Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wyjaśnienie...

Eeee tam...pamiętam jak moje dziecko budziło się co 20minut między 4 a 8 miesiącem życia. Nie mam pojęcia jak wtedy funkcjonowałam. Rodzice 350km ode mnie, a tesciowa pracująca. Wiem co czujesz, doskonale:) ale powiem Ci jedno...czas tak zasuwa, że zaraz zapomnisz te wszystkie rzeczy:) będzie dobrze! Moj syn ma prawie 3lata teraz i czasem bym chciała, żeby był takim maluszkiem. Jak jakaś kobieta mówi, że dziecko to same ochy i achy to kłamie;)

czemu ty sie tłumaczysz z tego co tu piszesz?!? po co komu,jesli te wszystki madre i nader szczesliwe sa takie madre ?!? i co one robia na vitce? ze szczescia wlasnego plawia sie tu??? moze pewna czesc poprawia sobie samoocene kosztem Ciebie ??? jedno mnie tylko uderza ty masz depresje...ale i tak cie rozumiem i 3mam kciuki za lepsze jutro

Moje dziecko nie przespało żadnej nocy! Budzę się co godzinę lub dwie! W dzień śpi bardzo mało. Ale nie wypisuje głupot na jego temat publicznie. Ja również nie chce więcej dzieci. Chyba bym pomyślała o jakieś aborcji wczesnej... Ale te co już mam kocham, a nie traktuje jak balast, jak jakiś krzyż który nosze.

Zgadzam się z JATEZBEDEFIT. Robisz z igły widły. Wiecznie narzekasz, jesteś niezadowolona z swojej figury itp. Nikt Ci nie kazał tyle jeść w ciąży. Znam bardzo dużo dziewczyn młodych i starszych co jadły normalnie w ciąży i są szczupłe tak jak wcześniej! A gadanie, że każdy inaczej to zwykła wymówka, żeby sobie zamydlić oczy. Byłam w ciąży i mam niedoczynność tarczycy, a mam figurę po 3 miesiącach taką samą jak miałam. Zamiast siedzieć na vitali i wiecznie marudzić, że masz dziecko weź się za siebie. Dziecko nie jest niczemu winne! Czego tutaj oczekujesz? Współczucia? Jak Ty sama nie masz współczucia dla własnego dziecka...

Tak przejrzalam pobierznie Twoje wpisy i powiem tak........ze tam sie czepiaja...Przechodze podobne sprawy z moimi dziecmi i to, ze tak akurat nie pisze, to zdarza mi sie myslec podobnie do Ciebie i miec wszystkiego serdecznie dosyc. Z wiekiem jednak jest juz teraz coraz lepiej.

Sluchaj to jest oczywiste,ze jest inaczej. Tez jestem w obcym miescie no nie powiem fajnie byloby miec przy sobie jakas mame z ktora na glupi spacer moglabym wyjsc, no ale nie ma tak. Lek separacyjny z czasem mu minie kazde dziecko to musi przejsc niestety :( To wlasnie pokazuje,ze jestes wspaniala matka, bo dbasz o niego dajesz mu milosc nie daj sobie wmowic ze jest inaczej. Doly wiadomo,ze beda. Ja jak mam mega nerwa na dzieci a uwierz mi zdarza sie to czesto to wychodze do lazienki plucze twarz i pomaga bo racja darcie ryja na tak mala istotke nic nam nie da. Musisz sie przyzwyczaic ze nawet za przeproszeniem do kibla sama nie pojdziesz, w macierzynstwie nie ma miejsca na intymnosc niestety nawet taka, ale wiesz co kocham Cie kiedys Twojego syna Ci to wynagrodzi. Glowa do gory jak chcesz pogadac to jestem.

Jako jedna z nielicznych mama nazywasz rzczy po imieniu, nalezy byc obiektywnym bo zawsze sa dwie strony medalu. Ja Ciebie doskonale rozumiem. Moje pierwsze dziecko plakalo codziennie od godz 18 do godz 22 nonstop przez prawie 5 lat. Do dzisiaj nie wiem dlaczego, chociaz sie domyslam. Drugie dziecko do czwartego roku zycia nie odstepowalo mnie na krok. Tak jak pisalas, wyjscie z pomieszczenia to byla tragedia.

Bardzo dobrze, że piszesz także o tych negatywnych emocjach związanych z posiadaniem dziecka. Szczególnie jeśli Tobie to pomaga. W Polsce, jak widać po niektórych komentarzach, jest to nadal temat tabu, a potem kobiety czują się oszukane i zawiedzione same sobą, że ich macierzyństwo to nie tylko babeczki z lukrem i nie wyglądają jak żony ze Stepford. W dodatku jak chcą się tymi emocjami podzielić to są szykanowane, bo brudy pierze się we własnym domu i brak jest pewnej kobiecej solidarności w tej kwestii. Raczej dominuje moralizatorstwo. Ale jest parę głosów na ten temat np. "Macierzyństwo non-fiction". Trzymaj się dziewczyno, masz prawo do wyrażania negatywnych emocji, a ci co Ciebie krytykują zapominają, że lepiej tutaj niż na dziecku, bo takie matki Dulskie też się zdarzają, co na zewnątrz pokazują sielankę a w domu krytykują swoje dzieci za swoje niepowodzenia.

Lol, nie wysilaj się. W każdym wpisie na forum jedziesz do macierzyństwie, matkach, i "ostrzegasz" kobiety przed zachodzeniem w ciażę, bo to taka życiowa tragedia... i myślisz, że jednym wpisem zmienisz u kogoś opinię, jaką sobie wyrobiłaś przez ostatnie miesiące swoich pojazdów na forum? Mi macierzyństwo też nie po drodze, potrafię dosadnie mówić, co myślę, natomiast nigdy bym nie wypisywała w internecie takich rzeczy na własne dziecko, bo to jest po prostu słabe i żenujące. I to, że o czymś nie mówisz, nie oznacza, ze dziecko tego nie odczuwa, bo jakoś ciężko jest mi sobie wyobrazić, że nagle patrzysz na dziecko z niewiadomo jaką miłością, kiedy się nim opiekujesz, zamiast kurwikami w oczach, ze w ogóle miało czelność się pojawić na tym swiecie i zniszczyć Ci "figurę".

Nie obraz się ale tak ciągle mówisz o tej super figurze jaką miałaś, a jak.patrzy.się na zdjęcia które wstawialas sprzed ciąży to tam napewno nie jest tak super jak mówisz...więc wydaje mi.się ze trochę na siłę szukasz tu problemu....Ale bez psychologa niszczysz.sama.siebie teraz...czemu nie pójdziesz?

Znam ten ból, więc rozumiem Ciebie w 100%. Mój synek ma już roczek, a też nie przespał jeszcze ani jednej nocy. Każda z nas jest inna, każda odbiera i przeżywa macierzyństwo inaczej, a dużo zależy od tego właśnie jakie jest nasze dziecko. Też miałam takie momenty, że obiecałam sobie że drugiego nie będzie, nawet teraz też czasami to się zdarza w gorszych momentach. Tak jest jak ma się nad wymiar absorbujące dziecko. Ehh, temat rzeka po prostu ;) trzymaj się, nie jesteś sama :)

Proszę Cię... Wszystkie przeżywamy to samo:) jeśli ktoś mówi,że placz , bezsilność i zmęczenie nie spowodowały u niego złości to albo kłamie,albo nie jest rodzicem:) bycie dobrą matką to świadomość własnych emocji i takie sobie z nimi radzenie, by nikogo nie skrzywdzić. Nie oznacza,że trzeba zachwycać się każdym trudnym zachowaniem.

W kraju panuje kult matki-Polki-męczennicy. Masz prawo do swoich przemyśleń. Dbasz o dom i o dziecko - no i wystarczy. Nie zapominaj o sobie. będzie lepiej.jeszcze wrócisz do super sylwetki. Pisz! Nie przejuj sie hejtem. Wkurzaj te swietojebli*we mamuśki na vitalii! Popieram Cie!

A ja tylko dodam, że oglądałam Twoje zdjęcie sprzed ciąży i wcale nie wyglądałaś jak super laska. Więc nie ma czego żałować. Żyjesz w utopii, którą sama sobie stworzyłaś w głowie, zamiast wziąć byka za rogi i zmierzyć się z codziennością. Ktoś tutaj wcześniej dobrze Ci napisał - jakbyś miała chore czy niepełnosprawne dziecko to byś doceniła co to znaczy być matką i czym są PRAWDZIWE trudy macierzyństwa. Zachowujesz się jak rozwydrzona nastolatka a nie jak dojrzała kobieta. Nie wiem co Ci daje ten hejt macierzyństwa? Ulgę? Ale w czym ta ulga? W cierpieniu- bo masz 1 dziecko? ...księżniczko zejdź z chmurki na ziemię. Dziecko płacze bo cię potrzebuje, a nie dlatego że chce Ci zrobić na złość. Nie rozumiesz??? Ono wszystko czuje, nawet jeśli Tobie się wydaje że nie. I też mam dziecko i wiem co to znaczy. Mój mały też nie śpi po nocach. Od 6 mcy miałam 2 noce po 8 h. Żyję i jestem szczęśliwa. Mam lepszą figurę niż przed porodem a jak czegoś nie ogarnę w domu to nie sieję paniki. Teraz jestem matką i to jest moje główne zadanie - wychować dobrego i mądrego człowieka. Garnki w zlewie mogą poczekać. Dziecko już nigdy nie będzie takie malutkie jak dziś, teraz, w tej chwili. Pozdrawiam,

Jestem mama 14 miesiecznej coreczki i powiem ci ze tez miewam takie momenty ze czuje sie oszukana. Ze to bzdura ze macierzynstwo jest cudowne. Moja cora jest strasznie nerwowa i ruchliwa, ciagle krzyczy i czasem juz mi glowa peka. Ale te zle chwile przechodza gdy moj maluszek sie przytula, gdy mowi mama. Mysle ze tobie tez bedzie troche latwiej gdy synek bedzie juz bardziej kontaktowy. Ja tez stracilam figure i zrobilam sie odludkiem ale jakos probuje sobie z tym radzic. A moze sprobuj tabletek na poprawe nastroju np. Deprim?

wiadome jest że każda matka kocha bezwarunkowo swoje dziecko! i nie rozumiem jak ktoś Ci mógl napisac że nie kochasz swojego synka!!??? bezczelny!! z tego co piszesz to jest C

A ja cię rozumiem. Sama od 4 miesięcy przespałam tylko 2 noce całe i to dopiero w ostatnim tygodniu a tak jestem matką 24 godziny na dobę. Nie mam czasu dla siebie, nigdzie nie bywam, do znajomych nie chodzę, nie jeżdżę. Czuję się jak jaskiniowej, tak jakby moje życie skończyło się na byciu Panią od karmienia, pieluch, gotowania sprzątania i prania. A każda z nas chce być jeszcze kobietą! I gdzie ta sprawiedliwość?!

Rzadko wypowiadam się na portalu, ale często czytam. A ponieważ Twoje wpisy stale lądują w najpopularniejszych-od jakiegoś czasu również je czytam. Rozumiem Cię, przynajmniej po części. Sama jestem mamą małego chłopczyka i wiem, że z dzieckiem łatwo nie jest. W ciągu pierwszych 9 miesięcy przespałam 1 całą noc (i obudziłam ze strachu,że dziecko w nocy się nie wybudziło...). W tym czasie byłam wiecznie nieprzytomna, zmęczona i towarzyszyły mi uczucia, które jak czytam towarzyszą większości mam, w tym Tobie. Uderza mnie jednak Twój pesymizm bijący z KAZDEGO wpisu. Nie wiem, czy choć raz napisałaś coś optymistycznego na temat macierzyństwa i swojego dziecka. I nie na zasadzie: "to nie jego wina", ale coś podszytego naprawdę ciepłym uczuciem. Wiem, że macierzyństwo to ciężka sprawa, Twój przypadek może jest nawet z tych skrajnie ciężkich-i tak bywa, ale ono ma też swoje uroki. Nie rozumiem, że uśmiech dziecka, jego przytulenie nie potrafią choć trochę ukoić Twojego smutku. Naprawdę ten uśmiech nie wynagradza Ci tego choć częściowo? Naprawdę?! Tego rzeczywiście nie rozumiem. I myślę, że albo jak wiele osób tu pisało potrzebna Ci pomoc specjalisty (to nie obraza, mówię w trosce o Ciebie i Twoje dziecko, bo depresji samemu człowiek chyba nie dźwignie), chociaż widzę, że bojkotujesz te rady, albo może Twój mąż powinien sam wychowywać Wasze dziecko-tym też nie chcę Cię obrazić, ale ile możesz się tak męczyć? Jeżeli nie widzisz żadnego cienia szansy na radość z tego jak wygląda Twoje życie...Wiem, że matka zostawiająca dziecko uchodzi za wyrodną, ale ja sądzę że uczciwiej jest powiedzieć: to nie dla mnie i podziękować, niż żyć w kłamstwie i unieszczęśliwiać siebie, partnera i to maleństwo. Rozumiem, że starasz się by ono tego nie odczuło, ale ja uważam, że prędzej czy później brak miłości i rozczarowanie wyjdą a dziecko to bardzo odczuje-obojętnie w jakiej formie, w jakim czasie. A chyba nikt z nas nie chce czuć się dla kogoś ciężarem? Ja jednak wierzę, że w Tobie ta miłość jest. Podszyta rozczarowaniem i smutkiem, jak u wieeeelu mam, ale jest. I życzę Ci byś jednak posłuchała rad i poszła do specjalisty i tym samym dała szansę sobie i swojemu dziecku na mamę doceniającą fakt bycia mamą (i wcale nie taką która nigdy nie narzeka). A na koniec pozwolę sobie jeszcze mniej delikatnie: jest Ci ciężko-rozumiem, ale wiedz,że PRAWDZIWA TRAGEDIA to choroba dziecka, walka o jego życie, zdrowie. Masz zdrowe, piękne dziecko. Masz dach nad głową dla was obojga. Masz męża, który jak czytam, zaczął Ci pomagać. Sama też chyba jesteś zdrowa. Otrząśnij się i zacznij to doceniać!!! Dlaczego zapominasz o tym? To jest najważniejsze!!! Brzmi jak banał, ale nim nie jest-przekonałam się o tym ostatnio. Ty wolisz rozpamiętywać płaski brzuch sprzed ciąży (do którego można wrócić...) a nie myślisz, że masz przy sobie "rzeczy", które dla innych pozostają jedynie w sferze marzeń!!! I to marzeń często nieosiągalnych. Najbardziej docenia się to, co się straciło-to też nie banał. Życzę Ci byś dorosła, zrozumiała to i nie musiała w ten sposób zacząć doceniać swojego życia, a zrobiła to wcześniej-gdy jeszcze masz przy sobie swoją rodzinę.

No ok, ale dla mnie piszesz trochę sprzeczne rzeczy. Bo teraz piszesz, że kochasz syna i nie wyobrażasz sobie, że miałoby go nie być. A z drugiej strony, że dobrze się nim zajmujesz, ale tak żeby ukryć NIECHĘĆ. Czemu nie pójdziesz do pracy, nie oderwiesz się w jakiś sposób, skoro tak cię to męczy. Sama siebie zamykasz w domu, zadręczasz się utratą swojego ekstra ciała, które najwidoczniej było twoim głównym priorytetem życiowym, aż się dziwię, że z takim podejściem do siebie w ogóle rozważałaś ciążę, nawet jeśli była to dość spontaniczna decyzja.

Wiesz macierzyństwo to nie "kupki waniliowe" ale są też chwile radości które wkrótce pojawią się w twoim życiu, dziecko zacznie mówić chodzić i bawić się z tobą:) Ty zapomnisz o tych ciężkich nocach. Często będziesz się uśmiechać ... Te mały człowiek wtuli się w ciebie i powie KOCHAM CIEBIE MAMO, MOJA MAMA JEST KSIĘŻNICZKĄ. Są dzieci które śpią całymi dniami i nocami i są te które dużo płaczą. Masz prawo być zmęczona bo przy dziecku które tyle płacze nie jest łatwo.