Na początku, kiedy to wymyśliłam, czułam ogromny strach i napięcie. Bałam się z jednej strony, że nie licząc kalorii mogę zacząć jeść za dużo, a z drugiej strony, że wprost przeciwnie – zacznę jeść za mało i będę głodna. Ten strach przed głodem towarzyszył mi dość mocno. Chyba dlatego, że konsekwencją prawdziwego głodu (takiego, który da się zapchać dwoma kanapkami z pomidorem) ale nie zaspokojonego (bo się „ambitnie” odchudzałam), bywał u mnie w przeszłości bardzo często atak Demona Głodomorry (i wtedy już paczka chipsów, słoik nutelli, pół chleba i słoik majonezu to było wciąż mało). Ataku Głodomorry się boję, bo o ile głód idzie łatwo zaspokoić, to z Głodomorrą sprawa już nie jest taka prosta. Tyle, że Głodomorra nie przychodzi, kiedy jestem w zgodzie z samą sobą (z ciałem i duszą). Przychodzi tylko wtedy, kiedy pozwalam, aby działa mi się krzywda.
Wciąż mam problem z zaufaniem swojemu organizmowi, bo przecież tak naprawdę to prawie nigdy go nie słuchałam. Albo jadłam za dużo albo jadłam za mało. Dopiero uczę się go słuchać. I uczę się rozumieć swoje emocje, bo też nigdy nie wolno mi było ich słuchać. A Pan Głodomorra mi w tym pomaga. Jest teraz moim najlepszym przyjacielem. Bo on przychodzi zawsze wtedy, kiedy pozwalam, żeby działa mi się krzywda - znaczy się: zmusza mnie, żebym zaopiekowała się sobą!!!
W efekcie tego eksperymentu właściwie nie stało się nic. Nie przytyłam, ani nie schudłam. Poza opisanymi wyżej lękami nie czułam jakiegoś większego dyskomfortu. Ani jakiejkolwiek euforii z powodu zaprzestania ważenia i liczenia. Zdawkowe przeliczanie kalorii daje mi poczucie kontroli, czy idę w dobrą stronę, ale liczby to nie wszystko…
Kapitalnym uzupełnieniem eksperymentu (który miał trwać do soboty do poniedziałku) zupełnie przez przypadek okazał się wtorek. Jako że jadam od dwóch miesięcy mniej niż zazwyczaj, zaoszczędziłam trochę kasy, i postanowiłam ją wydać na coś specjalnego… Aby sobie dogodzić, żeby czuć się dopieszczoną i nie musieć nic robić, a ponadto aby podpatrzeć czyjeś pomyły na smaczne dania, postanowiłam skorzystać z pomysłu Monew32 i zamówić sobie na jeden dzień catering dietetyczny. Chciałam się poczuć jak królowa, której wszystko podawane jest pod nos. Zamówiłam tysiąc pięćset kalorii, żeby mieć porównanie z menu własnej kuchni.
Na początku oczywiście był strach, że będę głodna, bo coś małe te porcje a węglowodanów jak na lekarstwo. I oburzenie, że mam jeść co chwilę jak chomik (bo tam pięć posiłków jest). Trudno. Próbujemy.
Zabierając się za konsumpcję poczułam, że ustępuje towarzyszący mi w poprzednim eksperymencie strach przed tym, że drastycznie zaniżę lub zawyżę kaloryczność posiłków. To, że ktoś przeliczył to za mnie, dało mi poczucie komfortu. Mogłam się skupić na czym innym.
Zaraz potem okazało się, że można się najeść i czuć się sytym, jedząc mniej pieczywa. To było moje pierwsze odkrycie, które wprawiło mnie w totalne osłupienie, bo od dwóch miesięcy wydawało mi się, że mniej chleba już jeść nie mogę. Za to można było „nadrobić zaległości” na przykład koktajlem, który był na drugie śniadanie. Całkiem fajna zamiana. Poczucia straty nie miałam. Raczej radość z różnorodności. Obiad uzmysłowił mi, że warto poeksperymentować z nowoczesnymi przepisami i różnorodnością. Naprawdę nie trzeba codziennie jeść ziemniaków, a zapotrzebowanie na białko można też zaspokoić w ciekawy i smaczny sposób (wymyślili między innymi placuszki z cukinii i jajka – bajka). Kolejne zdziwienie przeżyłam zapychając się melonem na podwieczorek – musiałam go na dwa razy zjeść, na raz się nie dało. A ja myślałam że owocem na podwieczorek się nie najem… Sałatka na kolację, posypana tylko ziołami to też coś, co warto przenieść do własnej kuchni. Lekko prosto i przyjemnie. Ja zawsze daję tony soli i pieprzu…
Reasumując: jeśli czegoś na ten moment potrzebuję, to nie kolejnej wiedzy z dziedziny dietetyki, ale… modyfikacji własnej kuchni w kierunku różnorodności i nowych smaków!!! No i więcej zaufania do swojego organizmu!!!
A waga?
Waga dostała fisia.
Od dwóch tygodni, mimo intensywnego ruchu (kilka dni kilkugodzinnych spacerów po Jurze Krakowsko-Częstochowskiej a potem codziennie 25 minut lekkiej gimnastyki i 45 minut basenu) ledwo co czołgała się w dół. W ciągu dwóch tygodni zmalała łącznie zaledwie o 0,6 kg. A potem złośliwie zatrzymała się na parę dni na cyfrze 80 i ani grama w dół. Niech ją gęś kopnie. Zaczynałam się już poważenie zastanawiać o co chodzi. I wtedy…
Waga w sobotę rano: 80 kg. Ile było w niedzielę i poniedziałek nie wiem, bo prowadziłam eksperyment nieważenia się.
Cały poniedziałek chciało mi się pić. Waga we wtorek rano: 80 kg. Uczucie zawodu.
Cały wtorek chciało mi się siku. Waga w środę rano: 79 kg. Myślałam że to sprawa sikania i lekkiego menu cateringu.
W środę nie było ani cateringu ani zbyt częstych wizyt w toalecie. Ale… waga w czwartek rano: 78,3 kg.
Zajefanie! Ja proszę tak dalej!!!
Nie będę na razie zmieniała paska, bo diabli wiedzą co sprężynowa wymyśli w kolejne dni. Uzupełnię w najbliższy wtorek, bo to mój kolejny dzień ważenia. A może znowu zrobię sobie jakieś dni bez wagi i liczenia kalorii, żeby się emocjonować sprawami innymi w życiu niż tylko waga i jedzenie? Przecież do cholery waga i jedzenie to nie jest najważniejsza sprawa na świecie!
Śniadanko:
pełnoziarnista kanapka z serem, zielonym ogórkiem i czerwoną papryką, do tego sok pomidorowy
Obiadek (połączone pół porcji obiadu i pół porcji kolacji):
pełnoziarnisty makaron z sosem z kurek, placuszki z cukinii z jajkiem, sałatka z pomidorów i serka typu włoskiego posypana ziołami
Podwieczorek:
pokrojony w plasterki melon
alicja205
29 listopada 2013, 20:10Naprawdę pysznie to wszystko wygląda. Ale też widać, że jest tego malutko. A to przecież 1500 kalorii! Hm.. a może w poprzedni dzień też sobie wszystko przygotowywać i wkladać do pojemniczków, żeby wizualnie ogarnąć i stwierdzić, ze jest dobrze, bo mało? Muszę znaleźć na siebie sposób, bo właśnie sobie uświadomiłam, że jem za dużo po prostu.. Powodzenia :)) Świetnie Ci idzie!!
Wonkaa
28 listopada 2013, 15:13Dlatego zdecydowałam się na początek na wykupienie diety na V, żeby ktoś za mnie policzył i dopasował. Ja tylko robię zakupy raz na cały tydzień i stosuję się do posiłków. Może posiłki nie są jakieś mega ciekawe, ale w jedzeniu rzeczy, które się bardzo lubi - też jest pewna pułapka - można ich zjeść za dużo. Ja na razie, dopóki nie opanuję swojego prawdziwego zapotrzebowania na jedzenie - wolę się dostosować, nie marnując przy tym czasu na układanie menu. Podziwiam Twoją samoświadomość. Buźka
dorotuniaa
28 listopada 2013, 11:52Kurcze ale nastrój do jedzenia a jak smacznie. Ja jak nie liczę kalorii to w ogóle nie mam opamiętania w jedzeniu ;/