Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Aten ciąg dalszy.

Ruszyliśmy na Akropol. Przyznaję, że 2500 lat historii wywarły na mnie olbrzymie wrażenie.

Oto Teatr Dionizosa leżący na południowym zboczu. W  VI wieku p.n.e., tyran Pizystrat zapoczątkował doroczny festiwal nazwany Wielkie Dionizje. W V wieku p.n.e., festiwal ten zaliczał się do najważniejszych wydarzeń państwowych.

A tu Odeon Herodesa Attyka. Zbudowany został w II wieku n.e., przez greckiego bogacza a zarazem rzymskiego senatora, dla uczczenia pamięci jego żony .

Młodość na tle starożytnych ruin. Czy to zestawienie nie jest frapujące?

Właściwie Akropol przypomina trochę plac budowy. I to plac budowy gęsto oblegany (czyżby przez przyszłych mieszkańców?).

Słynny Partenon, wzniesiony za czasów Peryklesa, w V wieku p.n.e., był świątynią Ateny patronki miasta. Do dzisiejszych czasów przetrwało 1600 oryginalnych, elementów marmurowych.

Widać jak jestem zadowolona, że się tutaj znalazłam.

Żłobienia kolumn są zmyślnie zakrzywione, a powierzchnie lekko wypukłe, co daje efekt prostych linii.

 A oto wspaniałe Kariatydy wzorowane na kobietach z Karyai. Dziewczyny, w jednej ręce trzymają naczynia biesiadne, a drugą poprawiają szaty. Ten portyk jest chyba najbardziej rozpoznawalnym elementem Akropolu.

Kariatydy tworzą południowy portyk Erechtejonu. Erechtejon jest najbardziej sakralnym miejscem. To tutaj Posejdon przegrał z Ateną konkurs o patronat nad Atenami. Posejdon uderzył trójzębem w ziemię, tworząc źródło (niestety z wodą morską) , a Atena sprawiła, że wyrosło drzewo oliwne.

A co, zrobiłam sobie zdjęcie z kariatydami w tle

Ponieważ niedziela była ciepła i słoneczna, a bilety wstępu za darmo, na Akropolu było bardzo dużo ludzi, jak na luty.

Za moimi plecami widać Świątynię Posejdona.

Poprosiłam też o zrobienie zdjęcia z olbrzymią grecką flagą w tle.

A to widoki na Ateny z Akropolu.

Zaczynamy schodzić z Akropolu w kierunku Rzymskiej Agory z  ośmiokątną Wieżą Wiatrów.

Wieża wzniesiona została przez syryjskiego astronoma Antronikusa. Pełniła funkcję zegara słonecznego, wiatrowskazu, zegara wodnego i kompasu. Ściany wieży przedstawia strony świata i kierunki wiatrów. Za czasów osmańskich mieszkali tutaj tajemniczy, tańczący derwisze (temat raczej turecki).

/Zdjęcie znalezione w internecie/

Ostatni rzut oka na Akropol.

Dotarłam do Antycznej Agory. Zwiedzanie zaczęliśmy od Stoa Attalosa (zrekonstruowanego współcześnie starożytnego portyku). Była to pierwsza galeria handlowa na świecie. Obecnie znajduje się tu Muzeum Agory. 

Najciekawszym dla mnie eksponatem były gliniane tabliczki, których używano podczas Sądów Skorupkowych. W trakcie odbywających się co cztery lata sądów, obywatele greccy na skorupkach pisali imię tego, kto według nich był największym zagrożeniem dla demokracji. Osoba, której imię powtarzało się najczęściej, była wyganiana z kraju. Szkoda, że my nie mamy takich negatywnych wyborów 

A oto ocalałe fragmenty Antycznej Agory:

W tle świątynia Hefajstosa

W czasie wolnym wpierw zjadłam pyszne sardynki w takiej oto klimatycznej restauracji. Na ścianach, niezliczone fotografie przedstawiające właściciela w towarzystwie słynnych gości restauracji.

Później powłóczyłam się po Placu Monastiraki. Pan obok, nie jest z naszej wycieczki. Przypadkowo zapozował razem ze mną W tle Katedra Metropolitalna.

Natknęłam się na taki piękny kościółek z XII wieku Zbudowany na planie krzyża, z marmuru pentelickiego, ozdobiony zewnętrznym fryzem, ilustrującym symboliczne bestie. Powstał na ruinach antycznej świątyni.

Jednym z punktów programu było obserwowanie uroczystej zmianie warty.

Przed greckim parlamentem.

Podjechaliśmy jeszcze na stadion ateński Panathinaiko (co znaczy wykonany z dobrego marmuru).

Przyszedł czas na pożegnanie się z Atenami. W drodze do hotelu mieliśmy jeszcze okazję rzucić okiem na słynny Kanał Koryncki. Kanał ten łączy Morze Egejskie z Morzem Jońskim. Nie jest dostępny dla dużych jednostek. Ale i tak pokonuje go co roku około 11 tysięcy różnych stateczków.

Na dzisiaj koniec. Czas na nocleg. Pa, pa.