Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Makabra !

Witajcie. 
 

Zamieszkałam z chłopakiem. Nie mam więc wagi. Wczoraj, w ramach odwiedzin rodzinnego domu, zważyłam się. Po dwudniowym jedzeniu grillowym i piciu piwa na wadze - 80 kg. 

Rozpłakałam się. 

Łzy tu nic nie pomogą. Zakładam, że ważę ok 78,00 kg i z tą wagą startuję. Nie mieszczę się w swoje dwie pary spodni, ręce zrobiły się małymi baleronikami, brzuch już mi wystaje znad spodni. Czuję się fatalnie. Psuje to mi fajne chwile, psuje moje poczucie wartości, psuje relacje w łóżku. 

Mam nadzieję, że znajdę tu ponownie siłę i wsparcie. 

Mój główny błąd to lenistwo. Jem całkiem zdrowo i regularnie. Ale nie ćwiczę. Mam siedzący tryb pracy. I biorę tabletki anty. Powinnam się ruszać. Do niedawna było to "powinnam by utrzymać kondycję".  Teraz niestety muszę po prostu schudnąć. 

Jestem jednocześnie załamana i zmotywowana. I mam nadzieję, że ten strach przed tym jak wyglądam i jak mogę wyglądać jeśli nic nie zrobię ze sobą przezwyciężą mój wstyd przed ćwiczeniem w obecności chłopaka. 

Chcę biegać. Ale boję się, że samo bieganie i dorzucenie białka i błonnika nic nie da... Dlatego muszę dołączyć ćwiczenia... Nie umiem ćwiczyć z wypisanymi ćwiczeniami na kartce. Muszę mieć motywującego trenera w komputerku... :P A mieszkam w m2. I wstydzę się ćwiczyć przy chłopaku bo wiecie... chciałabym być idealna w jego oczach. Zawsze krępowało mnie zdanie najbliższych na mój temat. Ale myślę sobie że czas przeprowadzić rewolucję! Ćwicząca ja, dbająca o siebie i walcząca o swój cel, to lepsza ja, pewniejsza siebie ja, seksowniejsza ja - mimo wylewającego się tłuszczyku ; - ) 

Muszę kupić miarkę. Zmierzę się i podam wymiary. I będę Was codziennie odwiedzać by czerpać od Was siłę!!! 

Trzymajcie się cieplutko!