Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chyba się poddam....

Przestaje wierzyć, że ćwiczenia mają sens. 

Przestaje wierzyć, że dam radę wytrzymać na diecie chociąż tydzień, ba jeden dzień.

Przestaje wierzyć, że mogę odzyskać dawną sylwetkę.

Zaczynam wierzyć, że już zawsze pozostanę w rozmiarze 40,42 i już zawsze będę miała metr w biodrach, a moja dawna talia osy pozostanie tylko w moich wspomnieniach...

Przyjdzie wiosna, będzie trzeba wychodzić z dzieckiem na spacer do parku i co? Obok mnie będą przechodziły zgrabne dziewczyny w spódniczkach, a ja będę chodzić jak wieloryb... Ostatnio w sklepie kupiłam rajstopy.... Sprzedawczyni powiedziała, że na biodrach się rozciągną i na panią w ciąży będą dobre, zrobiło mi się przykro...urodziłam 3 miesiące temu...W lustro nie chce patrzeć, od pasa do kolan składam się z fałdek.... Od porodu schudłam 20 kg, ważyłam wtedy 92 kg. Wcześniej 58, a 3 miesiące przed zajściem w ciąże 53. Zaniedbałam się okropnie, byłam zbyt pobłażliwa dla siebie, wybaczałam sobie każdą słodycz, którą zjadłam... i nadal tak robie. Wczoraj ćwiczyłam na stepperze 15 min, nie było czasu na więcej, w sobote 40 min.... 

Muszę się ogarnąć, dać sobie szansę... Wejdę na ten stepper i będę ćwiczyć aż mi sił braknie.... Za dwa tygodnie się zważe i zmierze, jak nie będzie efektów to spojrzę w lustro z podniesionym czołem i powiem sobie : No trudno, przynajmniej się starałam. Będę chciała powiedzieć, że spróbuje ćwiczyć jeszcze ciężej, jeszcze bardziej się starać, ale boję się, że powiem.... Trudno, nie udało się, nie ma sensu męczyc się dalej i zaakceptować trzeba, że tak już zostanie. 

A może przestanę myśleć o jutrze i będę żyć dniem dzisiejszym... Ćwiczyć i nie bać się, że to nic nie da....Mieć trochę wiary...