Wracam do opisywania minionych wycieczek.

Tym razem będzie o wycieczce objazdowej po Irlandii. 

Po zapewnieniu opieki nad zwierzakami, wyruszyłam pociągiem do Warszawy. Przyjechałam do stolicy na tyle wcześnie, żeby mieć czas na spacer z przyjacielem. Bagaże zostawiłam w skrytce na dworcu, a my ruszyliśmy w miasto. Między innymi, połaziliśmy po ogrodach Biblioteki UW. To stamtąd pochodzi poniższe zdjęcie. 

Do Dublina lecieliśmy z przesiadką we Frankfurcie. Całe szczęście, że leciał z nami pilot  Lotnisko olbrzymie, a czasu na przesiadkę mało. Biegiem, za swoim pilotem lecieliśmy pod właściwą bramkę. I tak samolot musiał na nas trochę poczekać. 

Nie mam żadnych zdjęć z lotu - było już całkiem ciemno. 

Na miejsce, dotarliśmy o 23.00, ichniego czasu (w Polsce była już północ). 

Pierwszy skrócony nocleg mieliśmy w hotelu pod Dublinem.

Następnego dnia, po późnym śniadaniu, ruszyliśmy na zwiedzanie. Pierwszy w planie był Powerscourt. 

Jest to rozległa posiadłość położona u podnóża gór Wicklow. Zarówno pałac, jak i ogrody, powstały na życzenie Richarda Wingfielda, pierwszego wicehrabiego Powerscourtu, w latach trzydziestych XVIII wieku. Do pałacu podjechaliśmy piękną aleją. Sam pałac nie miał szczęścia. Doszczętnie spłonął w 1974 roku. Na szczęście Irlandzkie Towarzystwo Georgiańskie podjęło się jego odbudowy, którą zakończono pod koniec XX wieku.

Ale turyści przyjeżdżają nie tyle dla samej budowli, ile dla wspaniałych ogrodów. Irlandczycy chwalą się, że są to trzecie pod względem urody ogrody na świecie - po paryskim Wersalu i londyńskich Kew Garden.

Zwiedzanie rozpoczęliśmy od drugiej strony pałacu. Poszliśmy prosto do najstarszej części ogrodów. Ta część otoczona jest murem. Weszliśmy tam przez piękną, pozłacaną bramę z kutego żelaza. Wykonano ją w Wiedniu, w siedemdziesiątych latach XVIII wieku.

A w ogóle są dwie bramy 

W starych ogrodach, pełno kwiatów. Zauroczyły mnie te zimowity jesienne. Wyglądają jakby wyrosły na zgliszczach.

Te ciemierniki nie wyglądają tak efektownie, ale mają mój ulubiony odcień czerwieni.

Taką piękną aleją, wśród starych drzew szliśmy w głąb ogrodów.

A tu coś wyjątkowego. Cmentarz ulubionych zwierząt domowych - pets'ów 

(zdjęcie znalezione w internecie).

Oglądałam nie tylko nagrobki ukochanych piesków i kotków. Uhonorowane tu zostały nawet krowy rekordzistki. Na przykład ta - krowa Eugenia. Zmarła w wieku 17 lat. Miała 17 cielątek i dała 100 tysięcy galonów mleka. I krowa Princessa, która zdobyła trzykrotnie tytuł mistrzyni Dublina 

(zdjęcie znalezione w internecie)

Doszliśmy do Jeziora Trytona. Jego nazwa pochodzi od fontanny usadowionej na środku stawu. Rzeźba Trytona (pół-człowiek, pół-ryba - prawdopodobnie syn Posejdona) wzorowana była na XVII w. rzeźbie, dziele słynnego artysty włoskiego, Berniniego. 

Za mną widzicie wycięte w zboczu wzgórza stopnie tarasowego ogrodu i sam pałac.

Na tym zdjęciu, wyraźniej widać wspaniałe włoskie schody (dobudowane w 1874 r.). Łączą one pałac z Jeziorem Trytona. Schody są "strzeżone" przez posągi Pegazów. Te skrzydlate konie Zeusa, znajdują się w herbie rodu Wingfieldów.

Krążąc po parku, dotarliśmy do Ogrodu Japońskiego. Widać tu wyraźnie przestrzenność ogrodów. Na pierwszym planie, miejsce odpoczynku - o kształcie pagody.

(zdjęcie znalezione w internecie)

Spacerem doszliśmy do Pepper Pot Tower (Wieży Pieprzowej), wzniesionej w w 1911 roku.

Z góry wieży doskonale widać Great Sugar Loaf (Wielka Głowa Cukru).

A tu, blanki wieży z działami armatnimi.

W drodze na dół obserwowałam grubość ścian wieży.

Udajemy się do Opactwa św. Kevina.