Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kawonanit

Zacznę od dzisiejszego niepowodzenia, czyli spektakularnego zakalca. Okres mi idzie, chyba nie muszę mówić nic więcej. Postanowiłam nie tykać sklepowych słodyczy, ale upiec coś rozsądnego? Czemu nie. Znalazłam przepis na ciasto na bazie mąki pełnoziarnistej (i tak muszę zużyć przed totalnym wrzuceniem pszenicy z diety) z kefirem, jajkami, słodziwem i owocami. Wyszła mi z tego taka surowa klucha, że ojej ojej.... Przegryzam suszoną morwę białą, też działa, słodka pierońsko. Ale chciałam ciasteczko 😅

Kolejnym kulinarnym niepowodzeniem mogę obwołać olej lniany. Jakiś czas temu kupiłam w markecie. Otworzyłam, spróbowałam - cierpki. Zezłościłam się na siebie, że chciałam przyoszczędzić i w efekcie kupiłam jakiś stary, czy w ogóle produkowany w podły sposób. Wyrzuciłam. A ostatnio próbowałam apteczny i też jest cierpki 🤣 czyli zwyczajnie mi nie smakuje. Trochę szkoda, bo z zaplecza omega 3 zostaje mi olej z awokado, a chciałam mieć "urozmaicenie" 😆

Czarnuszka - nauczka na przyszłość, że łyżeczka na porcję to duuużo za dużo. Gorzkie!

Płatki drożdżowe - naczytałam się tyle, że mają serowo orzechowy posmak. No nie. Ani mnie grzeją, ani ziembią, ale mówić o serowym smaku to duża nadinterpretacja.

Mąka łubinowa została mi jeszcze z czasów keto. Nie polubiliśmy się od pierwszego kęsa. Jest jakaś taka świeża? Czuję się jakbym była na łące, w negatywnym kontekście.

I jeszcze herbata, która ma niebieski kolor. Kupiłam z myślą, że mogłyby z tego wychodzić ciekawe galaretki, ale niestety, ma smak parzonej trawy 😂

Wnioski? Jak się nie ma kulinarnego drygu i zacięcia naprawde nie warto kombinować. Te rozczarowania są takie bolesne 🤣 przepis co do joty i tyle. Kreatywność trzeba zostawić innym.

Drodzy państwo, można powiedzieć wiele... przeszłam zapalenie płuc bez najmniejszego kaszlu, ale kataru nie miałam ponad rok!! 

Wolę zapalenie płuc! Nie no żarcik. Kiepski w dodatku. 

Męczy takie ciągle smarkanie. Pomijając początkową panikę i analizę każdego dyskomfortu, fakt że to zwykle przeziębienie potraktowałam z ogromną ulgą! Niestety namieszało mi to w planach lekarzowych. Jutro miałam zrobić badania, ale z oczywistych względów poczekam z tydzień. Oby szybko przeszło!

I tak trochę mam nauczkę. Nie wystraczy myśleć o budowaniu odporności, żeby ją mieć 😂 Ciągle przeglądam zebrane jadłospisy wyciągając najfajniejsze przepisy. Dwa na trzy posiłki dziennie mam już takie, jak sobie zakładam. Pszenicy jeszcze sporo, ale za to nie pamiętam kiedy ostatni raz wcinałam coś słodkiego - ku lepszemu 😁

Ale! Część przepisów jest jakby to ująć... zabawna? Sugerowany czas przygotowania nierzadko jest myśleniem życzeniowym. Albo przepisy zawierające 20 g ryżu brązowego. No sorry, nie będę czekała pół godziny, aż mi się to ugotuje do śniadania 😅 Pomijając takie kwiatki mam już całkiem niezłe wyobrażenie jak jeść i...podoba mi się! 😊

Dostałam wyniki badań na nadkrzepliwość i okazuje, że w kilku genach występuje mutacja. Zaskoczyło mnie to bardzo, ponieważ w wieku nastoletnim miałam krwotok, więc byłam przekonana, że to badanie robię bardzo pro forma, żeby wykluczyć kolejną rzecz i zamknąć temat. Co z tym faktycznie można zrobić dowiem się za tydzień, bo ostatecznie zmusiło mnie do ogarnięcia hematologa 😅

Chcąc jadać inaczej/lepiej, ciągle wpadam w stare schematy. Skrzywdziły mnie te wszystkie dotychczasowe diety. Oj, spaczyły mnie bardzo. Jak bardzo przekonałam się dzisiaj jak zrobiło mi się słabo. Pomyślałam - kurcze, jak zjazd z węglowodanów. Zaczęłam się zastanawiać kiedy były ostatnie węgle, dotarło do mnie, że kasza wczoraj rano... Źle, źle, bardzo niedobrze!!! To odzywa się keto i dawne przyzywczajenia. Dlaczego jest mi łatwiej nie jeść węgli w ogóle, niż naszykować sobie porcję kaszy? Mam gotowe jadłospisy diety przeciwzapalnej, chyba powinnam się ich trzymać skoro sama ciągle podejmuję złe decyzje...

A teraz właśnie moczą mi się śledzie. Mam ochotę na takie ze śmietaną i czuję się winna 🫣 Powinnam ograniczać pełnotłusty nabiał. W końcu ograniczać nie znaczy wyeliminować 😆 eh... długa droga przede mną. Nie wiem, czy większa robota nie jest do zrobienia w głowie, niż przy innych aspektach...

Dziękuję ślicznie za komentarze pod poprzednim wpisem. Podniosłyście mnie na duchu i pomogły uporządkować myśli. W gruncie rzeczy wybór jest oczywisty. Z jednej strony mogę przewartościować jadłospis tak, aby poprawić stan zdrowia i codzienność. Fakt, nie mam gwarancji, że tak będzie, ale tym samym nie mogę mieć pewności, że tak się nie stanie :) Z drugiej strony mogę dalej tkwić w tym emocjonalnym grajdołku nie robiąc nic i czekając na cud.

Tym samym jeden z dzisiejszych posiłków wyglądał tak:

Mrożona gruszka zaskakująco smaczna pomijając jej wygląd, natomiast kiwi było conajmniej dziwne... Pęczak ze skyrem plus mieszanka orzechów i pestek dyni. Zdecydowanie mogę tak jadać. Całość wymaga lepszego roplanowania, ale nie jest to taka gehenna, jak się spodziewałam.

Już mnie tak nie szarpie na myśl o kanapce, czy czekoladce ;) Makaronu mam jeszcze w domu sporo, więc będziemy wyjadać. Na kolejnych zakupach rozejrzę się za jakimś gryczanym, czy ryżowym. Muszę jeszcze przejrzeć zamrażarkę, bo wydaje mi się, że mam tam trochę razowego pieczywa. W końcu pozytywnie podchodzę do pomysłu zmiany menu. Oby szybko zrobiło się smacznie :)

Wiem, że większość osób najlepiej znosi właśnie pierwsze dni odchudzania. Pełni motywacji i zapału początkowo realizują plan bez większych rozterek. Natomiast dla mnie te pierwsze dni są najbardziej problematyczne. I może nie o odchudzanie teraz chodzi, ale schemat działania odczuwam tak samo. W końcu wywalam z jadłospisu pewne produkty. Produkty znane, lubiane, takie do których zawsze wracam. 

Nie chciałam tego robić. Uważałam, że samo odstawienie alkoholu i lekka aktywność wybronią się wystarczająco. I też nie bardzo wierzyłam (w sumie do tej pory nie jestem przekonana), że trzymanie specyficznej diety w zauważalny sposób poprawi moją sytuację. I skąd mogę mieć pewność, że wykluczone produkty wystarczą? Czy nie zostawię w jadłospisie czegoś, co ciągle będzie podkręcało stan zapalny? Niestety w ostatnich dniach moje objawy nasiliły się do tego stopnia, że dotarło do mnie w końcu, że jeśli chcę funkcjonować jak wcześniej, będzie to wymagało ode mnie znacznie więcej wysiłku.

I tak oto znajdujemy się w punkcie krytycznego dnia trzeciego. Siedzę w domu, żeby przez przypadek nie zawędrować do sklepu po jakieś lody, czy wafelka. Jutro powinno być już lepiej, wiem z doświadczenia. Wiem też, że na pewien czas bez problemu zapomnę o słodyczach. Jednak wiem też, że ta ochota wróci... i co wtedy? 

Myślicie, że da się na stałe przewartościować miskę w tym wieku? Porzucić cukier, pszenicę i inne prozapalne odpalacze? Ciekawe, czy organizm kiedykolwiek przestanie reagować ochotą na widok cukierniczych witryn i paczek przekąsek...

Jakieś dwa tygodnie temu byłam na pierwszej wizycie u nowej rodzinnej. Dotychczasowa pasowała mi tak se, na przychodnię się obraziłam, więc zapadła decyzja o zmianie. Padło na lekarza, który przejął się mną jako pierwszy (wizyta u "byle kogo" zakończona wezwaniem karetki. Jesooo, jaka ja byłam na nią zła wtedy!). Wchodzę do gabinetu, a ta do mnie, że jej się czkawką odbijam. Tyle razy do mnie chciała dzwonić, ale się bała... A mnie nawet do głowy nie przyszło, żeby tam zajrzeć, pomachać i obwieścić, że przeżyłam. Głupio mi do tej pory. Na wizycie spędziłam prawie godzinę wprowadzając Panią Doktor we wszystko co się wydarzyło od momentu, gdy odjechałam karetką. Bardzo się uniosła, że nie zaopiekowano się mną na SORze i powinnam ich pozwać za błąd w sztuce. Do innego szpitala trafiłam kolejnego dnia i spędziłam tam dwa tygodnie. Ale do czego zmierzam. Dopiero gdy musiałam streścić pół roku w telegraficznym skrócie dotarło do mnie jak mało rozumiałam całą sytuację. Bo jasne, przejęłam się szpitalami, tym jak się czułam i faktem pojawienia się tajemniczej choroby, ale absolutnie nie załapałam jak bardzo źle było. Diagnoza - zapalenie płuc, płyn w osierdziu i zator płucny. Ale byłam w szpitalu, podłączona do eliksirów. Skrzepy? Ale przecież rozpuszczacie. No to cacy. Płyn? Ale schodzi, to ekstra. 

A teraz?

Miałam zatorowość płucną... Nie wiadomo co mi jest... Ja prdl!

Wróciłam z wizyty i ... zestresowałam się. I tak mnie trzyma do tej pory. Mam tylko ogólne zalecenia, z którymi mogę zrobić wszystko, ale nie robię nic. No, prawie nic. Diagnostyka trwa, ale nie wiadomo ile to jeszcze potrwa, ani czy w ogóle z tego cokolwiek wyniknie.

Przez to, że emocje tak wystrzeliły jestem zagubiona jeszcze bardziej niż dotychczas. A już miałam zaczynać szukać pracy... Gdzie w tym miejsce na zdrową mnie? Skupiam się na tym wszystkim w bardzo negatywny sposób. Ja to widzę. Nie bardzo tylko wiem, jak to odczarować.

Śniadania:

- w wersji z chlebem - śledź, sardynki, jajka na miękko, 

- płatki/kasza z kefirem, jogurtem skyrem, łyżka oleju z awokado lub siemienia, 

- gofry, omlety.

Obiad:

- chude mięso lub tłusta ryba z dodatkami.

Kolacja:

- sałatka ze strączkami, garść orzechów, łyżka pestek.

Pamiętać o porcji owoców!

Jedzeniowo jest już całkiem nieźle. Tzn ciągle lekki chaos, ale coraz częściej wygląda to tak, jakbym chciała.

Natomiast z codzienną dawką ruchu, która przypomnę, ma sprawić, że będę aktywna, ale nie przemęczona, jest mały problem. Z rotorka korzystam w dni, w których z jakiegoś powodu nie wychodzę na dłuższy spacer. Chciałabym jednak wprowadzić jeszcze rozciąganie/pilates. Nie powinno mi zaszkodzić. Raczej 😅 No ale szukam i szukam. Nie trafiłam jeszcze na program dla początkujących z zachęcającym prowadzącym. Jakieś polecajki?

Ja tak serio.

Pomijając fakt, że słoneczna pogoda nie bardzo mi służy, dotarło do mnie, że za kilka miesięcy będzie już zbyt późno żeby myśleć o ogólnie pojętej odporności. A to bezdyskusyjnie będzie moim być, albo nie być. A o odporności przypomniało mi się, ponieważ spędziłam trochę czasu u rodziców (tym samym łamiąc nakaz unikania stresu) i dotarło do mnie, że nie mając zdrowia, nie mamy nic. Moi staruszkowie w dużej mierze sami zapracowali sobie na aktualne dolegliwości. Nie chcę podzielić ich losu. I ja wiem, że się powtarzam, że kręcę się wokół tematu x czasu. Ale to nie są proste rzeczy. Ja bym bardzo chciała być już zdiagnozowana, mieć ogarniętą rutynę oraz zacząć nową pracę. Ten proces wymaga wysiłku, a dopiero teraz czuję się na tyle dobrze, żeby spróbować go podjąć.

Mówi się, że zmiany trzeba wprowadzać stopniowo. Jednak ostatnimi czasy traktowałam to zbyt dosłownie, więc nie widać zbyt wielu postępów. Pracuję nad listą, która ułatwi mi wprowadzić nowy rytm dnia i zamierzam realizować tak wiele punktów, jak się da. Tak, na raz! Zdaję sobie sprawę z tego, że będą dni, w których będzie żal patrzeć na efekty, ale liczę na to, że widząc tak często usystematyzowany cel, ogarnę to w końcu.

A jest nim - być zdrowym, być sprawnym. Tylko tyle i aż tyle.

Chyba się nie da. Nie na tym etapie spaczenia "myśleniem cały czas o dietach i odchudzaniu". Niemal każdy pomysł na posiłek generuje skojarzenia "a na Montiniacu to bym nie dodała tutaj tłuszczu", "kiedy byłam na keto nie wsadziłabym tutaj bobu" itp itd.

To, że nic nie robienie strasznie rozleniwia wie chyba każdy. A wyobraźcie sobie, że do tego nie jest się głównie gotującym w domu... Po stokroć łatwiej jest zjeść co się dostanie pod nos, niż dodatkowo coś przygotowywać. Gorzej jak głównie gotujący też się nieco rozleniwia i część posiłków opędza kanapkami... ;) nie to, że uważam, że w kanapkach jest coś złego, ale jak mi nakładli do głowy, że jak pieczywo to tylko żytnie pełnoziarniste, to jedzenie czysto pszenicznych kromek wywołuje dziwne poczucie winy i dyskomfort. Zawzięłam się zatem i stwierdziłam - koniec z chlebem. 

Od kilku dni do posiłków zjadam kaszę, ryż, makaron. Ciekawe jak na tym wyjdę :] nie wiem tylko z czym ja teraz będę jadła śledzie...

Wszystko średnio.

Wdrażanie nowego gotowania idzie tak se...

Ogolnie pojęta aktywność nieco lepiej. Rotorek uwielbiam miłością prawdziwą. Godzinka na nogi wchodzi bez problemu. Ręce na razie ćwiczyłam po kwadransie. Dziś pierwszy raz 20 min i zobaczymy co jutro na to moje łopatki 😆 jeśli macie w rodzinie emeryta, który z jakichkolwiek powodów mało się porusza to gorąco polecam ten sprzęt. Praktycznie bez wysiłku można cudnie rozruszać stawy. Różnica w komforcie bycia odczuwalna niemal natychmiast. To cudo zdecydowanie zostaje ze mną na zawsze 😉 chodzenie też mi wychodzi 😁 codziennie min 4 km. Od czegoś trzeba zacząć.

Jednak coś mi wjechało na psychikę i siedzi... Próbowałam skontaktować się ze szpitalem, w którym czeka mnie hospitalizacja celem dalszej diagnostyki. Po dwóch miesiącach ciszy ogarnęła mnie zwykła ciekawość która jestem w kolejce oczekujących na przyjęcie. Nie mogłam dodzwonić się pod podany numer, więc wysłałam meila z pytaniem o orientacyjny termin. Po tygodniu dostałam odpowiedź... A raczej długaśny meil strofujący mnie, że w terminanch powinnam była rozeznać się przed przystąpieniem do kwalifikacji do przyjęcia i dopiero zgłosić się w wybrane miejsce. Pani pisała o tym, że ludzie czasem rezygnują i mogę dostać się wcześniej o czym poinformują mnie w stosownym terminie. No i nie tylko ja czekam na przyjęcie w trybie pilnym i w ogóle czego się spodziewałam. Ta pani zmarnowała pewnie dużo czasu tłumacząc mi na czym świat stoi, zamiast udzielić informacji, że jestem nasta, pięćdziesiąta, albo że nie weszłam jeszcze do pierwszej setki... Powiem szczerze, że nie mam pojęcia co zrobić z tak niemiłą i nieprofesjonalną wiadomością. Olać? Odpisać? A jesli tak, to co...? Podziękować za... brak odpowiedzi? 🤣 Mam mgliste wrażenie, że kolejne pytanie zostanie potraktowane w każdy możliwy sposób, poza jego intencją...