Pamiętnik odchudzania użytkownika:
BrakMotywacji

Prawie dwa tygodnie bez wpisu oznacza prawie dwa tygodnie bez biegania.

Wstyd mi.

Kiedy w pracy są problemy i pojawia się stres, to zamiast iść to wybiegać lub rozruszać w jakikolwiek sposób.. ja zastygam. Chciałabym potrafić zwalczać stres aktywnością, ale najpierw musiałabym przestać utożsamiać aktywność ze stresem :)

Pozytywy są takie, że przynajmniej nie rozczulałam się tyle nad sobą :)

Swoje pierwsze miesiące życia spędziłam w kolejkach po chleb, owinięta czterema kocami bo w zimie 1987 naprawdę było cholernie zimno. Matka zewsząd próbowała wykombinować jakiś grosz, a ojciec czepiał się o przysłowiową słoną zupę. Do dziś nie używam zbyt dużo soli.

Były sprawy ważniejsze niż odkrywanie i pielęgnowanie moich talentów, o zdrowym odżywianiu nikt wtedy nie myślał, a zajęcia sportowe sami sobie organizowaliśmy na podwórku. Gwiazdy nigdy nie potrafiłam zrobić. Co chwilę w którymś się zakochiwałam i marzyłam po nocach, bo w realu żaden mnie nie chciał. Nie byłam pierwszoligową nastolatką, z którą chłopcy chcieliby odkrywać swoją seksualność. Dziś jestem typem kobiety, z którą mężczyźni z chęcią rzuciliby się w jej poszukiwanie, zagubionej pośród wielu lat małżeństwa.

Dziś mam to coś. Będąc szczuplejszą miałabym po prostu więcej. Jest dom i praca, dalekie podróże, zachcianki, kochający facet (albo tylko tak mi się wydaje) i plany na przyszłość. To nie jest tak, że siebie nienawidzę. Dlaczego miałabym? Przecież mi się udało. Z domu wyniosłam naukę, że ciężka praca przynosi efekty, z odrobiną szczęścia i w lepszych czasach te efekty pojawiły się bardzo szybko i przekroczyły moje wszelkie oczekiwania. 

Więc dlaczego nie potrafię się przełamać? Cieszyć się tym co mam, co pozwala mi na dążenie do celu w komfortowych warunkach. Nie, ja chyba wolę, żeby moim największym zmartwieniem był dobór ciuchów podczas pakowania walizki na codwutygodniową podróż służbową. 

Tak, jeśli mam to zrobić, to tylko dla siebie (i może dla tej sukni ślubnej któregoś dnia, nie jest to pewniak, ale lepiej dmuchać na zimne). Dziś pobiegałam. Dziś ugotuję smaczny i zdrowy obiad. A jutro wypiję morze wina z szefem na kolacji służbowej. I w następny weekend będę raczyć się domowymi obiadkami u mamy. Bo na diecie można być całe życie, ale w Polsce, w domu proces tycia się zatrzymuje. Tak to sobie tłumaczę. Przecież nadejdzie kolejny poniedziałek. Jak nie ten to następny :)

Mogę narzekać na wielkie motywatorki świata fitnessu, ale prawda jest taka, że wcale nie muszę ich obserwować. Nie mieszkam w Polsce, więc z lodówki wyskakują mi co najwyżej czekoladki. Ale chcę i patrzę i myślę "A może moje życie będzie inne jak schudnę, takie kolorowe, pełne szczęścia, dobrego humoru, wstawania z uśmiechem na ustach. Znajdę sens życia. Nie to co teraz. Wywlekanie się z łóżka o 8:30 (o zgrozo), pielgrzymka na kolanach do ekspresu do kawy (można wrzucić 2 minuty fitnessu do planu dnia - w końcu trzeba myśleć pozytywnie), cappuccino z ogromną ilością mleka (tak, tego od krowy), papieros na tarasie (i znowu nie zaczęłam dnia od śniadania), fejsbuki, instagramy, Forge of Empires.. i mamy 9. Trzeba zacząć pracę. Jeśli zastanawiacie się, gdzie wkalkulowałam czas na dojazd do pracy.. cóż, moje biuro jest w pokoju obok. Tak, pracuję z domu. Tak, za kupę kasy. I TAK, tuż za moimi plecami stoi nowiutka, świeżutka i dość droga Pani bieżnia. Nazwali ją Paragon. Też bym miała doła jakby mnie tak nazwali.

Po co kupiłaś sobie bieżnię, przecież wystarczy wyjść z domu i biegać. Zapłaciłaś kupę kasy za coś czego nie będziesz używać. Masz siłownię obok domu, tam też są bieżnie.

Kupiłam bo miałam taki kaprys, bo mnie stać, bo mam miejsce w mieszkaniu.

A czy ty wychodzisz z domu i biegasz regularnie? Kiedy ostatni raz byłeś na siłowni, za której karnet ściągają ci kasę co miesiąc?

O, nagle ucichłeś? Prawda boli :)

I tutaj moi drodzy czytelnicy, których nie ma dochodzimy do końca tych wypocin.

Prawdziwa motywacja to nie ta z Insta-fejsa. To ta w domu. Osoby najbliższe, które nie wymagają od siebie nic i zapuszczacie się razem i wszystko was boli od nic-nierobienia. Te matki, które karmiły was kluskami śląskimi i czekoladami (bo kiedyś nic nie było, a skoro teraz jest to jak teraz dziecku odmówić) a teraz "delikatnie" sugerują, że jak będziesz lżejsza to ci w życiu będzie lżej. Ojcowie, którzy są nieobecni, więc po co się starać dla takiego. Koleżanki, które cieszą się, że przytyłaś bo to ich podnosi na duchu, że z nimi jeszcze nie jest tak źle.

Więc ja się pytam po co?

Żebym mogła nosić obcisłe ciuchy i przypominać sobie na każdym kroku, że faceci chcą tylko jednego? Udawać, że skoro schudłam i ćwiczę to jestem zajebista? Iść na imprezę i pić wodę bo alkohol to węgle, a na dodatek istnieje ryzyko kaca i w weekend będę leżeć i kwiczeć? Lub co gorsza: odstawić te lody, tą czekoladę i tą pachnącą pizzę, ćwiczyć jak robot i nie widzieć zamierzonych efektów?

Jestem teraz taka zagubiona i dywaguję na tak bzdurny temat, kiedy inni ludzie naprawdę mają problemy. A ja zmierzam w kierunku luksusowej depresji. I kryzysu tożsamości. Dzięki wam Social Media! Fuck you!

Czyli wiemy już o klocko-łydkach.

O tym, że lubię po sobie pojechać - już widzę jak te wszystkie liderki motywacji mówią, że jak tak można, trzeba siebie kochać, akceptować (i inne pierdoły), po czym wrzeszczą "JESZCZE 200 POWTÓRZEŃ!!! Dasz radę!". Sorry, ale albo jedno albo drugie. Albo siebie akceptuje i kocham albo wykańczam mój organizm. Nie jest to raczej dowód na miłość do siebie jeśli ciągle mam naginać siebie do granic możliwości. Bo organizm się przyzwyczaja, chcesz efektów to musisz robić więcej, zmieniać tempo, jak to było? Ach tak, TABATA. Węglowodany po posiłku, albo przed? Nie na noc? Ale w sumie może być, jeśli rano idziesz biegać. Super, czyli jednak mogę! Chwila.. jedna łyżka ryżu? To nie jest posiłek węglowodanowy, to jest żart.

Kocham węgle, te niezdrowe, nie cierpię mięsa, a od białek roślinnych ma się zaparcia przecież (można sobie wypierdzieć zakończenie związku w taki sposób). Owoce też źle - walcie się; kawa bez mleka, ale za to z olejem kokosowym. Serio? Jak ja mam się z wami wszystkimi zmotywować i walczyć o nową, lżejszą siebie jak:

-wymyślacie przepisy z dupy - nie mam czasu i ochoty - więc znowu zamówię pizzę

-na starcie macie piękne sylwetki, metabolizm po tacie i długie nogi po mamie - mogę ćwiczyć do porzygania, a na koniec i tak będę musiała wydać kupę kasy na różne odsysania i wycinania (tak, mogę sobie wyciąć część mięśni łydek i móc w końcu kupić zajebiste kozaki i zdziwić się dlaczego nikogo to nie interesuje)

-zawsze się fotoszopujecie (Karolina pozdro)

-gówno was obchodzi czy mi się uda, ja jestem tylko jedną z milionów naiwniaczek, która ma płacić za wasze batoniki, plany fitness, bio kokosy i inne pierdoły, o których nie chce mi się pisać.

Normalnie jestem miłą, fajną babką, to co we mnie wstąpiło to brak czekolady w organizmie.

Niniejszy tytuł to odpowiedź na mojego posta sprzed ponad 2,5 roku. Ha ha. Przeczytałam właśnie inne wpisy. Jestem 8 lat z Vitalią, ciągle tu powracam, płacę (nie ma za co moi drodzy) a waga zamiast w dół to bardziej rośnie niż spada. Ach, te czasy studiów i Sindbada kiedy nie musiałam się specjalnie wysilać. Po studiach zaczyna się pracę za biurkiem i witamy w klubie Otłuszczonych. Właśnie do mojego tytułu "Można wiele razy..." dodałam jeszcze 'Wielki powrót" - muszę się zastanowić, który tytuł lepszy (tak na wszelki wypadek gdybym kiedyś wydawała książkę o odchudzaniu - mamy rok 2017 i takie historie są hiciorami ha ha). Myślę, że raczej 'Wielki powrót'.. bo naprawdę jestem wielka 

A teraz tak na serio.

Nigdy nie należałam do klubu tych mniejszych. Jak już się zdarzył facet, który chciał mnie nosić, a ja mu na to pozwoliłam, to kończyło się wielkim wstydem (zwykle nie dawali rady, ale powiedzmy, że wina jest po obu stronach, nie zdarzali mi się miłośnicy siłowni). Nie wyzywali mnie od grubych, ale w towarzystwie znajomych byłam tą większą. Miałam kompleksy. Nie gustowałam w otyłych facetach, ale mieli przynajmniej być wyżsi (o wiele wyżsi), tak żeby moja tusza nie rzucała się w oczy. Do tego łydki - te okropne, wielkie łydki, dowód na to, że geny potrafią być chamskie. I nie pocieszajcie mnie, że wyolbrzymiam, ja naprawdę nie mogę znaleźć kozaków na zimę, które by zmieściły te dwa klocki. I choć 10 lat temu ważyłam ponad 20 kilogramów mniej, unikałam sukienek, tak wstydziłam się moich kończyn dolnych. A teraz? Jakbym jutro miała ważyć 20 kilogramów mniej, to bym tylko łaziła w spódnicach. Ale nie będę. Przynajmniej nie jutro. Za miesiąc też nie. Za dwa odpada. Za 3 - jest szansa, ale wątpię w siebie i nagły przypływ niebywałej motywacji. Liczymy dalej. 4 miesiące.. to będzie już koniec lutego. Oooo Walentynki - brzmi nieźle. Tak! To już jest coś. Później ostatnie szlify i w wakacje będę jedną z gorących lasek z Instagrama, bożyszczem i wirtualną towarzyszką milionów brzuchatych singli no life. To mówię ja - brzuchata, naznaczona cellulitem, nadająca się na pierwsze kombinacje z wypełniaczami, 30 letnia leniwa... brakuje mi słowa... słonica. Tak wiem, mało udane, ale nie mamy czasu, lecimy dalej.

Nie zapominajmy o klocko-łydkach!