Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Powrót po latach

Poczułam się dziś strasznie nieszczęśliwa, właściwie od dłuższego czasu coś mnie męczy. Niby wszystko jest okej, mam dach nad głową, pracę którą lubię, ukochanego pieska, zainteresowania, rodzinę i znajomych... I ogromną wyrwę w sercu, pustkę wewnętrzną, która mnie atakuje niemal każdego ranka. Postanowiłam więc okazać sobie więcej miłości i zaangażować się znów w odchudzanie i dbanie o siebie. Popłakiwałam dziś rano, jak codzień od jakiegoś czasu, i pytałam siebie o co do cholery chodzi? Czemu lata temu umiałam się cieszyć, a teraz nie potrafię. Miałam wtedy partnera, okej, ale przecież długie lata go nie miałam i "przed nim" też byłam szczęśliwa, właściwie nie tyle szczęśliwa co szczęśliwsza tak naprawdę, bo to przy nim gdzieś powoli zgubiłam siebie. O czym zapomniałam? Co straciłam? I zrozumiałam. Miłość do samej siebie, którą okazywałam walką o siebie! A teraz, od jakiegoś czasu po prostu trwam, żyję z dnia na dzień, nie ma w moim życiu żadnego celu, droga wiedzie do nikąd, nawet nie w nieznane, po prostu do nikąd. I tak sobie przypomniałam o vitalii, o tym ile mocy dawało mi kiedyś odchudzanie, staranie się o siebie. Postanowiłam więc spróbować znowu, nic nie tracę, a wiele mogę zyskać. Od kilku lat oscyluję wokół setki, teraz podejżewam że będzie około 104 kg, waga pokazuje 99 kg ale ma już bardzo słabe baterie i na pewno będzie więcej, bo w centymetrach jest dużo więcej niż na ostatnim pomiarze przy wadze 106, jednak pomiar jest sprzed jakichś 7 lat więc... No cóż, możliwe że jest te 99 kg, tylko straszliwie się rozlazłam i straciłam sporo mięśni. Kupię nowe baterie i zobaczymy za parę dni. Zawalczę, co mam lepszego do roboty, wisieć na telefonie? Każde wsparcie, każda wiadomość czy komentarz jest teraz na wagę złota, próbuję się wydostać z bardzo smutnego i pustego miejsca, z depresji i nerwicy, które przyszły gdy wkroczyłam w dorosłość z naiwnością dziecka, będąc jeszcze emocjonalnie bardzo niedojrzała i życie dość brutalnie mnie zweryfikowało. Właściwie nie pamiętam już jak to jest nie czuć lęku, ale może powrót tutaj pomoże mi przypomnieć sobie kim byłam, kim jestem... I przywróci dawną nie opuszczającą mnie beztroskę i siłę. Będę bardzo wdzięczna każdemu kto przeczyta, zostawi ślad i będzie ze mną. Bo mimo, że mam ludzi wokół to czuję się bardzo samotna i nie widziana.