Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Na zyciowym zakręcie.. jestem głupia?

Na jego miejscu też byłabym rozżalona... A na twoim spróbowałabym z tą wyprowadzką. Jeśli coś nie wyjdzie zawsze możesz wrócić do rodziców, przecież cię nie odrzucą.. Ja nie mogę się doczekać kiedy zamieszkam ze swoim chłopakiem, jesteśmy razem 2,5 roku .

Można było to przewidzieć... obiecałaś wspólne mieszkanie, wyznaczyłaś nawet okres czau jaki potrzebujesz (1,5 roku i ten październik), on czekał z nadzieją, planował dalsze życie, a Ty miesiąc przed mówisz mu, że jednak zmiana planów. Każdy byłby zły i czułby się oszukany. Trzeba było powiedzieć od razu, że nie chcesz z nim mieszkać, nie zmuszać się do czegoś czego nie chcesz. Wtedy byłaby szansa na znalezienie jakiegoś kompromisu, może dałby Ci więcej czasu, na pewno zgodziłby się na "stopniową przeprowdzkę". W tym momencie on nie uwierzy już w żadne kompromisy, bo wszystko będzie uważał za kombinowanie i przedłużanie, bo już raz nie dotrzymałaś słowa.

P.S. Ja Ci napisze jeszcze tylko tyle - nie czujesz się gotowa to nie decyduj się na taki krok. Natomiast ja na Jego miejscu dałabym sobie spokój. Miłość to nie wszystko aby stworzyć prawdziwy związek trzeba mieć te same życiowe cele , oczekiwania i ten samo poziom dojrzałości. Ja mówię to już z perspektywy troszkę starszej kobiety, mężatki Ja takich problemów nie miałam. Poznałam męża jak miałam 23 lata i po 3 mies. znajomości było od razu prosto z mostu powiedziane, że szukamy osoby do poważnego związku i zależy nam na małzeńśtwie, rodzinie, wspólnym życiu a jak komus nie odpowiada i chce się bawić w chodzenie to trafil po zly adres .. Przed mezem mialam 6 facetow i juz wiedzialam czego chce. Jak spotykalam takich niedoswiadczonych ciapkow od razu dziekowalam za wspolprace. Dzieki temu znalazlam tego dopowiedniego i nie tracilam niepotrzebnie czasu i uwazam ze Twoj facet tez nie powinien tracic czasu. Zycie to nie tylko uczucia w zyciu trzeba tez kierowac sie troche rozsadkiem ... szkoda ze tak malo ludzi o tmy pamieta i potem same rozwody bo najpierw bylo ach i ach a potem pkazuje sie ze do siebie na pasuja albo on chce dziecko a ona kategorycznie nie.

Ja uważam, że go oszukałaś. Obiecywałaś wspólne życie a teraz się wycofujesz. Trzeba było od razu powiedzieć, że nie jesteś gotowa. Moim zdaniem ten związek nie ma sensu bo jesteście na różnych etapach dojrzałości i doświadczenia. Jak będziesz gotowa wyprowadzka będzie dla Ciebie czymś naturalnym ale nie teraz. i już nie chodzi o zamieszkanie z chłopakiem tylko Ty masz problem z usamodzielnieniem się , oderwaniem od rodziny .... poza tym samodzielnośc to także samodzielne utrzymywanie się. Jak ja podjęłam decyzję o slubie to automatycznie przenioslam sie ze studiow dziennych na zaoczne i poszlam do pracy. Nie potepiam Cie za to, ze nie jesteś gotowa dlatego ze jestes jeszcze dosyc mloda zreszta dla kazdego ten czas przychodzi kiedy indziej. Po prostu nie ladnie zrobilas ze oszukalas ukochanego. I ja na jego miejscu gleboko zastanowilabym sie czy ma to sens i czy nie bedziesz go przed kazda powazniejsza decyzja zwodzic. Rozumiem Ciebie ale Ty musisz tez zrozumiec , ze on chce isc dalej chce rozwijac wasz zwiazek ... to tak jak po kilku latach chodzenia dziewczyny jecza ze nie bylo oswiadczyn ... w pewnym momencie trzeba sie na cos zdecydowac a druga strona nie moze czekac w nieskonczonosc na decyzje.

My z mezem mieszkalismy przed slubem 2 lata. A zanim do tego doszlo 2 lata mielismy zwiazek na odleglosc. Najpierw bylismy na urlopie w wynajetym apartamencie gdzie trzeba gotowac i normalnie jak w domu troszczyc sie troche o obiad porzadek to byl dobry test. Nie zdal go spiewajaco i poczatek na wspolnym tez nie byl bez "ale" ale wszystko przetrwalo i sie uregulowalo bo sie kochamy. Jak na prawde go kochasz to moze zrobcie taki maly test.

Nie zmuszaj się do czegoś do czego nie jesteś gotowa! A te jego naciski są naprawdę niedojrzałe...Albo jest tak egoistyczny, że chce mieć Ciebie na wyłączność 24h na dobę albo tak źle się czuje we wlasnym domu, że chce stamtąd uciekać?...W każdym bądź razie nie powinien tego na Tobie wymuszać...To nie jest obiecane wyjście do kina, tylko zmiana swojego dotychczasowego życia, na co Ty nie masz ochoty!

Uważam że przed ślubem warto się sprawdzić mieszkając razem . Naprawdę dopiero mieszkając z kimś pod jednym dachem możesz lepiej go poznać i odwrotnie i ocenić czy do siebie pasujecie . Co do kwestii natomiast kiedy to ma nastąpić , to uważam ze nic na sile nie można się zmuszać , musicie tego chcieć oboje :)

Jakos mnie nie dziwi ze Twoj przyjaciel sie mega wkurzyl. Staral sie, zabiegal, nadskakiwal a w zamian nie dostal nic. Wg mnie ewidetnie go oszukalas. Druga sparawa - rodzice. Dla rodzicow zaden czas na wyprowadzke pociechy nie jest dobry. Ciagle jest za wczesnie i zadko akceptuja naszych partnerow na poczotku. Dzieje sie to ze strachu ze ktos probuje im odebrac coreczke. Dla rodzicow, nawet jak bedziemy w wieku 60 lat, bedziemy ich malutka pociecha. Ale kiedys pempowine musimy odciac. Nic nie piszesz o uczuciach, o tym czy zalezy Ci na tym zwiazku. Czy uwazasz ze to ten? Zwiazek dwojga ludzi wymaga poswiecej z obydwoch stron. A poza tym uwazam ze ludzie powinni ze soba zamieszkac zanim podejma decyzje o malzenstwie. Niestety, poczatki bywaja mega trudne. W moim wczesniejszym zwiazku przez pierwszy rok wspolnego mieszkania docieralismy sie mimo ze wczesniej bylismy ze soba 5 lat. Czasem chceilismy sie krzykiem zabic. Zycie nie jest latwe, podejmowanie decyzji tym bardziej. Musimy sie liczyc z jej skutkami. Ale z drugiej strony nie mozna przezyc zycia nie podejmujac ryzyka. Decyzja nalezy do Ciebie. Ja Ci nic nie doradze, bo nie wiem jaki masz stosunek emocjonalny do tego mezczyzny i jakie dalsze plany z nim zwiazane. Mam nadzieje ze podejmiesz trafna decyzje

ma prawo byc wsciekly. Zastanow sie co do niego czujesz, dlaczego nie chcesz z nim zamieszkac. Budzic sie przy czyims boku ? rewelacja. Im wczesniej pozna sie czyjes nawyki itp tym lepiej. Tym bardziej ze np zalezy czy facet w domu rodzinnym sprzata, gotuje itp (to samo dotyczy kobiety;) - jesli tego nie robi, zawsze jest lepiej zeby sam troche pomieszkal i przyzwyczail sie ze trzebarobic to czy tamto. ON jest starszy i zarabia? bedzie go stac na wyprowadzke? Bo Ciebie jak widać nie (szkola), ale mysle ze to nie jest ta glówna przyczyna. Rozmawialas z nim na temat kosztów? swoja droga, 3 lata to dosc dlugo, a Ciebie jak widac nie stac na kolejny krok.. Jezeli jestes skłonna jednak z nim zamieszkać, za te 3 miesiące (i bedziesz miala za co), napisz mu moze pol zartem pol serio oświadczenie, ze zamieszkasz z nim dnia tego i tego..

masz 21 lat wedlug mnie korzystaj ile sie da z mieszkania z rodzicami, "czyli przedluz sobie 'dziecinstwo" weekendy razem to jakis kompromis:)

Napewno wzajemne obwinianie w niczym tu nie pomoze. Nie warto robic nic na sile. Mysle, ze bardzo liczysz sie ze zdaniem rodzicow bo kto jak nie oni chca najbardziej naszego dobra. Twoj chlopak strasznie naciska na wspolne zamieszkanie., stawiajac Cie troche ,,pod sciana'' bez wyjscia albo , albo. Mysle, ze powinnas na spokojnie posluchac siebie, odpowiedziec sobie sama czego chcesz, czego sie boisz, co mozesz stracic a co zyskac. Czesto sami znamy odpowiedz tylko boimy sie do tego przyznac. Powodzenia, cokolwiek postanowisz :)

Ja mieszkam z chłopakiem już prawie rok (bez zaręczyn, bez małżeństwa), ale oboje tego chcieliśmy. Nie rób niczego na przymus, jeśli masz później źle się czuć, to lepiej zostawić jak jest obecnie. Jeśli on tego nie zrozumie i się rozstaniecie przez to, to uważam, że taki związek nie ma sensu. W związku najważniejsza jest MIŁOŚĆ a nie wspólne mieszkanie ;) Mam nadzieję, że troszkę pomogłam ;)

My też zamieszkaliśmy po 3 latach związku, kiedy ja miałam 21 lat. I nadal studiowałam (choć miałam swoje pieniądze ze stypendium).

Ja uważam, że wspólne mieszkanie ze sobą przed ślubem to podstawa. Nie da się inaczej dobrze poznać drugiego człowieka. Ja z moim mieszkam już 4 lata - dzięki temu jestem pewna, że po ślubie rozwodu nie będzie :) A ślub planujemy na przyszły rok. Dobrze się poznaliśmy, oboje wiemy w co się "pakujemy" i wiemy, że nam ze sobą dobrze. To dobra szkoła życia i świetny sprawdzian dla związku. Obecnie jakoś sobie nie wyobrażam związku typu spotykanie się na kilka godzin parę razy w tygodniu.

Czy zawaliłaś? Spróbowałaś się przymierzyć do oczekiwań Ukochanego, ale nie pasuje Ci to. Jesteś na etapie studia, a nie własny dom. Chodzenie, a nie małżeństwo. czy partnerstwo. Nie ma co wybiegać zbytnio do przodu wbrew sobie. Jeśli on Cię naprawdę kocha - zrozumie i poczeka, a nie będzie Cię szantażował pogorszeniem charakteru... W związku jest dwoje ludzi. Twoje pragnienia i oczekiwania są tak samo ważne i warto szczerze o nich mówić.

spróbuj :) ja tam właśnie jestem na tym etapie ja będę studiowac on pracuje i wspólne 30m2 gdzie nasze pokoje sa prawie większe w domach w któych do tej pory mieskzmay wiec najlepsze sprawdzenie przed slubem ;)

nie wiem co ci poradzic,jestes bardzo mloda ale ja mialam 20 lat jak wyjechalam z kielc do bielsko biala,potem po roku do grecji i majac 23 lata bylam daleko od rodziny bo w canadzie.... kazdy ma jakis swoj cel i to co sobie zaplanujesz powinnac probowac realizowac,,,ja znalam mojego bylego meza tylko 2 tygodnie i wyjechal na wycieczke do grecji z ktorej juz nie wrocil,po pol roku wyjechalam za nim mimo ze prawie go nie znalam,,wszyscy znajomi wkolo sie porozwodzili my nadal jestesmy razem ,i to juz 26 lat mimo wzlotow i upadkow,,,, wiec jesli ci jest pisane byc z nim i jest dla ciebie tym kim sobie wymarzylas ,to moze warto jest z nim zamieszkac i wtedy sie przekonasz jak cie bedzie traktowal,,jesli by bylo cos nie tak to masz zawsze rodzicow i chyba mozesz do nich wrocic,,,sama nie wiem,ale zycze ci powodzenia

Ja też nie chciałabym raczej mieszkać z facetem już teraz. Z moim jestem prawie 6 lat, mieszkamy w sąsiednich miejscowościach, widzimy się tylko w weekendy i nam obojgu to pasuje. Pomimo tego, że przez studia jestem we Wrocławiu, czyli około 70 km dalej, żadnemu z nas to nie przeszkadza, bo i tak zawsze widzieliśmy się tylko w weekendy. Nie rób niczego wbrew sobie, ale musicie pójść na jakiś kompromis. Chyba głupio byłoby się rozstać przez cos takiego.

chyba pierwszy raz widze tak obszerne odpowiedzi u kogos w pamietniku :) przepraszam musiałam to napisać :)

Uważam,że to twoja wina,że się tak zmienił. Po drugie nie wyobrażam sobie jak w wieku 21 lat mozna zamieszkac z facetem ile byś z nim nie była. Moim zdaniem najwazniejsze powinno byc dla Ciebie wykształcenie ,a pozniej praca. Rodzice CI pomagaja docen to rowniez nie kazdy ma tak dobrze w zyciu. Skoro wiedzialas,ze mial za soba powazne zwiazki to po co mu obiecywałaś ? Jestem z facetem ponad 2 lata i nie wyobrazam sobie,abysmymieli razem zamieszkac mimo tego,ze jest dla mnie całym światem. Ja lubie miec swoj kąt ( przysłowiowe 4 ściany) , nie musze nikomu gotować tylko wtedy gotuje kiedy mam ochote. Lubie swoją niezależność i dobrze mi z tym. Porozmawiaj z nim ,ze sie obawiasz po prostu rzucić to wszystko tak z dnia na dzień mimo tego,ze rozmawialiscie o tym tyle czasu..