Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie ma co czekać do nowego roku

Dziękuję za odzew pod wczorajszym wpisem, jesteście cudowni! Dziś mi już trochę lepiej, zaczęłam dzień spacerem na łąki i do lasku za osiedlem. Czasem jestem cały dzień w ścisku, niemocy, płaczę, nie potrafię sobie znaleźć miejsca ani zabrać się za pracę, co jeszcze potęguje negatywne myślenie i lęk, bo jak nie zrobię zamówień to nie będzie kasy na życie, a jak tu coś robić jak się człowiekowi żyć nie chce... I często w takiej sytuacji szłam się przejść choćby na pół godziny w las, co pomagało raz mniej, raz bardziej, w zależności od tego jakiego akurat miałam doła, ale jednak zawsze pomagało. Postanowiłam więc, że od jutra, każdy dzień będę zaczynać takim spacerem, żeby się już na start pozytywnie naładować kontaktem z naturą. Mojej psince też wyjdzie na dobre bo jest już dziesięcioletnim srajtkiem i troszkę się ostatnio ukulała "sareneczka beczuszeczka śliczna" jak to powiedziała jej wielka wielbicielka, Pani Marysia, osiedlowa dozorczyni. Wcześniej była po prostu sareneczką. Ja za to nigdy nie byłam sareneczką, ale bardzo bym chciała doświadczyć jak to jest. Z dietą nie mam ostatnio jakichś dużych problemów, ale zaniedbałam ruch, te parę lat temu przy tej samej wadze miałam zupełnie inne wymiary, w biodrach mniej o 10 cm, w talii, ramionach i udach też sporo mniej. Miałam więcej mięśni, więcej mi się chciało, ruch był przyjemnością, biegałam nawet i trenowałam Capoeirę. Teraz lubię spacery, ale większy wysiłek nie napawa mnie już takim optymizmem jak dawniej. Niegdyś jazda na rowerze po moim górzystym mieście nie była problemem, a teraz jakoś na samą myśl o pokonywaniu kolejnych ostrych i długich wzniesień żeby przejechać jakiś sensowny treningowo dystans, łapie mnie zniechęcenie. Jednak tak sobie myślę, że mogłabym się skusić na jeżdżenie w kółko wokół lotniska sportowego gdzie jest dość długa widokowa traska, i muszę zrobić tylko jeden w miarę krótki i stromy, i jeden długi ale dość płaski podjazd, a później mogę sobie kręcić w kółko do woli po równym. No to jest plan na jakiś najbliższy słoneczny dzień. Chciałabym się tam też wybrać 1 stycznia na lekki jogging, wielu ludzi tam wtedy biega (postanowienie noworoczne chyba, hehe) i jest bardzo fajna atmosfera, wszyscy się do siebie uśmiechają, mówią cześć, życzą sobie wszystkiego dobrego w nowym roku. Zatem tak z grubsza wyglądają moje plany na najbliższe dni, jak nie wypluję płuc na tym bieganiu w niedzielę, to może skuszę się na powrót na Capoeirę, ale tam to zdechnę na pewno! Ostatnio byłam ze dwa razy w sierpniu i było bardzo ciężko, tak że się zniechęciłam i więcej nie poszłam. Ale cały listopad pracowałam w ogrodnictwie żeby sobie dorobić na prawo jazdy i kondycja znacznie mi się poprawiła (nie chcę nawet znać swoich wymiarów sprzed tej pracy bo widzę po ciuchach, że trochę zleciałam), więc może warto spróbować znowu. Może tym razem nie będzie tak ciężko. Nie przeraża mnie zajechanie fizyczne, ale w takim stanie trudno mi się skupić i gubię się przy powtarzaniu zaproponowanych przez profesora sekwencji ruchowych, a co za tym idzie, więcej z tego u mnie irytacji niż satysfakcji. Cieszę się, że tu z Wami jestem i nie czekałam z działaniami do nowego roku, tylko już teraz powolutku małymi kroczkami coś zaczęło się dziać, daje to jakąś nadzieję, że tym razem doprowadzę ten proces do końca. Ściskam Was mocno, dzięki że jesteście!