Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
siedem mi się uleżało!

Sobotnie ważenie musiałam przełożyć z powodu nadchodzącej podróży,wypadło że przełożyłam na dzisiaj. Mówiąc szczerze z wielka obawą wchodziłam na wagę ,bo jak to przed wyjazdem bywa cały tydzień jest totalnie crazzy. Powtarzałam sobie „pamiętaj to tylko cyfry ,nie maja aż takiego znaczenia”. Ale mają!!! Kiedy oczywiście są jak należy. Normalnie nie wierzyłam własnym oczom ,wchodziłam i zchodziłam z wagi chyba z 5 razy. Ale zaprzeczyć się nie da - 7 się całkiem nieźle uleżało. Waga dziś rano 78,9kg. Na pasku Vtalii nareszcie jakiś promyczek postępu. Kiedy w 2014 roku w sierpniu wykupiłam dietę na Vitali ważyłam 79 kg. Niestety od tego czasu nie udało mi się ani o 100g zejść poniżej tej „kwoty. Nie mówiąc już o tym ,że na początku stycznia tego roku wychodowałam dorodne 85kg. Bynajmniej nie była to wina diety vitalii– poprostu oszukiwałam się na potegę. Tylko dzięki temu ,że cały czas coś tam biegałam i jeździłam dużo na rowerze waga nie poleiała wyżej. Jestem żywym dowodem na to ,że postanowienia noworoczne da się spełnić. Choć tak naprawdę ,dla mnie to nie tyle noworoczne postanowienie co spełnianie marzenia. Może właśnie dlatego ciągle się trzymam. Bo tak sobie w styczniu powiedziałam ,że czas do cholery nareszcie spełnić to marzenie. Jak nie teraz to kiedy ,zresztą na co czekać?  Więc usiadłam sobie sama ze sobą ,przełknęłam baardzo gorzką pigułkę wstydu. Przebaczyłam sobie to do jakiego stanu się doprowadziłam. W zasadzie nawet w którymś momencie poszłam nieco za daleko ,bo doszłam do wniosku że wyglądam całkiem dobrze – jestem tylko troszki pulchniejsza. Przy czym zupełnie nie była to konkluzja prowadząca do zaprzestania diety i ćwiczeń – dokładnie odwrotnie. Po prostu przestałam w sobie widzieć jakieś monstrum ,świenie i czym tam jeszcze można siebie obrazić. Zaakceptowałam całkowicie to jak wyglądam. Ale jednocześnie doszłam do wniosku ,że chcę to zmienić ,chcę wyglądac inaczej bo zawsze o tym marzyłam – i tyle. I dzięki temu dziś przepełnia mnie taka duma ,że ogarnąć nie mogę. Jeszcze tylko 6,8 kg i żegnaj nadwago. Póki co ma hektotony motywacji żeby na urlopie utrzymać wagę ,a może nawet coś zrzucić. Wiele zależy od tego czy po tej laserowej korekcji wzroku szybko bedę mogła wrócic do ćwiczeń – niechby to były tylko spacery ,wystarczy. Jestem pełna dobrych myśli.

Dziś wygrzebałam zdjęcie z 2014 roku. Bo druga rzecz jaką sie niezwykle ekscytuje to moje rosnące włosy. I mówię to ja – osoba która przez ostatnie 20 lat miała niemal cały czas jeża na głowie. Mówiąc szczerze to jest dość niesamowite ,ale naprawdę zaczynam się cieszyć tymi włosami. Coraz częściej chodze w rozpuszczonych ,układam ,modeluję – dla mnie to kosmos. Na obu zdjęciach w zasadzie mam podobna wagę ,może trochę niższą miałam w 2014. Wydaje mi się ,że jednak buzie miałam wtedy szczuplejszą. Ostatnie strzyżenie miałm gdzieś w marcu 2014 roku ,ale wtedy jeszcze na całkiem króciutko. To wszystko jest niesłychane!