Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Moje wielkie wyzwanie 30-dniowe i zdjęcia buźki

Cześć Kochane,
jak tam Wasze odchudzanie?

Wczoraj rano skończyłam całą magisterkę :D Promotor powiedział, że sprawdzi te podrozdziały, które mu zaniosłam, na poniedziałek albo wtorek. Więc na razie mam kilka dni na poprawki, potem jeszcze poprawki tych nowych podrozdziałów, a potem już wydrukować i zanieść całą dokumentację do dziekanatu. A bronię się 26 czerwca, trzymajcie kciuki!

Dziewczynki, zakładam swoje własne WIELKIE WYZWANIE 30-DNIOWE :)

Stan na dzisiaj:
waga: 68,5
brzuch: 93 cm
talia: 84 cm
biodra: 103 cm
udo: 59 cm
ramię: 29 cm



Po całym dniu mogę wstawić +1 za jedzenie, jeśli było w pełni dietowe, 0, jeśli nie było koniecznie dietowe, i -1, jeśli się objem.

Za ćwiczenia mogę wstawić +1, jeśli ćwiczę przynajmniej 1 godzinę (stepper, 8-minutówki, Chodakowska, rower), 0, jeśli poruszam się w ciągu dnia (na przykład sporo chodzenia, ale bez specjalnych ćwiczeń) i -1, jeśli cały dzień się wcale nie ruszam.

Ostatecznie na podsumowaniu mogę zdobyć 60 lub -60 punktów Ale co najważniejsze - nie ma żadnych nagród za punkty, nagroda jest jedna - zobaczyć szczuplejszą siebie 13 lipca!

Zrobiłam sobie nawet zdjęcia w stroju kąpielowym, ale na razie nie odważę się pokazać - może po 30 dniach, jeśli będę widzieć wyraźną różnicę :)

ZAPRASZAM WAS do udziału w takim wyzwaniu :) Zobaczmy, jak w 30 dni ćwiczeń i diety może zmienić się nasze ciało!

Byłam też u fotografa, potem odebrałam zdjęcia. I muszę Wam powiedzieć, że mega zadowolona nie jestem. Ale w każdym razie - tak wygląda około -15 kg na buźce :D

[tu były zdjęcia... ale już nie ma]

Poza tym, muszę się Wam do czegoś przyznać: dziękuję Bogu, że żyję, że nie leżę w szpitalu. Miałam we wtorek bardzo niebezpieczną przygodę na przejściu dla pieszych. Sytuacja bardzo częsta. Chciałam przejść na pasach na dwupasmowej drodze. Widzę, że jadący daleko autobus mpk zwalnia, żeby mnie puścić, więc weszłam na pasy, w miarę szybkim krokiem, i chyba usłyszałam samochód na drugim pasie, bo gwałtownie zatrzymałam się na środku, między pasami (nic nie widziałam, bo na pierwszym pasie jechał autobus, który zasłonił całą widoczność za sobą). A na drugim pasie jedzie rozpędzony samochód! Zaczął hamować przede mną, ale na szczęście ja nie weszłam na jego tor, tylko stałam na środku. Wyhamował, i mnie puścił. Bogu dziękuję, że nie weszłam tym szybkim krokiem na drugą część pasów, tylko się zatrzymałam! Za dużo się naoglądałam filmów na youtube, gdzie właśnie w takiej sytuacji, na pasach, pieszy wylatuje w powietrze ;( Tak strasznie biło mi serce ze strachu, nogi mi się trzęsły dobrych kilkanaście minut. I znowu dostaję jakiejś fobii co do przechodzenia przez ulicę (kiedyś na pasach z sygnalizacją jakiś samochód przejechał rozpędzony na swoim czerwonym, kilkadziesiąt centymetrów ode mnie, a ja już byłam na pasach!). Nie, dziękuję, proszę mnie nie puszczać na pasach, ja zaczekam, aż sama będę dokładnie widzieć, że mogę przejść.

Całuję Was gorąco, lecę forum i pamiętniki czytać,
zobaczę Waszą szczupłość, zębami będę zgrzytać

Buźka :*