zawieźć, nie znowu. 

Moim pierwszym celem jest utrata 2-3 kg do Walentynek. Tak więc postanowiłam, że nie będę się do tego czasu ważyć i mierzyć. 

14.02. stanę na wadzę i zobaczę czy osiągnęłam ten pierwszy cel. Potem już nie będzie tak wesoło. Zacznie się jazda bez trzymanki. Co tygodniowe mierzenie i co dwutygodniowe ważenie. 

Trzymajcie za mnie kciuki Kochani. 

fisia