Pamiętnik odchudzania użytkownika:
sheray

Minęło 10 tygodni od cesarki a mi ubyło tylko 12 kg, tak tak, wiem tyle powinnam była przytyć, ale cóż, i tak było o 10 mniej niż przy pierwszym, niestety te 10 i 10 nowych pozostało. Karmię piersią, nie jem smażonego, ale ciągle chodzę głodna, jem zimny posiłek efekt nie czuję, że zjadłam, a na gotowanie nie mam czasu przy dwójce dzieci, zaczęłam celebrować kolację, wtedy mam ciszę, dzieciaki śpią a ja w końcu mogę zjeść powoli delektując się każdym kęsem, coś za coś, przestałam tracić kilogramy, stoję w miejscu już 2 tydzień, nie schudłam ani grama. łapę się na tym, że jem co mam pod ręką, często są to słodycze, jak herbatniki, wafle, biszkopty,, paluszki o zgrozo nawet żelki podjadam starszemu dziecku, łatwo dostępne przy ataku głodu, a te mam często. Przestałam odczuwać zdrowy głód, teraz gdy jestem głodna mdli mnie, jest mi po prostu niedobrze i boli mnie głowa, zajadam głód byle czym. Jedynie obiad jem zdrowy, bo przygotowuje go dla całej rodziny, ja jem gotowane i dużo warzyw, nie jem ziemniaków, gotuję w zamian kaszę. Nie wiem jak przerwać ataki głodu, nie wiem co jeść aby dłużej być sytą i nadal mieć pokarm. Miało być tak pięknie, dieta lekkostrawna bo karmiąca jestem, zero słodyczy, same zdrowe rzeczy dozwolone przy karmieniu, niestety zamiast gotować wolę poleżeć..... Nie wiem jak się ogarnąć, doszło do tego, że na pasowaniu starszaka na przedszkolaka schowałam się w kącie, bo zobaczyłam kilkoro dawnych znajomych, nie chciałam żeby mnie poznali, chociaż i tak pewnie trudno byłoby im odnaleźć dawną mnie w tym ciele. 52 kg a 72 robi różnicę..... Nie mogę patrzeć się na siebie w lustrze, orbitrek się kurzy, poćwiczyłam na nim może ze 3 dni plus inne ćwiczenia, które nie forsują mi brzucha po cesarce, dopadło mnie przeziębienie, podjadłam słodycze i zwątpiłam w siebie..... ciągle znajduję wymówki, ciągle w siebie nie wierze... Oby to był chwilowy kryzys, oby....

Przestaje wierzyć, że ćwiczenia mają sens. 

Przestaje wierzyć, że dam radę wytrzymać na diecie chociąż tydzień, ba jeden dzień.

Przestaje wierzyć, że mogę odzyskać dawną sylwetkę.

Zaczynam wierzyć, że już zawsze pozostanę w rozmiarze 40,42 i już zawsze będę miała metr w biodrach, a moja dawna talia osy pozostanie tylko w moich wspomnieniach...

Przyjdzie wiosna, będzie trzeba wychodzić z dzieckiem na spacer do parku i co? Obok mnie będą przechodziły zgrabne dziewczyny w spódniczkach, a ja będę chodzić jak wieloryb... Ostatnio w sklepie kupiłam rajstopy.... Sprzedawczyni powiedziała, że na biodrach się rozciągną i na panią w ciąży będą dobre, zrobiło mi się przykro...urodziłam 3 miesiące temu...W lustro nie chce patrzeć, od pasa do kolan składam się z fałdek.... Od porodu schudłam 20 kg, ważyłam wtedy 92 kg. Wcześniej 58, a 3 miesiące przed zajściem w ciąże 53. Zaniedbałam się okropnie, byłam zbyt pobłażliwa dla siebie, wybaczałam sobie każdą słodycz, którą zjadłam... i nadal tak robie. Wczoraj ćwiczyłam na stepperze 15 min, nie było czasu na więcej, w sobote 40 min.... 

Muszę się ogarnąć, dać sobie szansę... Wejdę na ten stepper i będę ćwiczyć aż mi sił braknie.... Za dwa tygodnie się zważe i zmierze, jak nie będzie efektów to spojrzę w lustro z podniesionym czołem i powiem sobie : No trudno, przynajmniej się starałam. Będę chciała powiedzieć, że spróbuje ćwiczyć jeszcze ciężej, jeszcze bardziej się starać, ale boję się, że powiem.... Trudno, nie udało się, nie ma sensu męczyc się dalej i zaakceptować trzeba, że tak już zostanie. 

A może przestanę myśleć o jutrze i będę żyć dniem dzisiejszym... Ćwiczyć i nie bać się, że to nic nie da....Mieć trochę wiary...