Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Brak umiaru i ... moja pasja.

Najpierw jak w tytule brak umiaru. Wczoraj trochę przeholowałam. 

Rano syna do szkoły odprowadziłam, wracałam okrężną drogą i spacerek ładny wyszedł. Doszłam do domu, patrzę śnieg, myślę najstarszy syn może odśnieżyć. Hmm ale to zawsze ruch i do tego siły sporo trzeba a po co mam wypalać na pusto jak można pożytecznie. Więc łopata i 40 min odśnieżania, ale to za krótko na kardio więc od razu w domu na piłkę wskoczyłam, myślę do godziny dobiję, włączyłam film, a no dobra do półtorej godziny, eee tam. 2 godz. dam radę. No i dałam. A potem jeszcze po syna trzeba było maszerować. Oj czułam po powrocie, nie w nogach a w kręgosłupie. Wyszło mi 5 h aktywności.

Dzisiaj już jestem rozsądniejsza.

Teraz jak nie pracuję, mam w końcu czas dla siebie, jak dzieci są w szkole, mąż w pracy, (nawet mama w pracy więc mogę do niej ew. tylko zajrzeć na moment do sklepu) mam czas dla siebie, na marsze, na trening, na spokojną kawę przy kompie. Oczywiście, na ogarnięcie domu, ugotowanie, itp. też mam czas. Jest wiele rzeczy które lubię robić (np. kartki, ozdoby, szycie) i też staram się znaleźć na to czas. Popołudnia to w większości czas dla rodziny, lekcje, powtórki, treningi. Czas na obowiązki był zawsze, a teraz mam też czas dla siebie i nie muszę na piątym biegu w weekendy obowiązków nadrabiać.

Co do mojej pasji, miłości, ucieczki to znalazłam ją jak miałam ok 10 lat. Najpierw były komiksy potem książki, hurtowo, codziennie, po kilka godzin. Zamykałam się w swoim świecie i żyłam życiem bohaterów. W podstawówce to były wszystkie książki Musierowiczowej, Niziurskiego, Nienackiego. Wszystkie z serii "Tomek i..." Moja rzeczywistość była szara, a w książki to był inny świat. Były książki Dumasa i innych klasyków. Do tego jak nie znałam jakiegoś słowa to sprawdzałam je w Słowniku Wyrazów Obcych często też sprawdzałam wątki i inne kwestie w Słowniku Mitów Tradycji i Kultury. Jako 13-14 latka miałam tak bogate słownictwo i wyrobioną kulturę słowa, że zadziwiałam nauczycieli. Zresztą dzięki temu wiele rzeczy mi się w życiu udało. Oczytanie, kultura, pojęcie o świecie dały mi obycie. Za to historie z książek sprawiły, że nie bałam się marzyć, wierzyłam, że jeśli czegoś będę bardzo chciała i będę ciężko pracować to będę w stanie to osiągnąć. Zamiast utrzymywać kontakty z rówieśnikami (lepiej czułam się w otoczeniu dorosłych) wolałam moich papierowych przyjaciół. Codziennie wracając ze szkoły szłam do biblioteki po książkę. Bardzo szybko zaczęłam szybko i ze zrozumieniem czytać. Dziś książkę 300 stron (ciekawą, beletrystykę) czytam w 2,5 - 3 godziny. 

Dzięki książkom nie bałam się szukać swojej drogi. Najpierw zdałam do otwieranego w moim mieście technikum hotelarskiego, tam nauczyłam się wielu rzeczy, które do teraz wykorzystuję (np. jaki kieliszek do jakiego alkoholu, jaki widelczyk do czego w przypadku gdy obok nakrycia jest po każdej stronie kilka sztućców i jeszcze nad itd., jak jeść pieczywo - łamać a nie kroić, jaki nożyk do masła, jak złożyć serwetki w wymyślne figury, jak przygotować ozdobne przystawni i ozdobić podawane dania, jak nieść na raz 4 talerze z głównym daniem itp.). O studiach stacjonarnych nie miałam co marzyć ale poszłam do pracy, w recepcji hotelu, zaczęłam pracować tuż po maturze pisemnej, i poszłam na zaoczne prawo. Pięć lat nauka, praca i moje książki nadal :). Potem szkoła oficerska. Potem studia podyplomowe. Sporo kursów i innych. Wielokrotnie udało mi się coś osiągnąć, coś zrobić dzięki moim książkom, temu czego mnie nauczyły. To one pokazały mi wielki, piękny świat. Były kryminały, romanse, fantasy, historyczne, biograficzne, psychologiczne, medyczne no i wiadomo mnóstwo prawniczego bełkotu ;)

Czytam szybko i ze zrozumieniem, bardzo szybko analizuję i znajduję powiązania. To dzięki książkom przeróżne testy jakim mnie poddawano przechodziłam śpiewająco. Potrafię prawidłowo się wysławiać, innymi słowami rozmawiałam na ten sam temat, z różnymi ludźmi dostosowując argumentację do odbiorcy. Inaczej mówiłam do moich żołnierzy jak była jeszcze służba zasadnicza, inaczej do dzieci, a inaczej do polityka. 

Bardzo mi zależy aby zarazić moich synów pasją czytelnictwa. Z najstarszym się udało, nad średnim pracuję.

3 lata temu zaczęłam też czytać na komórce, marna imitacja publikacji papierowych. Wygoda ale to nie to. Wzrok mi się popsuł i problem był ze światłem w nocy, bo ja wieczorami i w nocy często czytam. Dwa lata temu mąż, stwierdził, że jak chcę elektroniczne wersje czytać to mam to robić na porządnym, dostosowanym do tego sprzęcie i tak mam KINDLE. I się zakochałam. Wiadomo to nie wersja papierowa ale najbliższa jej i mam na swoim aktualnie 500 książek, dostępnych w każdej chwili. Kupuję, ściągam, wymieniam się. I czytam. Co jest cudne to, że mam wersję wodoodporną (wanna, książka i ja to mariaż doskonały). Jest wygoda. Nadal czytam seriami. Jak mi jakiś autor podpasuje czytam wszystko co wydał, jak nie ma wersji polskiej to czytam w angielskiej chociaż wiadomo to nie to samo. Kindle to bardzo ułatwia. Wystarczy, że klikę słowo, którego znaczenia nie znam a on podaje i z Wikipedii wytłumaczenie i ze słonika tłumaczenie. To jest naprawdę wygodne dla osób które czasem czytają w języku nie ojczystym. Mój angielski jest na poziomie zaawansowanym ale zawsze, co kilka stron trafi się wyraz, którego nieznajomość powoduje, że gubię wątek. A jak książka jest ambitniejszym językiem pisana to i co kilka linijek muszę się wspomagać słownikiem.

Tak to wygląda:

Jedyne czego mi ciągle brak to wystarczająco dużo czasu aby starczało: dla rodziny, na obowiązki, na treningi :), na czytanie, na rękodzieło, szycie itp... Doba ma nadal za mało godzin ale mogę kilka z nich przeznaczyć dla siebie :) to jest luksus, który doceniam.