Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
57-65/145

Nie mam za bardzo czym się chwalić. W ostatnim tygodniu nie miałam praktycznie chwili dla siebie. Wyjechałam na kilka dni do męża, bo musiałam pójść z córką do przychodni ją zaszczepić i w weekend z powrotem wróciłam do rodziców. Na szczęście zdał pierwszą część egzaminu i za 2 tygodnie ma II etap, tym razem ustny. Więc dalej siedzi i się uczy. Tutaj też jestem całe dnie sama z dzieckiem - rodzice wychodzą do pracy rano i wracają koło 18 i nie mam serca wciskać im małej i iść na siłkę czy na basen, więc chwilę czasu dla siebie mam jak już położę córkę, zdążę się tylko umyć, zjeść kolację, poczytać książkę i idę spać.

Ostatnie dwa dni miałam kryzys. Czułam się jak w więzieniu. Płakałam, jak karmiłam małą, a ta rozrzucała wszystko po całej kuchni. Ale to było chwilowe załamanie, wiem, że ten stan jest przejściowy i za dwa tygodnie wszystko wróci do normy. Postanowiłam się cieszyć piękną pogodą i jakoś to wszystko przetrwać.

Także nawet nie piszę, ile kalorii ostatnio spaliłam, jak mi szła dieta itp, bo nie ma się czym chwalić totalnie. Ale wygrzebuję się z dołka i choć nie mam czasu (i siły) na aktywność fizyczną większą niż spacer, to postaram się chociaż lepiej odżywiać.

Ciao!