Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Siedem tygodni, minęło, nie wiem kiedy.

Zacznę od liczb w ostatnim tygodniu ubyło mnie 1,9 kg czyli przez 7 tygodni straciłam/spaliłam 11,8 kg 😁 cyfry nadal nie chcą być okrągłe ale nic to, waga spada, a to najważniejsze. Jestem mega dumna z wyniku. Wyglądam dużo lepiej i zaczynam dobrze się czuć w swoim ciele. 

Prawie 12 kg, to 8 butelek 1,5 litrowych. O tyle mniej mnie teraz jest i o tyle lżej mi się chodzi. O dziwo nie jem wcale dużo mniej, jem za to bardziej rozważnie. Pogodziłam się z tym, że nie dla mnie białe pieczywo, makarony, kluski śląskie, bułeczki drożdżowe, nawet jak mieszczą się w limicie. Pogodziłam się z tym, że nawet łyżeczka miodu do białego sera szkodzi mi, odeszłam od mojej ulubionej owsianki na śniadanie (40 g płatków + banan + 100 ml mleka). Spożywanie prostych węglowodanów powodowało, że mój organizm odkładał wszystko, blokowało spalanie tłuszczu. Mój organizm przeszedł na tryb magazynowania i nie oddawania tego co było zmagazynowane. Jadłam żywność nie przetworzoną, dużo warzyw i owoców, bez napoi, soków, itp. Gotowałam dla całej rodziny zdrowo, oni szczupli a ja.... coraz grubsza. Nic to nie dawało. 

Dopiero lekarz stwierdził oprócz niedoczynności tarczycy, którą leczę od 6 lat, insulinooporność i hiperinsulimie, i nadmierną produkcję kortyzolu. Moje hormony zaczęły szaleć 7 lat temu, po drugiej ciąży. Pomimo ćwiczeń, treningów, aktywnego życia, zdrowego (takiego jak wcześniej) odżywiania przybierałam na wadze. Byłam zmęczona, poirytowana, i co dziwne, bo jestem niskociśnieniowcem a zaczęło mi skakać ciśnienie. Rano i do południa standard 110/75 ale np. popołudniu nagle skok do 165/95. A do tego cukier w normie, jak zawsze. Lipidogram idealny, cholesterol niski, w dolnych granicach normy. Jak cukier i cholesterol ok to nikt się nie spodziewał, że to insulina. Dziwiłam się doktorowi jak kazał robić testy obciążenia glukozą i produkcji insuliny.

Potem doktor kazał ograniczyć do minimum węglowodany proste, jeść węglowodany ale złożone. Zakazał intensywnych treningów, bo one w moim przypadku zaburzają gospodarkę węglowodanowo-insulinową. Tętno max 135. (a ja trenowałam w przedziale 145-165). Chodzenie i pływanie. Siłowe umiarkowane. No i unikanie stresu, wyciszenie. 

Zadziałało, jem ok 1900 - 2400 kcal dziennie i powinnam tracić ok 0,6 kg tygodniowo a tracę dużo więcej. Jem pieczywo, pełnoziarniste, nie jem białego, makaronów, ziemniaki tylko w zupach, jem więcej mięsa chudego, ograniczyłam owoce, nie jem bananów, jem jabłka, gruszki i śliwki. Zdarza się, no dobra zdarzyło się dwa razy, że zjadłam kawałek ciepłego ciasta drożdżowego. To nie tragedia.

Duża zmiana nastąpiła nie tylko na wadze, znów wróciłam do niskiego ciśnienia i ... o wiele mniej spalam. Wcześniej na spacerze spalałam np. 300 kcal teraz tylko 100. Tak samo przy innych aktywnościach. Po części zrobił to spadek wagi po części spadek ciśnienia. Tak myślę.

Jest wiele osób wygłaszających komentarze, że trzeba ograniczyć spożycie kcal i włączyć aktywność prowadząc do dziennego deficytu 1000 kcal i wtedy kilogram tygodniowo musi spaść. NIE U WSZYSTKICH TO DZIAŁA. To jest reguła i niestety jest od niej sporo wyjątków. 

Są kobiety i mężczyźni pewnie też, u których organizmy, z przyczyn zdrowotnych mają zaburzenia i nie reagują standardowo.

Jakiś czas temu mój mąż powiedział cyt.: "zacznij jeść więcej im mniej jesz tym bardziej tyjesz". I tak było. mój metabolizm zwolnił.

Nie ma co się poddawać, trzeba szukać przyczyny tycia, jeśli wiemy, że się pilnujemy, ćwiczymy, nie jemy ciastek, cukierków, chipsów, nie pijemy napoi i soków itd. ale schudnąć nie możemy, zróbmy badania, poszukajmy mądrego lekarza i walczyć, nie poddawać się. Szukać przyczyny i klucza do swojego zdrowia i swojej wagi.