Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Gdzie złapać radość?

Chyba wraz z hektolitrami herbaty, która miała mnie rozgrzać tej zimy, wlała się we mnie szarobura depresja. Siedzi teraz gdzieś w okolicach mojego żołądka i sprawia, że czuję się coraz gorzej. Wracam z pracy do domu i zaczyna panoszyć się w moim ciele i przedzierać do mózgu. Wychodzi oczami w postaci łez. Sama nie wiem, dlaczego płaczę, nie wiem, dlaczego jest mi źle. Wiem tylko, że jest. Przez to ustrojstwo nie mogę się skupić na pisaniu projektów zaliczeniowych na studia. A przecież są ciekawe i wcale nie aż tak trudne. I nic nie pomaga, siedzę i ryczę.

Mój mężczyzna zachowuje się tak, jakby nie widział, co się dzieje ze mną. Albo nie chce widzieć. W każdym razie na pewno nie potrafi mnie z tego wyciągnąć. Ciekawe, czy są jeszcze gdzieś na świecie mężczyźni, którzy potrafią czynić takie cuda. Gdybym była w trakcie poszukiwań mężczyzny moich marzeń, szukałabym takiego, który tak potrafi. A najlepiej jeszcze, żeby choć trochę lubił porządek. I kochał koty. 

Nawet jeść już się nie chce. Nawet czekolady.

Gdzie się schowałyście, Szczęście i Radość? 

Tak napisałam, bo każdy czasem chce się poużalać nad samym sobą.