Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Szczęście

Rozkminy ciąg dalszy.

Pisałam, że mam chwile zastoju. Braku kierunku i celu.  Wynika to z braku naglących potrzeb. 

W buddyzmie 3 wyższe światy, to świat bogów, połbogów (asurów) i ludzi. Oczywiście nie chodzi o jakieś metafizyczne byty, tylko o tendencje psychiczne. I tak, świat bogów to milionerzy, celebryci, którzy mają wszystko, pławią się w luksusie i nastawieni są tylko i jedynie na komsumpcję. Nie mają czasu na refleksje, nie interesuje ich rozwój, przeżywają swoje niebo. Każdy człowiek (no, może nie każdy, ale większość) taki stan umysłu zna. Choćby było się najniższym i najuboższym, stan spełnienia, ekstazy, zachwytu i rozkoszy jest dostępny dla każdego. Na przykład podczas seksu. Ale też innych uniesień. Niektórzy są bardziej bogami i mają to przez całe życie. To fajny świat, ale ma jedną, bardzo poważną wadę. Otóż, jak wszystko, kończy się kiedyś. Mówią, że cierpienie boga, który przestaje być bogiem (psychiczne) jest największym z cierpień. Ukochany odchodzi, pieniądze się kończą, zdrowie szwankuje, ciało się starzeje i nagle trzeba zderzyć się z szarą codziennością, ostatecznie też nadchodzi śmierć, kiedy wszystko, co się zgromadziło trzeba zostawić. Zonk.

Świat półbogów jest podobny do świata bogów z tą różnicą, że pojawia się tu i mąci całą rozkosz jedno podstawowe uczucie: zazdrość. Okazuje się, że niby wszystko mam, ale Nowak ma więcej i lepiej. To zatruwa radość, dręczy i niszczy. Myśli krążą wokół tego, że można więcej, lepiej bardziej. 

No i ludzie. Ludzka egzystencja jest najbardziej pożądana. Jest tu w miarę dobra równowaga między szczęściem i cierpieniem. Tak, żeby się w dupie nie poprzewracało, a żeby było w miarę spokojnie i stabilnie. To świat, gdzie można bez większego wysiłku rozwijać się i jest ku temu motywacja. 

O niższych sferach napiszę tylko tyle, że tam jest słabo. Zwierzęcy, prymitywny umysł charakteryzuje głupota i instynkty. Głodne duchy, to istoty opętane pragnieniem osiągnięcia czegoś. Obezwładnione i otumanione chęcią, a ciągle im mało. I demony, istoty piekielne, pałające gniewem, złością i agresją. 

Wracając do ludzi - tak jak Ziemia ma idealne warunki do życia, tak umysł ludzki jest tym harmonijnym pełnym potencjału miejscem do odbywania zdarzeń życia. 

A czym jest szczęście? Prawdziwe, najwyższe szczęście, to wyrwanie się z tego kręgu. Wymaga zabicia tożsamości, z którą wiążą się pragnienia, które są powodem cierpienia. Nirwana, oświecenie.

No okej, to tak w skrócie, ale po mojemu, to wszystko ma sens, jeśli założy się istnienie liniowego czasu i reinkarnacji.

A według mojego paradygmatu czas to ściema. 

A szczęście? Różnie się je definiuje i doświadcza. Czasem szczęście przynosi osiągnięcie czegoś, do czego się dążyło. Ale to umysł boga. Taka chwilowa euforia, satysfakcja. Mija i boli, że mija. Albo trzeba jej strzec i samo to spięcie odbiera całą przyjemność przeżywania szczęścia.

Ja osobiście do szczęścia potrzebuję autentyczności, wolności i zgody na wszystko, co ma miejsce. Nie jest to łatwe, bo każdy dyskomfort budzi sprzeciw, ale ogólnie moje życie jest szczęśliwe.

Uważam, że ważna jest tu zgoda z własnym ciałem (tu wchodzę na tereny jogi), współpraca i zaufanie do ciała. Dlatego pisałam o tym głodzie w poprzednim poście (co niektórzy opacznie zrozumieli). Jeśli jestem głodna, to jem, jeśli jestem senna, to śpię. Proste jak budowa cepa.

Chore, stłamszone ciało jest jak rottweiler bity po pysku i trzymany na 20-centymetrowej smyczy. Chodzi przy nodze, ale kiedy zaśniesz, może Cię zagryźć. Zdrowe, szczęśliwe i sprawne ciało jest przyjacielem, któremu można zaufać. Można zasnąć, a ono samo poprowadzi. (Dla mniej kumatych: nie mam na myśli faktycznego fizycznego snu, tylko odpuszczenie kontroli).

Jeśli się przeginało z dietami i zmaganiami, jeśli się tresowalo ciało, zmuszało je do czegoś, co przynosiło ból i dyskomfort, to ono to pamięta. I to się odbije tak czy inaczej. Na psychice, przede wszystkim. Dlatego tak ważne jest, żeby być dla samego siebie dobrym.

Dla mnie szczęście to wolność. Pełnia możliwości. I ten lekki impuls, dyskomfort, który pcha wiatr w żagle. To ja tak mam. 

Dla mnie szczęście to norma. Nic, co trzeba by osiągać. Zaburzenie szczęścia daje mi dyskomfort ciała i psychiki. Nie mogę spać będąc nieszczęśliwą. Jedzenie też mi nie smakuje. Brak szczęścia to kolec, drzazga, którą trzeba usunąć.