Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dorastający syn kontra wykończona matka....

Nigdy w życiu się nie spotkałam,żeby mama robiła takie rzeczy za syna...W TAKIM WIEKU!:o ...że mu nie jest wstyd?...

Komentarz został usunięty

A ja Cie rozumiem, bo moj syn tez ma dysleksje i wiem jak takim dzieciom jest trudno. Cancari ponizej pisze glupoty jak i wiekszosc nauczycieli w Polsce jest niedouczona zwyczajnie i nie potrafia pracowac z dziecmi z problemami. Wcale nie dziwie sie, ze twoj syn tak reaguje, bo on sam nie potrafi sobie z tym problemem poradzic i tak wyglda jego bunt. Dysleksja to taki sam blad w mozgu jak inna choroba a dziecko ma przede wszystkim problemy z czytaniem, dlatego dobrze robisz, ze mu nagrywasz i moze sie uczyc ze sluchu. Mojemu synowi pomagaly koloroew nakladki z przezroczystego plastyku, bo inaczej jak on to okreslal literki mu migaly i nie mogl czytac. Te nakladki polecila mi psycholog i to sie sprawdzilo. Takie dzieci z reguły sa bardzo dobre w mysleniu przetrzennym i manualnie wiec w takim kierunku powinien sie uczyc. Moj dzis studiuje budownictwo za granica, wlada biegle angi3lskim, choc pani w Polsce powiedziala, ze taki glab jak on nigdy sie obcego jezyka nie nauczy, i jest jednym z najlepszych studentow na roku. Miej cierpliwosc do syna. Moze idz do poradni psychologiczno-pedagogicznej i tam otrzymasz pomoc, a swoja droga nauczyciele i szkolnictwo w Polsce jest na dennym poziome.... smutna to prawda. Trzymaj sie!! I pamietaj, ze nic tu nie jest twoja wina a matka zawsze che najlepiej dla dziecka :)

też mam takiego upartego ale już 20 latka i co? nic, będzie powtarzał IV klasę, teraz żałuje , że nie uczył się ..... :)

Nie chce zabrzmiec chamsko, ale teraz to co drugie dziecko ma ADHD... wczesniej dostalby drewniana linijka po rekach, to by sie nauczyl, a Ty mu nagrywasz, podkreslasz, podstawiasz pod nos. Zaglaszczesz go. Rozumiem troske, ale moim zdaniem szkodzisz mu taka podstawa. Obleje cos, dostanie zla ocene, to bedzie mial szlaban, i koniec, moze sie przy ktoryms razie nauczy.

Droga mamo ! - Robisz jeden,ale duży podstawowy błąd - zagłaszczesz swojego syna. Dziecku trzeba pomóc,wytłumaczyć jak co nie rozumie - to jest zupełnie naturalne i normalne.Ale nie wyręczać ! - pomaganie a wyręczanie to dwie różne kwestie . Najwyższa pora powiedzieć STOP ! Nie ma czegoś takiego - nie umie,nie chcę,nudzi się ....A Ty przepisujesz,nagrywasz ! . To Ty jesteś rodzicem i to Ty ustalasz zasady. Nie chcę - OK! Ale niech poniesie tego konsekwencje - zabrać telefon,odciąć internet itd.

Koniecznie odpuść inaczej będzie coraz gorzej, Twój syn ma już tyle lat, że sam musi wziąć odpowiedzialność za swoje oceny i naukę, inaczej będzie ciągle zdemotywowany. Poza tym prosta teoria o motywacji mówi, że im większy stres i naciski tym większa niemoc w działaniu.

No cóż taka już rola matki i uwierz mi nie ci jednej czasami ręce opadają, ja przez 6 lat podstawówki dzień w dzień odpytywałam synusia od deski do deski notatki pisałam zaznaczałam na kolorowo miałam wrażenie że ja chodzę do szkoły nie on. zdarzało się że synek chce mnie szantażem wziąść też używał argumentów że za dużo wymagam że nie da rady że chyba się powiesi itd. Za to teraz mi dziękuje w tym roku kończy gimnazjum i będzie pasek na świadectwie a nie na dupie hahaha , trzymaj się dasz radę :) pozdrawiam i wytrwałości życzę

Oo matko, wybacz ostre słowa, ale rozpieszczasz łobuza. Kilku moich znajomych ma dysleksje, dysortografie i jakos dawali sobie rade!! Ile on ma lat ,ze Ty mu robisz notatki ? Obawiam sie,ze nawet jakby został w klasie to by go to nie ruszylo, wiec nie ma sensu. Ale za pewne ma jakiś super telefon, play station, ulubione gry ? Zabierz mu wszystko , co lubi, jesteś jego MAMĄ i ma robic to, co Ty mu każesz !! To nie są studia i Twoje fanaberie,zeby sie uczyc, to jest gimanzjum (tak?) i on ma prawny obowiązek je skończyc!. Nie dawaj na słodycze, zabierz przyjemności i na miłość Boską przestan robic za niego notatki !! Swoją drogą, czy on nie ma Ojca ? Faceci zwykle sa nieświadomi takich sytuacji dzieci, ale potrafią twardą ręką doprowadzić ich do porzadku. PRzestań sie nim przejmować, wiem,ze chcesz jak najlepiej , ale wykończysz sie! Robiąc wszystko za niego robisz mu tylko krzywde! A dysleksja to nie jest choroba jakoś godząca w inteligencje, minimum pracy i by zdał !

Mentalnością wciąż bliżej mi do dziecka, niż do Matki. Na pewno jesteś kochaną Mamą, podziwiam Cię za upór i starania. Mimo to, wydaje mi się - podobnie jak niektórym tutaj - że działania, które opisujesz: "z geografi napisałam Mu na kolorowo co najważniejsze a z wosu prosiłam o naukę jednej kartki podsumowania,którą dodatkowo nagrałam na mp4 bo ma dyslekcję i nie lubi czytać" to lekka przesada. Osoby dorastające muszą uczyć się samodzielności. Muszą. Z obserwacji własnych rodziców wiem, że niekiedy trudno jest się przestawić, szczególnie Matkom, szczególnie kiedy dziecko trochę nie daje rady (jak nie w tej dziedzinie, to w innej). Jeśli nie lubi czytać, niech nagra sobie tę kartkę na mp4. To jedna kartka, do przeczytania jej nie potrzebuje pomocy - nie w tym wieku. Całe życie będzie musiał czytać, czymkolwiek się nie zajmie. Samodzielnie. Kiedy będzie miał podpisać umowę, będzie musiał ją przeczytać, nie prześle Ci jej raczej e-mailem, żebyś mu przeczytała przez telefon. Proszę, nie bierz tego do siebie, nie próbuję Cię obrazić :) - po prostu zwracam Twoją uwagę na fakt, że aby się nauczyć, on musi tego chcieć. On musi na to pracować. Zrobić sobie notatki czy podkreślić ważne rzeczy pewnie też sam umie i sam powinien. Takie jest moje zdanie... No dobra, właściwie mam trochę z matki. Miałam młodszego brata i wielokrotnie pomagałam mu w nauce, często po prośbie Mamy. Często to ja właśnie byłam tym gorszym gliną ;) , pewnie jako siostrze było mi łatwiej. Zawsze motywowałam brata, żeby sam napisał (ja potem sprawdzałam, ale nie poprawiałam - poza wyjątkowo trudnymi przypadkami - tylko mówiłam, gdzie/co poprawić). Podpowiadałam mu, z czego się przygotować, co jest wyjątkowo ważne - ale to on musiał się nauczyć. Odpytywałam go dopiero, gdy uważał, że jest nauczony albo gdy poprosił, nigdy na siłę (to samo robiła kiedyś Mama wobec mnie). W przypadku Twojego syna, wydaje mi się, że masz prawo go zmuszać do odpytywania po nauce, skoro nie zalicza, żeby zweryfikować, czy się nauczył. Nie powinnaś jednak pytać go zanim spędzi swój czas nad nauką - to bardzo ważne, żeby umiał się uczyć - nawet, jeśli z początku zajmuje mu to więcej czasu. Szczególnie, że sam buntuje się przed odpytywaniem. Jeśli mu się nie podoba też odpytywanie po nauce, może warto zrobić z nim układ - jeśli zaliczy kilka razy z rzędu albo przez jakiś czas będzie widać, że umie po tym, jak się uczył, odpuść mu pod warunkiem, że dalej będzie osiągał pozytywne rezultaty. To może być dobra motywacja - swoboda w zamian za dowód, że jest wystarczająco odpowiedzialny, by jej doświadczać... Generalnie, powodzenia! Nie łam się, ale też postaraj się nie być nadopiekuńcza - dbaj o siebie i pamiętaj, że Twoi synowie też będą musieli zadbać o siebie w przyszłości. Jest sporo literatury na ten temat, a nawet choć artykułów w internecie, może Cię zainteresują i pokażą sposoby na radzenie sobie z niektórymi problemami. Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia! :)

Dla mnie jest to troszkę nie do pomyślenia, że postępujesz z szesnastolatkiem jak z dzieckiem z podstawówki. Wiesz widać, że bardzo go kochasz, ale może właśnie za bardzo wszystko próbujesz zrobić za niego. Ma już szesnaście lat czas powoli dać mu dorosnąć, powinien zacząć odczuwać, że jego oceny, to jego problem. Albo niech jedzie na tych dwójkach z przedmiotów, których nie lubi, a zostawi sobie jakąś perełkę i ją pielęgnuje. Ja też wielkim orłem nie byłam, szczególnie w liceum, ale jak poszłam na studia, to wcale nie żałuję. Serio. I dostałam się na najlepszy Uniwersytet w kraju (wedle tegorocznych rankingów) mimo, że z większości ledwo na 2 jechałam. Ale mój jeden konik zawsze pielęgnowałam, potem zdawałam maturę przez multum przygotowań, ale dało radę. Twoje dziecko też tak może, a nawet jeśli nie, to hm...Jest multum innych rozwiązań uczonym nie musi być. Pójdzie do szkoły średniej, to trochę pozna swoich możliwości, nieraz się zawiedzie, upadnie, zdołuje. Ale niech w tym siedzi i sam z tego wychodzi. Serio gimnazjum, to masakryczny wynalazek. A i tak bardziej technicznie, może zainwestować w coś co pomogłoby mu się skupić? Dobra dieta, dużo ruchu, ale wiesz takiego ruchu z myśleniem. Taniec jest bardzo wymagający w tej kwestii, polecam. Wymaga ogromnego skupienia, wypoca nerwy i napawa dobrą energię. Może właśnie on potrzebuje dobrej energii do motywacji nie kar? Co prawda, to się praktykuje z małymi dziećmi, ale muzyka też szalenie otwiera umysł, jeśli nauczy się jej słuchać będzie miał łatwiej z nauką. Naprawdę! Dlatego polecam taniec, nie dość, że trzeba myśleć o krokach, to jeszcze o muzyce. Wszystko musi być z nią zgodne. Może ma jakieś zainteresowania? Stylów tańca jest multum. A może jakiś instrument? Teraz to już trochę późno na naukę gry, ale a nóż widelec coś podłapie? Muzyka bardzo dużo daje, a chyba jest przyjemna prawda? Twoje dziecko lubi muzykę? A może ma jakieś inne ulubione sporty? Może jakaś drużyna też by go mobilizowała? jedyne nad czym ubolewam, że właśnie w szkołach nie ma dobrych drużyn sportowych zazwyczaj, tak dzieciaki miałby motywację by się uczyć i nie wypaść ze szkoły. Ale w sumie teraz też są czasy, że dziecko jest najważniejsze. Centrum. Co według mnie jest paranormalne. Udzielałam korepetycji jednemu gimnazjaliście i była masakra. Wierz mi szybko zrezygnowałam. Od zwykłego korepetytora oczekuje się wszystkiego nauczenia, wychowania. A przepraszam, to nie moje dziecko, nie ja zwaliłam jego lata. W każdym razie mniejsza. Powinien mieć silne zainteresowanie. Ma jakieś? Jeśli ma, to pół biedy. Dzisiejsze społeczeństwo cierpi na brak kreatywności i większych zainteresowań.

to nie powinno byc tak, że Ty więcej się starasz o oceny niż on, na Twoim miejscu nie pomagałabym mu

Jak mozna robic notatki 16letniemu dziecku? Sam niech robi. Jego edukacja. Mam 19 lat i ostatnio w nauce rodzice pomagali mi na początku podstawówki. Przy robieniu notatek najwięcej sie uczy. A to ze jest dyslektykiem z niczego go nie zwalnia, wręcz przeciwnie powinien pracować wiecej i dużo czytac

Jakbym o sobie i swoim synu czytała. Nawet niewiesz jak ja Cie rozumiem.moj syn tez toporny.wszystko na NIE, on wie lepiej (dużo by gadać)

Nic nie zmasciłaś nie obwiniaj się ! Ja wiem , że to jest Twoj syn ,że kochasz go najbardziej na świecie ale jak teraz nie postawisz twardych granic to za parę lat będzie dopiero nad czym płakać. Uważam że powinnaś pracować nad waszymi relacjami :( ja wiem że łatwo się piszę , trudno wykonać . Ale nie poddawaj się !

Kochana ustal jasne reguły , jak się nie uczy , przynosił pały ciach na przyjemności . Zabierz telefon , obetnij kieszonkowe dopóki nie poprawi ocen. Nie pozwól sobą manipulować , jesteś jego matką a nie koleżanka .... Trzymaj się kochana .

Taki wiek, nic nie poradzisz. Walcz, kiedyś Ci za to podziękuje ;)